Deepchords Rod Modell, de artiest uit Detroit die wil loopen ‘till infinity

De in Detroit opgegroeide sounddesigner Rod Modell maakte al experimentele electronische muziek in de jaren tachtig, de periode voordat techno de muziekwereld overnam. Maar pas richting het millennium kwam Modells muziek uit, voornamelijk onder de naam van Deepchord, het muzikale duo dat ambient sounds met narcotic dubby beats combineerde en zo door velen werd vergeleken met het geliefde geluid van het Berlijnse Basic Channel.

In de vijftien jaar die volgden, bracht Modell onder verschillende namen 25 albums uit, allemaal met een soortgelijke, eindeloos loopende ambience met een hartslag. Zijn laatste release, Ultraviolet Music, is zijn derde album bij het Schotse Soma (normaal de thuisbasis voor de krachtigere techno van Slam, Funk D'Void, H-Foundations en Daft Punk).

Geniet van de pakweg zeventig minuten op dit dubbelalbum terwijl je dit interview leest.

THUMP: Je nieuwe release is een dubbelalbum, maar je muziek neigt eigenlijk het meest naar het oneindige. Hoe bepaal je wanneer iets klaar is? Hoe lang moet een loop, een nummer of een album doorgaan?

Deepchord: De meeste nummers van een album beginnen als een muziekstuk van 45-60 minuten en dat wordt ingekort voor het album. Dat is moeilijk. Ik vind het mooi om een loop te maken en dat thuis uren en dagen af te spelen.

Ik start altijd met ambient als ik een nummer maak. Ik begin nooit met een kickdrum of baslijn. Die gooi ik er op het laatste moment in, want dat zijn slechts metronomen voor de ambient-elementen. In een perfecte wereld zouden mijn albums twaalf uur duren en zou je ze makkelijk kunnen negeren als ze gespeeld werden. Goede muziek knoeit met je beleving van tijd. Ik zie elk nummer als een kleine sculptuur van geluid dat je zachtjes uren achterelkaar kunt loopen.

Er wordt gezegd dat dit album teruggrijpt naar de meer narcotic sounds van je eerdere werk. Was dat de bedoeling?

Het was niet geforceerd. Ik neem zo'n 23 nummers op per maand. Ik neem ze op en sla ze op. Om het jaar maak ik een selectie van mijn favorieten. Maar terwijl ik het maak, probeer ik nooit een bepaalde stijl te creëren. Ik laat de muziek gewoon komen, en dan heb ik over een jaar misschien heel veel ambient, of heel veel dance, of misschien iets ertussenin.

De titel doet denken aan de alternative en new wave uit de jaren tachtig. Jij was toen al in de muziekscene van Detroit bezig. Hoe heeft die muziek destijds beïnvloed wat jij sinds die tijd gemaakt hebt?

Uiteindelijk ben ik een ambient sounddesigner uit de jaren tachtig. Ik maak sonische omgevingen waar je in kunt verdwalen. Ik heb veel meer gemeen met artiesten als Hafler Trio en labels als Staalplaat, dan de techno-scene. In de jaren tachtig maake ik rare "muziek" met shortwave radio's en zelfgemaakte analoge drone-apparaten.

Ergens heeft het technobroederschap me geadopteerd. In de jaren tachtig vond niemand mijn muziek mooi. Het was heel ongebruikelijk. Maar de techno-scene in Detroit was heel openminded en vond nieuwe, andere dingen juist leuk. Zij namen me op in hun scene en zo had ik ineens een publiek. Ik werd zelfs uitgenodigd om op hun events te spelen. Als bedankje gaf ik ze een 4/4 kick en een baslijn.

Ik voel een soort schuld naar techno. Zonder techno had ik een heel afgesloten leven gehad op het platteland, spelend met generators en gitaarpedalen zonder publiek.

Hoewel ik mezelf niet als techno-artiest zie, gaf techno me een platform om mijn muzikale schilderijen te laten zien. "Techno people" zijn buitengewoon. Het is alsof ze een ander niveau van bewustzijn hebben. Ze waarderen dingen die de gemiddelde mens niet kan waarderen. Ze lijken wel verlicht. Als techno in de jaren zestig had bestaan, was het zeker een soundtrack geweest voor Andy Warhols Factory. The Velvet Underground had nooit een kans gehad.

Ik groeide ook op in Detroit, en ik dacht dat ik elke anekdote over Electrifying Mojo wel gehoord had. Maar jij vertelde laatst dat je hem eens twintig minuten lang dezelfde loop hoorde spelen. Hoe werd dat ooit geaccepteerd?

Ik was verrukt toen ik het hoorde. Het was voor mij een fundamentele verandering. Misschien was dat het moment dat ik me besefte dat muziek niet per se gepresenteerd hoeft te worden in de traditionele drieënhalf minuten. Ineens werd ik weggeblazen door de kansen die dat opleverde. Voor het eerst wilde ik muziek maken. Toen ik dacht dat muziek maximaal vier minuten mocht duren, had ik er geen interesse in. Het opende mijn geest voor de mogelijkheden. Hopelijk voelden anderen dat ook.

Ik weet zeker dat luisteraars het haatten. Ze dachten vast dat hij gek geworden was, maar het was briljant. Ik weet dat het al zovaak gezegd is, maar die gast, Mojo, was zijn tijd twintig jaar vooruit. Ik denk dat het radiostation dat wist en hem meer vrijheid gaf in zijn programmering.

Je zegt meer dan de meesten dat je afstand neemt van Detroit. Je noemt het een negatieve plek. Heb je iets meegekregen van de wedergeboorte waar iedereen het over heeft?

Het enige dat ik zie is wat Dimitri Hegemann doet met zijn Detroit Berlin Connection, en dat is goed. Ik denk dat hij de mogelijkheid en de ideeën heeft om het te laten lukken. Soms moet je voor een oplossing in een totaal nieuw perspectief naar oude problemen kijken. Dat doet hij. Ik heb vertrouwen in hem en zijn team. Maar Detroit is niet echt ontvankelijk voor nieuwe ideeën, dus we zien wel hoe ver hij komt. Ik heb meer geloof in Dimitri dan in Detroit.

Los daarvan heb ik niet echt een wedergeboorte gezien. De grootste wedergeboorte was toen Dennis Archer halverwege de jaren negentig burgemeester werd van de stad. Hij heeft de stad meer veranderd dan wie dan ook. In de jaren tachtig was het enorme Fox Theatre van Detroit een pornotheater. De stad leek een dystopische, post-apocalyptische oorlogszone. Ik vond dat leuker. Toen Archer burgemeester werd, maakte hij de stad schoner. Hij begon nieuwe huisvestingsprogramma's in het centrum, en hij bracht weer mensen terug. Na het vertrek van Archer gleed Detroit weer terug in een staat van wanhoop. Nu hebben we moeite alles half zo goed voor elkaar te krijgen als toen Archer op zijn plek zat. Het is mij te deprimerend. Ik wens iedereen veel succes.

Iedereen vraagt je altijd naar je studio set-up. Ik zal je de moeite besparen, tenzij er iets bijzonders is voor dit album.

Ik vertel hier nooit veel over, omdat ik echt denk dat het geen verschil maakt. Het doet eerder meer kwaad dan goed. Vroeger besprak ik het wel en ik kwam erachter dat het een negatief effect had op de artiesten die net muziek begonnen te maken. Ze dachten: 'Zie je... ik heb al die shit nodig om muziek te kunnen maken." Niets is minder waar. Je kunt een geweldige plaat maken met een tweedehands synthesizer van 150 euro en wat goedkope Electro Harmonix-pedalen.

Dat gebeurde, of ik werd een soort IT-dienst. Als ik een apparaat noemde, kreeg ik mails van mensen die vroegen hoe je bepaalde dingen moet doen, of hoe je hem repareert. Of mensen dachten dat ik zat op te scheppen. Dat haatte ik.

Ik had al die shit in de jaren tachtig en negentig, en toen muzikanten concerten gingen geven met een laptop, vond ik dat geweldig. Het was de toekomst. Ik ben sounddesigner, geen muzikant. Ik realiseerde me dat dat deuren opende. Ik kan namelijk dingen doen die een muzikant niet kan of niet zou moeten doen. De laatste tijd ligt er te veel nadruk op gear. Je moet je richten op de kunst die je maakt, niet waar je het mee maakt. Stel je eens voor dat er een interview in Artforum staat met een geweldige beeldhouwer, en het enige dat hem gevraagd wordt, is wat voor hamer en beitel hij gebruikt. Dat is toch bizar?

De woorden 'in de stijl van Basic Channel' lijken je altijd te achtervolgen. Word je daar niet moe van?

Ik vind het wel een beetje vervelend, want het is niet echt waar. Ik heb onwijs respect en zelfs eerbied voor hun werk. Ik wil ze niet kwetsen. Ze hebben alles naar een niveau getild dat mensen in Detroit nooit hadden kunnen bedenken. Zeker hun beatloze spul. Ik denk dat mijn muziek zo veel grotere invloeden bevat, maar BC wordt altijd genoemd. Wolfgang Voigt heeft waarschijnlijk drie keer zoveel invloed. Net als omgevingsmuziek uit de jaren negentig. Steve Roach was een grotere invloed. Manuel Göttsching / Ashra waren groots voor me. Brian Lustmord was een grote invloed. Ik denk dat ik door Bandulu meer over dub-elementen heb geleerd dan door BC.