Hoe mijn eierstokken begonnen te rammelen op Into The Great Wide Open

Het lijkt erop dat het kind in Nederland hetzelfde gaat meemaken als Zwarte Piet: het is niet langer welkom. Met de roep om een verbod op kinderen in restaurants is er een beerput opengetrokken en is het ineens oké om over kinderen te zeiken.

Het idee om een nationale lijst op te stellen met restaurants die kinderen verbieden mocht op meer dan zeventig procent steun rekenen. Zeventig procent! (al laat ik voor de geloofwaardigheid achterwege dat het om een poll van Metro gaat).

Zelf ben ik ook geen fan van kinderen. Mijn eierstokken weigeren dienst, zelfs nu ik over de dertig ben. Om die reden wilde ik ook nooit naar Into The Great Wide Open - het kindvriendelijkste muziekfestival van Nederland, gehouden op Vlieland in een natuurrijke omgeving waar de sfeer wel gemoedelijk móet zijn. Ik wil op een festival geen kinderen tegenkomen die me vragend met hun onschuldige ogen aankijken alsof het verkeerd is om voor drie uur ‘s middags dronken te zijn. Liever zie ik op dat tijdstip mensen al compleet van de kaart – een herinnering dat het allemaal nog erger kan.

Dankzij een opdringerige collega (“het is zóóó leuk daar!”) belandde ik dit weekend toch op Into The Great Wide Open. Ik zeg je eerlijk: ik durfde niet meteen voor de volle drie dagen te gaan. En de eerste dag, de vrijdag, voelde het alsof ik in de hel was beland. Het regende onophoudelijk overdreven hard. Het was koud, de twee seconden-tent stond na een half uur en leek het elk moment te begeven door de harde wind. Het festival zag eruit alsof De Parade naar Vlieland was verhuisd – wat binnen deze context synoniem staat voor saai.

Hier zie je me lachen als een boer met kiespijn nadat ik las over het “verrassingsoptreden” van Typhoon (ALSOF TYPHOON OOIT OOK MAAR ÉÉN EDITIE VAN DIT FESTIVAL HEEFT GEMIST, SCHEI UIT.)

Toen realiseerde ik me dat ik de enige was die zich gedroeg als een onvolwassen, klagend hoopje mens. Overal om me heen zag ik gelukkige mensen, met kinderen die weigeren hun gehoorbescherming te dragen (punk) en geen fuck geven om het slechte weer.

Dit kindje ging in de houdgreep omdat ze tegen de regels van haar ouders rebelleert.

Gelukkige mensen.

En nog gelukkigere kinderen. Dit kindje trekt haar vader mee naar het optreden van Girl Band (of niet, weet ik veel).

En ja, het is ook veel leuker om met je kinderen Savages te zien spelen dan op een zondagmiddag naar Ahoy te moeten voor de nieuwe K3. Op ITGWO kun je zelfs je kind naar de Kolderkrant sturen om een recensie over een optreden te schrijven (“Gisterenavond zag ik stoere vrouwen. Zwart is cool, en van mama moet ik zeggen dat post-punk dope is). Als je net als ik denkt dat je kinderen kunt verbannen uit restaurants en dat ze niet op festivals thuishoren, think again. Als de avond erop Afterpartees in de Hangout speelt, een plek speciaal ingericht voor de kinderen, en zanger Niek Nellen de jongsten oproept te crowdsurfen, dennenappels naar de band te gooien en mee te spelen op de cover van The Undertones’ Teenage Kicks, breekt mijn hart. Dit is de plek waar de toekomstige generatie muziekliefhebbers de fijne kneepjes van rebellie en muziek leert. Robert ten Brink (die van zijn zeven dochters) liep er dit jaar rond, volgend jaar zie je Jan Peter Balkende ITGWO promoten als nieuwe hoeksteen van de samenleving.

Op Into The Great Wide Open lopen ook oudere mensen rond zonder kinderen, nog oudere mensen met een kinderwens, natuurliefhebbers en een clubje mensen dat naar de getver wil. Een stelletje regelde zelfs een oma als oppas, zodat zij op de zaterdag een pilletje konden poppen. Wat daar uit valt te concluderen? Aangezien tegenwoordig elk festival een speciaal afvoerputje voor chemicaliën heeft, kun je maar beter het afvoerputje op Vlieland nemen, waar strenger wordt gekeken of je fiets wel netjes geparkeerd staat (zo niet, dan wordt-ie direct verwijderd) dan wat je aan consumpties bij je hebt. Als we zaterdagnacht rond half vijf voor het slapen naar de wc gaan, worden we uitgenodigd voor een after in de familiedouches. Daar ben ik dan toch echt te oud voor.

Ik heb goede shows gezien van Girl Band, Savages, Oscar & The Wolf, Afterpartees, Hunee & Antal en ik mocht ervaren dat je als emotioneel wrak (door te weinig slaap) en met kots klotsend tegen de heug zeer vatbaar bent voor de muziek van Roosbeef. Ik moest er bijna van huilen, zo mooi vond ik het. Ik had het koud en verlangde naar mijn vriend die heimelijk een beetje verliefd op Roosbeef is. Ik wilde dat hij er was om mijn hand vast te houden en we samen naar Roosbeef konden kijken die op een podium in de duinen met haar bezwete gezicht met appelrode wangetjes, de blouse gevaarlijk ver open en een intense blik eng goed speelde. Ze maakte grapjes tussendoor en vertelde dat ze blij was. Om me heen zag ik weer die gelukkige mensen en nog meer gelukkige kinderen. Als het een meisje wordt, noemen we haar Roos. Volgend jaar neem ik mijn oma mee.