Zes albums waarvan niemand weet dat ze dit jaar zijn uitgebracht

Emma-Lee's gezicht terwijl ze luistert naar het nieuwe album van Counting Crows.

Als ik scrol door alle eindejaarslijstjes verveel ik me al snel omdat ik alles al wel gehoord heb. Blijkbaar hebben ik en de andere zogenaamde muziekkenners veel naar dezelfde muziek geluisterd dit jaar, en nou wil het toeval dat ik heel veel tijd over heb. Misschien jij ook wel. En misschien ben jij, net als ik, zo verwend geraakt door de constante prikkels van het moderne leven dat je een paar extra albums nodig hebt om de laatste dagen van dit jaar mee door te komen voordat 2015 begint.

Als jij die persoon bent dan ben ik de redder van je vakantie, omdat ik besloten heb om een dag lang naar zes albums te luisteren en die te beoordelen. Dit zijn albums waarvan ik niet wist dat ze uitgekomen zijn – dat kan omdat ze niet uitgebreid gerecenseerd zijn of omdat ik ze op geen enkel lijstje ben tegengekomen. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik niet altijd in staat was om elk album volledig te beluisteren, omdat ik een paar nummers moest overslaan, maar ik heb het wel geprobeerd. En omdat ik een genie ben: ik deed dit alles tijdens mijn ergste kater van het jaar. Wist je dat het enige bekende tegengif van paracetamol de hiphop van Insane Clown Posse is? Daar ben ik zojuist achter gekomen.

Hier is mijn mening over zes albums waarvan ik niet wist dat ze dit jaar uitgekomen zijn.

The Killjoy Club -

Killjoy Club is een samenwerking tussen Insane Clown Posse en Da Mafia6, een groep die bestaat uit prijswinnende uitvinders van het crunk-genre. Ik verwacht alleen niet dat er ook maar één nummer op dit album staat dat ooit echt een award zal winnen. Veel van de thema’s die ze behandelen zijn zo verrot dat ik me niet zou verbazen als deze twee bands elkaar gevonden hebben op een website voor mensen die een fascinatie hebben voor moordenaars. En ik hoop dat geen van de mensen die hier naar luisteren de lyrics verwarren met instructies. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van Insane Clown Posse, maar ik wil nooit meer naar dit album luisteren.

Beste nummer: Uhm….

The Presidents of the United States of America - Kudos to You!

Dus deze band bestaat nog altijd en ze schrijven dus nog altijd nummers over belangrijke onderwerpen, zoals over hoe het is om een vlieg te zijn (als je je afvraagt hoe dat inderdaad is: "In the summer / He’s poking out the poops / Round and round like a buzzy hula hoop."). Al was het zonde van mijn tijd om serieus naar dit album te luisteren, ik vind het moeilijk om de makers van dit album echt af te branden. De nummers, die voor de helft over insecten en ander klein gedierte gaan, zoals Flea vs. Mite en Electric Spider, geven me het idee dat The Presidents of the United States in een betere wereld leven dan ik – een wereld waarin een vlieg die door de poep kruipt geen goor gevolg is van het niet opruimen van hondenkak, maar een uiting is van macht.

Beste nummer: Crappy Ghost

Mya -

Na een lange strijd met haar platenmaatschappij produceert Mya tegenwoordig haar eigen muziek en brengt ze het ook zelf uit. Deze EP is daarvan het eerste resultaat. Een paar nummers hierop, zoals Super Woman en M-O-N-E-Y zouden geweigerde demo’s kunnen zijn voor Destiny’s Child in hun beginperiode. Maar Cherry Lips is een klassieker. Sweet XVI is niet helemaal dat wat ik van haar had verwacht, maar het is een fijne comeback van Mya. Haar EP is misschien ook wel mijn favoriet van dit rijtje. Ik probeerde met mijn vriend op de muziek te schuifelen, maar hij was te getraumatiseerd door het nummer van The Presidents of the United States of America over zusters waartoe ik hem had gedwongen te luisteren.

Beste nummer: Cherry Lips

Anastacia - Resurrection

In eerste instantie was het een marteling om hier naar te luisteren. Al duurt het album maar dertig minuten (ik heb wel het een en ander geskipt), het voelde als het een eeuwigheid. Maar in die tijd heb ik Anastacia en haar stem redelijk goed leren kennen. Ik denk nu anders over haar. Ze heeft een fantastische en krachtige stem die ze tot in de puntjes beheerst, zo goed dat ik er af en toe zelfs emo van wordt op een plezierige manier. Wanneer het album ten einde komt lijkt het alsof ik door een tornado weer terug op aarde ben geworpen, en besef ik me: ik heb een nieuwe vriendin gevonden.

Beste nummer: Lifeline

Tori Amos -

Dit album is denk ik het hoogste niveau dat Tori Amos kan bereiken. Tori, je had me al bij Unrepentant Geraldines, maar het hoogtepunt werd echt bereikt toen ik bij Maids of Elfen-Mare kwam. De muziek heeft een soort opmerkelijke, middeleeuwse sfeer en heeft duidelijk haar eigen handelsmerk met kenmerkende piano-arrangementen, die soms misschien iets te veel voelen als een fantasy-computerspel waaraan ik vaker dan goed voor me is uren van mijn leven aan heb verspeeld. Ik ben tegenwoordig niet meer zoveel bezig met Tori Amos als toen ik in mijn pubertijd zat en ze vooral zong over relaties, maar ik kan dit soort sprookjesnummers nog altijd draaien zonder gek te worden.

Beste nummer: Promise

Het verraste me hoe goed ik dit album trok. Ik was geen fan van Counting Crows in de jaren negentig, zelfs niet toen in hun hoogtijdagen Mr. Jones uitkwam en Adam Duritz het met Jennifer Aniston deed, en hij daarmee bewees dat tegenpolen elkaar aantrekken als het gaat om haarverzorging. Ik denk dat ik gewoon een zwak heb voor albums die refereren aan Californië, en dat mijn smaak is veranderd twee zomers na mijn Jack Johnson-fase. Ik heb zelfs het idee dat ze tekstueel refereren aan Jack Johnson in het tweede nummer, wat hopelijk betekent dat ze vrienden zijn. Ik ga duidelijk niet in mijn kamer naar dit album luisteren tijdens kerst, en ik vraag me af dit uiteindelijk mijn toenadering tot Mumford and Sons zal zijn.

Beste nummer: God of Ocean Tides