Martijn van K-otic vertelt hoe het was om een tieneridool te zijn

Als je een tiener bent zijn er in feite twee dingen die iedere seconde van je leven bepalen. Eén: de onophoudelijke drang naar bevestiging, en twee: de onophoudelijke drang om seks te hebben. Die dingen staan niet los van elkaar, want hoe populairder je bent, hoe groter je sekskansen zijn. De onzekerheid die met deze dingen gepaard gaat is voor vrijwel iedere tiener slopend, maar maakt je ook een harder mens.

Hoe anders moet dit zijn voor tieners die een tienerster zijn? Hoe vormt je ziel zich, als je in je tienerjaren gewend bent geraakt aan het idee dat tienduizenden pubermeisjes (ik richt me even op jongenssterren) gillend flauwvallen als ze je alleen al zien? En hoe kun je daarna nog een normaal leven leiden, als de roem voorbij is en die gillende pubermeisjes zijn veranderd in vrouwen die nauwelijks opkijken als je het café binnen loopt.

Ik wilde dit weten en ging op zoek naar iemand die in zijn jongere jaren tienduizenden meisjes bonkende harten en natte onderbroeken bezorgde. Al snel kwam ik uit bij Martijn. In 2001 was hij 17 en deed hij mee aan het programma Starmaker, waarin een nieuwe popband werd gevormd. Na 82 dagen was K-otic geboren en volgden er drie moddervette jaren bomvol TMF-awards, Hitkrant-uitvouwposters, limo's en gillende tienermeisjes, totdat de band opgeheven werd.

Ha Martijn. Je bent nu 32, maar op je zeventiende was je een ster bij K-otic.
Martijn Terporten: Ja, dat is zo. Ik was de rocker van de band.

Ja, terwijl K-otic toch vooral popnummers maakte. Was de band wel wat voor jou eigenlijk?
Nu ik zelf popnummers schrijf zie ik in hoe goed de nummers van K-otic in elkaar zitten. Don't Understand You , Falling, I Really Don't Think So, No Surrender: dat zijn gewoon echt hele goede popnummers. Maar net nadat K-otic ermee kapte dacht ik daar heel anders over. Na K-otic wilde ik weer rock gaan spelen zoals ik daarvoor deed, ik werd totaal niet meer serieus genomen. Daardoor kwam ik een beetje in een identiteitscrisis terecht. Ik was bekend door iets waar ik op dat moment totaal niet achter stond. Inmiddels trouwens wel hoor.

Maar je wist toch van te voren dat Starmaker een soort popacademie was? Waarom deed je dan auditie?
Nee, eigenlijk wist ik dat niet. Het was de eerste talentenjacht op televisie en niemand wist wat we konden verwachten. M'n zus had me opgegeven via een videobandje of iets dergelijks. Starmaker werd toen beschreven als een soort real-life-muziekschool. Dus ja, ik heb maar gewoon meegedaan.

Een paar maanden later was je een tieneridool. Hoe was dat?
Nu ik erop terugkijk vind ik die periode helemaal te gek, maar toen was het vooral raar. We hadden geen idee dat het programma zo'n impact had, omdat we in een huis zaten en weinig contact hadden met de buitenwereld. Toen we even het huis uit mochten om op te treden bij de TMF Awards en duizenden fans helemaal losgingen was dat echt bizar. Moet je je voorstellen dat jij morgen wakker wordt en dat er die nacht van alles voor je geregeld is. Je ben opeens bekend, wordt opgehaald met een limo, een podium opgeschoven en ziet duizenden mensen gillen. Dat is echt heel raar op je zeventiende – ik kan het moeilijk uitleggen.

Ging je weer thuis wonen toen jullie het huis uit mochten?
Nee, de managers hadden geregeld dat een aantal van ons in een huis in Amsterdam gingen wonen. Ik woonde daar samen met Bouchra, Anna en Bart. Ik vond het beter om in Amsterdam te wonen, want daar zijn ze gewend aan BN'ers. Al was het altijd weer aftellen na hoeveel seconden iemand je herkende zodra je buiten kwam.

Je kon niet meer opeens snuiven op straat, als je dat gewild zou hebben.
Haha, nou…. Nee geintje. Ik had op die leeftijd alleen nog maar softdrugs gebruikt. Ik kwam uit Maasbree, een klein dorpje waar drugs een taboe was. Als je dan opeens in de showbizz terechtkomt dan is dat best wel een shock. Ik kende die mensen van televisie en dacht dat ze allemaal netjes waren. Dat wereldje was wel wennen.

Was je je ervan bewust dat twaalfjarige kinderen je als voorbeeld zagen?
Zeker. Ik kon niet zomaar naakt over de Dam gaan rennen. Onze managers zeiden dat ook tegen ons. En dat was goed, want als ik dat wel deed maakte ik niet alleen m'n eigen carrière kapot, maar ook die van de andere groepsleden. We moesten gewoon in het gareel blijven lopen.

Op een gegeven moment kapte K-otic ermee. Wat toen?
Ik ben meteen naar Amerika vertrokken met de band waar ik voor K-otic al in zat. Ik wilde daar weer m'n geloofwaardigheid opbouwen en niet meer herkend worden van K-otic. Uiteindelijk heb ik tien jaar in Amerika gewoond. Ik heb eerst zes jaar opgetreden met de band, daarna vooral in studio's gewerkt en nummers geschreven. Daar is m'n waardering voor popmuziek gegroeid.

Je was twintig toen K-otic ermee ophield. Drie jaar lang lagen de vrouwen aan je voeten. Ooit met een fan gerotzooid?
Haha! Ja. Ik was een van de weinigen die single was, dus ze werden altijd mijn kant opgestuurd. Soms nam ik ze dan mee naar het huis in Amsterdam waar we woonden, maar niet heel vaak hoor. Het is toch niet zo interessant om iets met een fan te doen. Te makkelijk. Ik jaag liever. Maar ja, goed, natuurlijk zijn er wat dingen gebeurd, vooral als ik een paar biertjes op had.

Kwamen ze dan gewoon naar je toe en vroegen ze om seks? Hoe gaat zoiets als je bekend bent?
Ik heb wel echt een paar rare verhalen, maar ik weet niet of het goed is om dat te vertellen.

Ik denk wel dat dat goed is.
Oké, waarom ook niet. Na een avond uitgaan met vrienden was ik eerder naar huis gegaan. Ik was moe en ging naar bed. Mijn vrienden hadden de sleutel van m'n huis en kwamen later in mijn huiskamer hangen terwijl ik op bed lag. Ze hadden een meid meegenomen, en haar vriend was er ook bij. Die meid had aan m'n vrienden gevraagd: "Ligt Martijn in die kamer?" Toen kwam ze binnen terwijl ik lag te slapen en begon ze me een blowjob te geven. Ik werd wakker en had zoiets van 'oké!', maar ik wist niet dat haar vriend in de huiskamer zat!

Dat is heel raar?
Mijn vrienden vroegen nog aan hem: wat vind je daar nou van? Toen kreeg hij alleen een rode kop. Toen dat meisje klaar was liep ze naar hem toe en zei ze: "Zo, ga je mee?" En hij stond op en ging mee. Ik weet niet wat voor afspraken die twee hadden gemaakt, of dat die vriend ontzettend onder de duim zat ofzo, maar… what the fuck?

Goed dat je dit toch gedeeld hebt! Ooit gedacht: wat ik nu doe kan echt niet, dit meisje is hoogstens veertien?
Nee, nee, dat niet. Ik kwam ze altijd in een bar tegen dus zo jong waren ze niet.

Meisjes van veertien gaan ook wel eens naar een bar.
Nee, nee, volgens mij waren ze echt wel allemaal meerderjarig.

Haha, 'volgens mij'.
Ha, shit, je brengt me nu echt aan het twijfelen. Maar als ik met een meisje thuis zou komen dat eruitzag als veertien, dan had een huisgenoot echt wel gezegd dat ze moest wegwezen. En dat is nooit gebeurd, gelukkig.

Ging je jezelf lekkerder vinden door al die aandacht?
Nee, ik werd er juist onzekerder van. Natuurlijk krijgt je zelfvertrouwen een boost, maar ik moest nu opeens ook concurreren met andere BN'ers als Michiel Huisman, die toen met zijn band Fontaine in ons voorprogramma stond. Of Tycho Gernandt.

Werd je nooit gek van die hoge frequentie waarop tienermeiden gillen? Als ik terugdenk aan de TMF-awards dan hoor ik eigenlijk vooral de hele tijd een hele hoge pieptoon.
Ja, dat was best wel heftig. We hadden vaak oortjes in, dat scheelde wel. Tijdens de eerste tour moesten we na afloop bijna altijd door beveiligers door zo'n gillende en trekkende menigte heen gesleurd worden. Dat waren gewoon Beatles-taferelen. Het waren niet alleen tieners trouwens, maar ook moeders, die hun kind, en zichzelf, naar voren hadden geloodst.

Waar ben je nu mee bezig?
Ik ben nu bezig met produceren en songwriten voor anderen, Nederlandse pop- en EDM-acts bijvoorbeeld. Binnenkort komen er een paar nummers uit, maar ik weet niet zeker of ik dat al mag bevestigen.

EDM? Geen rock?
Ik heb me vroeger heel erg afgezet tegen pop – vooral na K-otic. Maar toen ik zelf meer nummers ging schrijven ben ik pop juist gaan waarderen. Een ideaal popnummer bestaat uit vier akkoorden en de zanglijn moet alles bepalen. Het kader waarbinnen je moet werken is bij een popnummer veel kleiner dan bij bijvoorbeeld een rocknummer, dus het forceert je extra creatief te zijn.

In december kun je de popnummers van K-otic zelf weer spelen tijdens het reünieconcert. Had je daar zin in?
Ja! We zijn met de hele groep gaan denken of we iets zouden kunnen doen omdat K-otic vijftien jaar geleden is gestart, en we wilden peilen of er animo voor was. Toen zij we een crowdfunding gestart, zodat het publiek kon beslissen. We dachten dat er misschien genoeg interesse was om het buurthuis op de hoek te vullen, maar nu staan we 10 december in de Heineken Music Hall. Ik heb het idee dat het nu een soort hipsterding is geworden, dat veel mensen er ironisch naartoe gaan. En dat vinden we niet erg, ook al hebben we wel echt goede nummers gemaakt. We weten zelf ook wel dat we niet helemaal de shit zijn. Lees ook: Mijn broer zit in een Chinese boyband

Foto's van tieners in de rij voor de kleding van Kendall en Kylie Jenner

_**Mijn ex schreef een liedje over me en nu ben ik een Eurohouse-nummer[ ](http://bit.ly/1SCgBlq)**_
Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: