De 123 kutste artiesten aller tijden

Internet heeft de manier waarop wij over muziek denken veranderd. Vandaag de dag hebben we meer muziek en meer artiesten tot onze beschikking dan we ooit aankunnen; we worden continu overspoeld met nieuwe liedjes, albums en bandjes, en alles bijhouden is onmogelijk. Maar het ergste is dat de meeste van deze grappenmakers muziek niet eens respecteren. We worden constant afgeleid door bands en artiesten die onze aandacht verpesten en vaak missen we daardoor de muzikanten die er wel écht toe doen. Want in elke generatie zijn er muzikale pioniers die de manier waarop we naar de wereld kijken kunnen veranderen, zij zijn degene die ons aan het denken zetten over onszelf: wie ben ik en wie of wat wil ik zijn? En dan zijn er ook de artiesten die dat juist in de weg zitten.

Hier bij Noisey zijn wij de muziekexperts. We weten alles over muziek en we weten ook dat muziek objectief geëvalueerd kan worden. Daarom nemen wij de nobele taak op ons om deze onweerlegbare en correcte lijst voor je te maken, met daarop de losers die heel hard hun best hebben gedaan om alles wat we kennen en waar we zo van houden wat betreft het ambacht Muziek, te verpesten. Hierbij op alfabetische volgorde de 123 slechtste muzikanten ooit.

Zij vormen het bewijs dat rock ‘n roll het enige genre is waarbinnen je als veertigjarige op professionele wijze een twaalfjarige kan nadoen, en waar dat allemaal totaal normaal wordt gevonden. Het is fantastisch dat ze een discografie hebben opgebouwd waarin ze zingen hoe mooi hun piemels wel niet zijn, maar laten we niet vergeten dat Jack Black en zijn band, bestaande uit échte kinderen van tien, in de film School of Rock het muzikaal gezien beter deden dan zij.

Dit is een van die bands waardoor je onmiddellijk stopt met alle psychedelica en ontkent dat je er überhaupt ooit van hebt genoten. Ze zijn de Phish van deze generatie.

Aphex Twin verwart ‘het maken van saaie muziek door gebruik van hypothetisch gezien interessante methodes’ met ‘het maken van echte interessante muziek’. En bovendien klinkt Avril 14th als een slechte en gejatte versie van Blame Game van Kanye West.

Lange albumtitels maken je singer-songwriterdeuntjes niet opeens innovatief. Dit is muziek voor mensen die kombucha drinken en zichzelf dichters noemen, hoewel alles wat ze ooit geschreven hebben alleen maar slecht gekozen symboliek is voor het uitgaan van een relatie of andere shit waar niemand om geeft.

Dit is gewoon een verheerlijkt barbershopkwartet waarvan een hoop platenzaaknerds zichzelf heeft overtuigd dat ze cool waren omdat ze zongen over surfen en platenzaaknerds niet weten hoe ze moeten surfen.

Irritante, ironische blanke jongens die het warme geluid van het zwarte Amerika witwassen en maar half zo goed naar de suburbs van Amerika brengen. Is dit soms een beschrijving van Macklemore en Ryan Lewis? Nope! Het zijn de Beastie Boys. Als de Beastie Boys uit 2014 kwamen, zouden we ze allemaal haten.

Het zou logisch zijn om The Beatles een boyband te noemen, behalve wat de teksten betreft, want die zijn nog bedroevender dan die van de One Directions van deze wereld. Liedjes als Hello Goodbye, She Loves You en I Want To Hold Your Hand zouden geschreven kunnen zijn door een driejarige terwijl Hey Jude klinkt als een stelletje jodelende dudes dat hartstikke stoned is. Het zegt alles wat er te zeggen valt over de band die vooral bekend staat om het feit dat ze samen een weg overstaken.

Het geluidsequivalent van een gleufhoed.

Beyoncé™ zingt als het lid van een koor dat niemand mag en dat probeert de show te stelen, maar de enige mensen waar Beyonce™ stoer voor doet zijn haar geldschieters. Het maakt niet uit hoeveel gifjes je maakt van Beyonce™, je zal er nooit eentje maken waarop ze er oprecht uitziet.

Je hoort van Björk te houden omdat je oudere broer die op de kunstacademie zit zegt dat je haar leuk moet vinden, maar het is best moeilijk om iemand leuk te vinden die zingt alsof ze het alarm van een Honda wil laten afgaan met alleen haar stem.

De grootste hardcoreband aller tijden is eigenlijk het grootste tatoeage-verwijder-piramidespel aller tijden.

De meeste mensen kunnen meer dieren opnoemen waarvan Ozzy Osbourne het hoofd heeft afgebeten dan dat ze echte Black Sabbath-liedjes kennen.

Als de wereld een eerlijke plek zou zijn, zouden we Blondie niet kennen uit CBGB, maar om het feit dat Debbie Harry de eerste echt slechte, blanke rapper was. Als Blondie nu Rapture uit zou brengen, zouden we good old Deb op één lijn zetten met Kreayshawn.

Superdramatische doorgesnoven gek die bijna geen enkele noot zuiver kon zingen en wiens carrière alleen maar zou hebben bestaan uit oprispingen van slechte ideeën in de jaren ’70, als hij niet mee had kunnen liften met Brian Eno.

Ja, dude. We snappen het. Een meisje heeft het uitgemaakt met je.

Als ze misschien ooit zou stoppen met het op en neer rennen van die fucking heuvel, zou ze niet zo buiten adem klinken te hele tijd.

Mensen denken dat het cool is om Johnny Cash leuk te vinden omdat hij, in tegenstelling tot zijn tijdgenoten, niet alleen maar schreef over hoe hij zijn zus wilde neuken. Maar als je goed kijkt naar zijn discografie dan is het niet meer dan een vuilstortplaats van zinloze dronkenmanspraat. En alsof dat nog niet erg genoeg is, overtuigde Def Jam hem ervan dat het een goed idee was om Nine Inch Nails te coveren.

Als je mensen echt flink wilt teleurstellen draai dan het intro van Straight to Hell en kijk naar de teleurstelling op de gezichten wanneer ze zich realiseren dat het niet een nummer van M.I.A. is. Ja inderdaad, M.I.A. heeft het gepresteerd om een populairdere track te maken dan The Clash. Godzijdank heeft iemand zijn portemonnee getrokken om Joe Strummers gebit te fixen, anders hadden we er weer een onmogelijke Britse band bij.

Hij begon als een openlijke racist en veranderde toen in het tegenovergestelde. Het is dan ook geen wonder dat My Aim Is True een echte klassieker is onder hipsters.

Je weet zeker dat je kutmuziek maakt wanneer je meer patches verkoopt dan albums.

Blanke man ontdekt gitaar. Blanke man vindt gitaar leuk. Gitaarplezier. Gitaar maakt lekker veel lawaai. Cocaïne!

Deze band maakte alleen muziek over huilen, wat op zich logisch is als je zanger op een vadsige, weke baby lijkt.

Deze gasten zijn niet eens punk. Ze vormen alleen de band die we dankbaar moeten zijn voor het bestaan van EDM.

De zwakke schakel binnen de ‘Black Circle’. Hé Darkthrone, brand een kerk af of GTFO.

Wie had gedacht dat songs over Ronald Reagan en Pol Pot net zo sierlijk zouden verouderen als Jello Biafra, die op zijn beurt weer net zo sierlijk verouderd als een plumpudding.

Hier een voorbeeld dat illustreert hoe leuk het moet zijn om onderdeel uit te maken van de Descendents: Milo verliet de band om te gaan studeren.

Rockbands zouden nooit geleid moeten worden door een gast die eruitziet alsof hij bedekt is met mos. J. Mascis is de opa van een stel gasten dat zingt als een koe die aan het bevallen is.

Jim Morrison zag er goed uit zonder shirt en met een ketting om. Op een poster. Maar veel verder is hij niet gekomen want de enige echte invloed die The Doors ooit heeft gehad is het inspireren van een generatie eerstejaarsstudenten om zes akkoorden te leren op hun vaders akoestische gitaar via utlimate-guitar.com.

Een gemiddelde van één geslaagd album elke 22 jaar (en we wachten nog steeds) is blijkbaar alles wat je nodig hebt om een rapgenie te zijn tegenwoordig.

Bob Dylan is misschien wel het meest zelfingenomen, zelf-mythologiserende stuk stront dat ooit een gitaar in handen heeft gehad. Met het schrijven van ondoorgrondelijke nummers die zogenaamd uitstijgen boven grote thema’s, poogde hij zijn zeurderige bevoorrechte leventje te verheffen tot een soort van zelfopgevatte poëzie. Bob Dylan maakte de weg vrij voor onze huidige ongeïnspireerde cultuur waarbij de waardering voor persoonlijke expressie belangrijker is dan het bezitten van enige vorm van talent. Hij kon niet zingen, hij maakte een aantal verschrikkelijke gospelalbums en hij liet zijn folk-fans en zijn non-commerciële waarden in de steek door elektrisch te gaan. Hoewel hij werd gezien als een man van verandering, toonde hij zijn egoïsme bij elke wending in zijn carrière. En het ergste van alles: hij heeft twee voornamen.

Bedankt Eminem, dat je een hele generatie blanken hebt overtuigd dat rap niets meer is dan het op de top van je longen krijsen van homofobe en vrouwonvriendelijke laster. Will the real Slim Shady please stand up aan de rand van een ravijn en er dan afvallen?

Ongetwijfeld de beste rap-act uit een tijdperk waarin alleen maar shit geproduceerd is waar niemand ooit nog naar luistert.

Een band met een carrière waarin ze publiekelijk heulen met vreemdgaan, een snel leven leiden en het gebruiken van vrachtladingen aan drugs – en toch klinkt hun muziek alsof het gemaakt is voor 87-jarigen.

Foo Fighters is een band voor mensen die willen luisteren naar ‘rockmuziek’ en alleen maar FM-radio hebben en een IQ lager dan 75 hebben. Ze zijn het muzikale equivalent van de populistische politicus die alleen maar zegt wat mensen willen horen. Foo Fighters is de Mitt Romney van rockmuziek.

Wil je weten waarom Fugazi nooit meer dan zeven dollar vroeg voor een optreden? Omdat niemand zou komen als ze er acht dollar voor zouden vragen. Het is de band voor Minor Threat-fans die geen push-ups kunnen.

Wat voor een eikel moet je wel niet zijn als je door je eigen vader wordt neergeschoten?

Beste papa,
Stop alsjeblieft met het opslurpen van ons datalimiet door het downloaden van urenlange, illegale versies van Dark Star wanneer ik porno probeer te kijken. Je bent nu 58. Heb je er ooit bij stilgestaan dat Jerry Garcia al twintig jaar dood is? Ik was ooit een succesvolle veldloper en jij kon niet eens de moeite nemen om de medaille-uitreiking bij te wonen omdat je te druk was met het roken van wiet. Ik hou niet meer van je en dat is allemaal de schuld van Jerry Garcia.

Het ergste wat er kan gebeuren is doodgaan en dat ze dan op je begrafenis Time of Your Life draaien.

Het enige goede aan deze band is dat ze je het mogelijk hebben gemaakt om een chick in bed te krijgen met je Guitar Hero-skills.

Het is eerder Shitney Houston, toch?

Deze gast kan maar één instrument bespelen.

Hole? Laat ze er alsjeblieft weer in terugkruipen!

Iggy Pops enige talent was zijn shirt uittrekken en nu is zijn enige talent dat hij eruitziet alsof zijn lichaam opgeslurpt is door zijn voorhuid.

666, het nummer van een duivels beest? Eerder het aantal keren dat hun fans gefaald hebben in het verliezen van hun maagdelijkheid.

Gast. Achteruitlopen is echt niet zo ingewikkeld.

Hebben de emo-nostalgie-nerds die bidden om een Jawbreaker-reünie enig besef van hoe saai deze band live was? De muziekindustrie was dom genoeg om ze een miljoenencontract aan te bieden in 1994 terwijl Generatie X zoiets had van: ‘Ehh, bedankt, maar we luisteren nog liever naar dit waardeloze Dookie-album van Green Day’.

Werd letterlijk alleen maar beroemd omdat Biggie doodging.

Dit is gewoon Mike Myers die piano speelt.

De allereerste getroffen patiënt van de trend ‘blanke meisjes die denken dat ze kunnen zingen als zwarte vrouwen’, en bovendien is Joplin een fervent lid van de Rock and Roll Hall of Fame – alle twee onvergeeflijke zonden.

Ondanks het feit dat er ongeveer twee miljoen gasten in Joy Division-shirts rondlopen, bestaan er hooguit twee luisterbare Joy Divison-nummers. Dat is een ratio van één miljoen shirts per luisterbaar nummer, wat een ongelooflijk slecht gemiddelde is. Maar hé, cool shirt gast!

Ongeveer het enige coole wat er ooit gebeurd is met deze band was toen Rob Halford uit de kast kwam en hij alle homofobe metalgekkies voor schut zette.

Het enige wat erger is dan een talentloze egoïstische maniak zijn vier talentloze egoïstische maniakken. Het enige wat erger is dan vier talentloze egoïstische maniakken zijn vier talentloze egoïstische maniakken in clownsmake-up die hun achterlijke logo op elke vierkante centimeter van wat voor product dan ook zetten.

Lynyrd Skynyrd is een band voor 60-jarigen die de weg kwijt zijn en lp’s inlijsten en dat als kunst aan de muur hangen in hun dikke villa’s, en voor gasten die een naam geven aan hun vrachtwagen. Het maakt niet uit wat voor Skynyrd-fan je bent, de Confederate-vlag is nog altijd afgezaagd en het verzoek om Free Bird te spelen tijdens concerten is nog steeds niet grappig, en deze band is nog altijd een soundtrack voor racisten.

Arme Madonna.

Eén ding over Bob Marleys muziek: wanneer het je raakt, dan voel je echte pijn. (Omdat Bob Marleys muziek slecht is.)

Tuurlijk, Metallica’s materiaal vanaf de jaren negentig was lang niet slecht. Maar laten we niet vergeten hoe slecht ze waren in de jaren tachtig! En hoe afgezaagd het is om je band te vernoemen naar het genre waarin je zit. Wie zou in vredesnaam luisteren naar een rapgroep die zichzelf Rappica noemt?

Een band die bij toeval de trend begon van dikke gasten in korte trainingsbroeken die mensen in elkaar slaan voor het drinken van een biertje. Wat een fantastische toevoeging aan punkrock.

Punk had altijd al wat met domme verkleedpartijtjes, maar deze gasten brachten het naar een compleet nieuw level. God zegene Jerry Only voor het harder en wanhopig vastklampen aan dit lijk van een band, dan aan zijn verdwijnende devillock.

Modest Mouse is een cool R.E.M.-coverproject dat ooit gesampled is in een track van Lupe Fiasco.

Het is ongelofelijk te bedenken dat Van Morrison Astral Weeks schreef op zijn 23ste. De meeste mensen raken het spoor nog niet bijster en maken geen Volwassen Moderne muziek voor ze veertig worden.

Hey sukkels, misschien moeten jullie wat verder van je versterkers af gaan staan wanneer jullie optreden.

Herinner je je nog hoe Charlie Brown in Peanuts altijd probeerde de bal te schoppen maar dat Lucy hem op het laatste moment steeds verplaatste? Zo voelt het om een Nas-fan te zijn, en dan is Nas Lucy. Op de zogenaamde klassieke albums van deze gast propt hij veel te veel woorden in elk couplet, in een poging te bewijzen hoe briljant hij is in plaats van dat hij ons gewoon toont hoe briljant hij kan zijn. Als je hiernaar luistert krijg je het gevoel dat je met je oren op een overspannen loopband rent. Illmatic werd onterecht benoemd als hiphopklassieker en Nas is nooit in staat geweest de belofte die daardoor ontstond in te lossen. Wel maakte hij flarden van die belofte waar en op één of andere manier bemachtigde hij de titel ‘beste rapper ooit’ en wist hij zijn fans te verleiden om te luisteren naar een reeks teleurstellende albums met vreselijke beats en eeuwigdurende, overspannen concepten. En bovendien, die diss-track die het fundament onder zijn carrière zou betekenen, waarin hij Jay Z slapjes beledigt, rijmt niet eens.

Deze loser van een cowboy kan nog niet eens toon houden al zou hij verpakt zijn in dubbelsterke zigzagvloei gemaakt van biologische hennep.

Deze gast zuigt.

Trent Reznor toonde zich bijna zo nobel om te stoppen met muziek toen hij in 2009 voor het eerst Nine Inch Nails verliet. Maar in plaats daarvan bleef hij slechte soundtracks en nog slechtere films produceren, en shitty shows voor goede doelen als How To Destroy Angels. Daarom wordt hij voor altijd herinnerd als de man die muziek maakt voor de slimste onder de allerdomsten.

Wat heeft meer hersens dan Kurt Cobain? De muur achter hem!

Je moet het Fat Mike en NOFX nageven: niet veel mensen kunnen van een scheet een dertigjarige carrière maken.

Is dit niet gewoon één en dezelfde gast?

Je weet dat een rapgroep legendarisch is en vol met talent wanneer de helft van de leden niet eens hun eigen raps schrijven.

Niemand houdt van Outkast omdat ze rap veranderden in een trendy top-40 freakshow, waarmee ze de aandacht afleiden van waar het echt om gaat in het genre; en bovendien hielden ze zich alleen maar bezig met het promoten van southern soul. Ze waren toegeeflijk genoeg om een dubbelalbum te maken met twee kanten die niet eens goed samen gaan. En toen hadden ze ook nog het lef om een reünietour te houden waarbij ze enkel en alleen op festivals speelden in plaats van de echte fans te bedanken die ze vanaf dag één gesteund hebben.

Deze band klinkt hetzelfde als elke indierockband ooit.

‘OoooOOOOhhhWaaaauUUUuuuGGgggHHHHHeeeeEEEEEaaaaaMMMmmmmUUUUuuNn.’ Zo, nu weet je alles over Pearl Jam.

In de geweldige Verenigde Staten van Amerika is bijna 75% van de rijken in het bezit van 10% van de bevolking. Beroemdheden bepalen wat er met cultuur gebeurt. Racisme is nog steeds aan de orde van de dag en springlevend. De helft van de bevolking maakt zich geen enkele zorgen over klimaatverandering. Tweederde van de bewoners kampt met overgewicht. En Tom Petty & the Heartbreakers is de meest Amerikaanse band aller tijden.

Leuk weetje! Als je Dark Side of the Moon synchroniseert met The Wizard of Oz, dan klinkt het nog steeds als één bak ellende.

Het is logisch dat het hoogtepunt van hun carrière de track is die werd gebruikt in de soundtrack van Fight Club, gezien het feit dat het allemaal pseudo-intellectuele bullshit is voor mensen die zich voordoen alsof ze enige indie-cred hebben.

Waarom zou je je band vernoemen naar een groep gemilitariseerde, racistische bandieten?

Op een absoluut dieptepunt in zijn opgeblazen, erectische storing van een carrière poepte Elvis Aaron Presley een stuk diarree uit genaamd Having Fun with Elvis on Stage, een plaat die bestaat uit 37 minuten Elvis-rant en die algemeen beschouwd wordt als het slechtste album aller tijden. Dat is, met de vocale diarree van zijn andere albums in gedachte, een hoop lof.

Is dat niet die gast van de Chappelle’s Show?

Misschien zouden ze wel oké zijn als ze eens zouden proberen om over zaken te rappen waar iemand ook echt wat om geeft, in plaats van over politiek, maar aan de andere kant zouden ze dan waarschijnlijk nog steeds klinken als je wereldvreemde oom die je vertelt over zijn vakantie in zijn eentje in een berghut ergens in Noorwegen met op de achtergrond muziek afkomstig van een klokradio.

Bohemian Rhapsody is alle improvisatieroutine samengevat in een zesminuten durend nummer.

Iedereen prijst Radiohead omdat ze geniale wezens uit de toekomst en muzikale pioniers zouden zijn. Als ze dan echt zo geniaal zijn, waarom kunnen ze dan nog steeds geen luisterbare muziek produceren? De Britse nerds hebben al dertig jaar van hun carrière weggebliept en gebloopt, maar zijn er nog steeds niet in geslaagd om een lekker nummer te maken. Op Creep na dan.

Rage is een band voor die gast die zojuist een online college politieke wetenschappen heeft gevolgd aan de Universiteit Leiden.

De enorm gevarieerde discografie van de Ramones bestaat uit nummers als I Don’t Wanna Walk Around with You, I Don’t Wanna Grow Up, enI Don’t Wanna Go Down to the Basement. Wat dacht je van I Don’t Wanna Hear the Same Goddamn Three Chords Again or I’ll Step In Front of a Bus at Rockaway Beach? Leer nieuwe akkoorden spelen dudes. De sound van de Ramones klinkt een beetje als de goedkope kettingzaag die je bij de lokale bouwmarkt in de uitverkoop hebt gekocht en die je vervolgens in brand hebt gestoken. De befaamde club CBGB is nooit echt van betekenis geweest en leren jassen zijn gewoon dom.

Rancid was MTV’s band-met-hanenkammen in de jaren negentig, en zonder reden zijn ze nog twee decennia blijven hangen. Eerlijk gezegd zijn ze waarschijnlijk de beste band die geleid wordt door een gast die klinkt alsof hij constant aan het kauwen is op pindakaas.

Zijn beste nummer was Sitting on the Dock of the Bay, en hij heeft niet eens de moeite genomen om ‘m af te maken.

Bestaat er een band die nog pretentieuzer is dan Refused? Ja gasten, we maken dankbaar gebruik van jullie antikapitalistische shit wanneer New Noise wordt gespeeld in Friday Nights Lights, Crank, 24, Tony Hawk’s Pro Skater, en alle andere shows, films, video’s en games waar ze vijftien seconden nodig hebben van een intens opzwepend nummer. Maar laten we het vooral niet hebben over het vette salaris dat Refused verzilverde met de reünieshow in Coachella. Refused is niet meer punk dan Deftones.

Toen Moby begon met zijn huilerige zijproject betekende dat echt het einde van de wereld zoals wij die kennen.

The Replacements is die lelijke gast aan de bar die je neukt omdat je te dronken bent om iets beters te krijgen. Dit is de band die je uit elke speaker hoort komen van elke autoradio ooit in de historie van rijden onder invloed.

Wow, er moet echt heel veel creativiteit voor nodig zijn geweest om schaamteloos te jatten van een stel zwarte Amerikanen en heel veel drugs te gebruiken. Leuke dansmoves, Mick Jagger.

‘Ieders favoriete band voor een late night talkshow’ is nou niet bepaald een onsterfelijk credo. Het zou gemakkelijk zijn om hun andere muziek af te kraken, maar niemand heeft het ooit gehoord.

Deze gasten klinken altijd al als vaders, en zoals dat gaat, vaders worden ouder. Maar iedereen denkt dat ze cool zijn omdat ze oud zijn, maar in feite zijn ze sneu en geobsedeerd door Aerosmith.

Rush is de soundtrack die perfect past bij het zijn van een totale loser.

Oh, gefeliciteerd, jullie zijn de pioniers van het domste muziekgenre ooit!

Veel muziek klinkt als stront, maar Slayers gitaren klinken letterlijk als een clusterbom van diarree die uiteenspat tegen de binnenkant van het toilet, en de vocals klinken als het gekreun en gesteun van een man van 150 kilo waarvan de darmen op springen staan.

Billy Corgan is als de Samson (het Bijbelse figuur) van de muziek. Knip zijn haar af en hij verliest al zijn capaciteiten om populaire, navelstarende, huilerige nineties altrock te maken en raakt compleet van het pad. Ergens tussen het oprichten van een worstelfederatie, daten met Tila Tequila, het uitvoeren van acht uur durende synth-interpretaties van Siddhartha, en het uitzoeken van wat er gebeurt wanneer Hellraiser en Charlie Brown een baby krijgen door, is Billy erin geslaagd om elk greintje waardigheid van de Smashing Pumpkins te ruïneren door een reünie te houden met nul originele bandleden en een uit 128 onderdelen bestaand conceptalbum uit te brengen waar hij zelf niet eens naar zou luisteren.

Dopey the Fuck-Clown is echt de stem van een generatie van slecht gehumeurde, genotzuchtige, zelfingenomen depressievelingen die eigenlijk fanatieke sporters hadden kunnen zijn.

Niks is meer punk dan het dragen van een clownshoed en het voorlezen van matige poëzie op een podium van een muziekclub in New York. Kan iemand überhaupt nog een Patti Smith-song herinneren (dus geen suffe hipsterpoëzie) en dan niet Because the Night? Ik dacht al van niet. Oh, en goed gedaan allemaal met het doen alsof haar boek meer literaire waarde had dan Clifford the Big Red Dog.

Dit is muziek voor mensen die zwelgen in zelfmedelijden, gemaakt door mensen die nog harder zwelgen in zelfmedelijden.

Murmelkoning van het volkslied Bruce Springsteen is de meest getalenteerde persoon ooit uit New Yersey, wat net zoiets is als de dunste persoon die ooit uit een Cheesecake-fabriek kwam.

Albums van Sonic Youth zijn niet meer zo populair als ze in de dagen van de cassettes waren. Dit komt omdat het tegenwoordig veel makkelijker is om te zeggen: ‘Deze track gaat verdomme nergens over, next.’ Elk nummer van Sonic Youth wil je het liefst skippen. Allemaal. Tenzij je het uiteraard leuk vindt om naar Thurston Moore te luisteren die klinkt als een amateur in een gitaarwinkel die aan het kloten is met een stel effectpedalen.

Rod Stewart is een soort van experiment van wetenschappers waarbij ze de genen mengden met die van Hulk Hogan, een glas slechte cognac en je enge oom.

Dit is een goede indicator van hoe triest het gesteld was met rock ’n roll in de beginjaren van deze eeuw, waarin een stel welgestelde cokesnuivers zich verkleden als de Ramones en mensen dachten dat ze daarom opeens interessant waren.

Hé David Byrne, hier is nog een droge, onzinnige tekst voor je: go fuck yourself.

Justin Timberlake is de perfecte popster omdat dat hij geen waarneembare persoonlijkheid heeft; dit maakt hem weer interessant voor adverteerders doordat hij eruitziet alsof hij die wel heeft. Hij maakt muziek waarmee hij het gras voor de voeten van andere artiesten wegmaait, alleen maar omdat zij de ongelukkige fout hebben gemaakt minder blank te zijn dan hij.

Er is een sterke correlatie tussen de naam van de band en het type mens dat luistert naar deze onmogelijke shitrock. Hopelijk duurt het weer 10.000 dagen voor ze een nieuw album uitbrengen.

Elke Tribe-song klinkt alsof het de moeilijkste queeste ooit is om van de ene kant van het hinkelspelletje op het schoolplein naar de andere kant te komen. Ze hadden alleen zichzelf hoeven ‘kicken’, recht de afgrond in.

De enige keer dat U2 goed klinkt is wanneer ze worden afgespeeld vanaf een U2-branded iPod, aangesloten op een geluidssysteem bij een liefdadigheidsevenement voor mensen die lijden aan een zeldzame ziekte waarbij ze hun zonnebril niet af kunnen doen.

Velvet Underground is hét bewijs dat als je werkelijk iets verschrikkelijks wilt creëren, je alleen maar een paar overspannen mensen ervan hoeft te overtuigen dat ze artiesten zijn. Laat ze daarna verslaafd raken aan heroïne en houd de cyclus in stand door hen nieuwe generaties zogenaamde artiesten te laten inspireren. Het is de grootste conceptuele kunstprank ooit waar Andy Warhol ons mee om de tuin heeft geleid.

Want wie heeft er talent nodig als je klinkt alsof je met gebroken glas aan het gorgelen bent?

Hij is oké, maar hij is echt een betere producer dan een rapper.

Verantwoordelijk voor de slechtste stadionanthem ooit en een tweepersoonsband waarin beide leden eruitzien als de verkrachter van de week in een bijzonder zwartgallige Law & Order-aflevering.

Wow, een zorgvuldig opgebouwde rockopera over de strubbelingen van opgroeien, pesten en misbruik, en uiteindelijk zelfacceptatie? Zoiets als: The Who Gives A Shit?

I Am Trying to Put You to Sleep.

De reden waarom mensen Amy Winehouse graag het grootste talent van haar generatie noemen is omdat ze klinkt alsof ze niet van haar generatie is. Ze is als een hese versie van een vorige, vergeten generatie. Maar blijkbaar heeft niemand jonger dan zestig ooit live een hoorn gehoord in een nummer, dus komt ze ermee weg. Niet dat iemand zich ook maar iets interesseerde voor haar muziek voor haar dood, maar toch, dood ging ze, en nu luisteren we met z’n allen naar haar mwah-albums uit schuldgevoel.

Ik ben er vrij zeker van dat geschiedenisboeken een blinde kerel nodig hebben die saaie liedjes speelt op een piano. Dus, één van hen zuigt en de andere is overbodig. Jij mag kiezen.

Oh cool, een stel nerds dat rapt over kungfu. Shaolin is waarschijnlijk niet eens een bestaande plaats.

No.

Het enige wat erger is dan Neil Youngs zeurderige kattenstem zijn mensen die zijn muziek gebruiken voor roadtrip-mixtapes voor ‘avonturen’ die ze beleven in de bergen met hun vrienden, terwijl de hele groep aanhaakt bij een singalong. Old man, take a look at your life, en houd je muil.

Eerlijk gezegd heeft deze lijst gewoon behoefte aan de letter Z, en deze dude zuigt waarschijnlijk.

Zijn we iemand vergeten? Laat het ons weten in de comments!

Deze gast claimt de uitvinder van de party-ananas te zijn

De muziekwereld zou een mooiere plek zijn zonder deze vijf misstanden