Vraag me niet om Glice voor je te omschrijven. De één noemt het de klanken van Gods spijsvertering, de ander de paringsroep van een prehistorische sjamaan. Zulke vage beschrijvingen zal ik je besparen, aan jou de eer om je eigen idee te vormen. Hoe dan ook, hun debuutalbum LIX mag er wel degelijk wezen. Melle Kromhout, bekend van Fata “el Moustache” Morgana, en Ruben Braeken, minstens even bekend van Apneu en Katadreuffe, zijn de twee scheppers van Glice. De plaat vol kosmische noise is hun manier om met de lichtheid van popmuziek om te gaan. Het album gaat hieronder in première. We belden even met Melle om te praten over LIX en cd’s met walvisgeluiden. Het interview is te lezen onder de albumstream.Noisey: Ha Melle! Glice dus, ik heb gehoord dat het aan de luisteraar is om er zelf iets van te maken, maar ik ga je toch vragen om zelf een poging te doen.
Melle: Dat is een hele goede vraag (lacht). Dat kan ik eigenlijk niet, maar ik noem het of herrie of een soort kosmische soundscape. Het is echt muziek die je moet voelen. Dat klinkt misschien zweverig, maar ik bedoel het op de minst zweverige manier. Je moet het ondergaan. Alleen dan snap je het.Is er een bepaald beeld dat de muziek bij je oproept?
Ik denk niet zo in beelden, maar Ruben heeft er wel een sterke associatie bij. Hij denkt bij de muziek aan sciencefiction-soundtracks over een dystopische toekomst, dat vind ik wel een sterk beeld.Jullie hebben allebei geen gebrek aan projecten. Waarom zijn jullie dan toch Glice begonnen?
Glice is onze bevrijding. In een band spelen is best wel een gedoe: hoe meer leden, hoe meer stemmen. Daarom zeg ik ook altijd dat bands democratische nachtmerries zijn. Glice zijn wij met zijn tweeën in een koude oefenruimte en doen waar we zin in hebben. We zijn allebei geïnteresseerd in experimentele muziek en avant-garde.Glice is onmogelijk met jullie andere bands te vergelijken.
Nee, klopt. Er zijn geen gitaren en drums gebruikt, alleen maar effectpedalen, synths en dat soort spul.Het deed me ook een beetje denken aan cd’s met walvisgeluiden?
(lacht) Ik snap wat je bedoelt. We wilden iets pretentieloos maken, en niet van: dit moet het zijn, dit moet je erbij denken. Het is een open klanklandschap.Je schrijft op dit moment een doctoraat over noise. Waar gaat het precies over?
De kern van mijn proefschrift, ik heb daar ook een stukje voor Noisey over geschreven, is dat ruis, het onregelmatige, het onvoorspelbare precies datgene is waar de luisteraar door geprikkeld wordt, waardoor het spannend blijft. Dat geldt in het extreme voor Glice, maar mijn proefschrift gaat niet over het genre, maar meer over het fenomeen. Zo zit er ook bewust ruis in de liedjes van Britney Spears, bijvoorbeeld.Is Glice jullie manier om ruis te omarmen?
We hebben er nooit echt zo over nagedacht, maar het is een goede counterpoint voor mijn proefschrift: het in praktijk brengen en merken dat het werkt.
Advertentie
Melle: Dat is een hele goede vraag (lacht). Dat kan ik eigenlijk niet, maar ik noem het of herrie of een soort kosmische soundscape. Het is echt muziek die je moet voelen. Dat klinkt misschien zweverig, maar ik bedoel het op de minst zweverige manier. Je moet het ondergaan. Alleen dan snap je het.Is er een bepaald beeld dat de muziek bij je oproept?
Ik denk niet zo in beelden, maar Ruben heeft er wel een sterke associatie bij. Hij denkt bij de muziek aan sciencefiction-soundtracks over een dystopische toekomst, dat vind ik wel een sterk beeld.Jullie hebben allebei geen gebrek aan projecten. Waarom zijn jullie dan toch Glice begonnen?
Glice is onze bevrijding. In een band spelen is best wel een gedoe: hoe meer leden, hoe meer stemmen. Daarom zeg ik ook altijd dat bands democratische nachtmerries zijn. Glice zijn wij met zijn tweeën in een koude oefenruimte en doen waar we zin in hebben. We zijn allebei geïnteresseerd in experimentele muziek en avant-garde.Glice is onmogelijk met jullie andere bands te vergelijken.
Nee, klopt. Er zijn geen gitaren en drums gebruikt, alleen maar effectpedalen, synths en dat soort spul.Het deed me ook een beetje denken aan cd’s met walvisgeluiden?
(lacht) Ik snap wat je bedoelt. We wilden iets pretentieloos maken, en niet van: dit moet het zijn, dit moet je erbij denken. Het is een open klanklandschap.Je schrijft op dit moment een doctoraat over noise. Waar gaat het precies over?
De kern van mijn proefschrift, ik heb daar ook een stukje voor Noisey over geschreven, is dat ruis, het onregelmatige, het onvoorspelbare precies datgene is waar de luisteraar door geprikkeld wordt, waardoor het spannend blijft. Dat geldt in het extreme voor Glice, maar mijn proefschrift gaat niet over het genre, maar meer over het fenomeen. Zo zit er ook bewust ruis in de liedjes van Britney Spears, bijvoorbeeld.Is Glice jullie manier om ruis te omarmen?
We hebben er nooit echt zo over nagedacht, maar het is een goede counterpoint voor mijn proefschrift: het in praktijk brengen en merken dat het werkt.