Chuck Harris is de agent van de grootste freaks op aarde

Chuck Harris omschrijft zichzelf als de 'grootste leverancier van rare snuiters van de hele wereld'. Harris, die nu ergens in de zeventig is, heeft een grijze moptop en draagt altijd zijn veel te grote bril. Als hij over zijn klanten spreekt, zegt hij: "Ik behandel deze mensen zoals ik ieder ander – bij gebrek aan een beter woord – 'normaal' persoon zou behandelen."

Harris is een agent van het absurde: een soort Danny Rose uit Broadway Danny Rose, maar dan in het echt. Hij is de talentmakelaar voor acts als die van schetenman Mr. Methaan, Rubber Boy, Fat Elvis en The Regurgitator. Organiseer je een feestje en ben je nog op zoek naar een gast dieeen koelkast op zijn mond laat balanceren, spijkers door z'n armen steekt of kan ontsnappen uit een draaiende wasmachine? Chuck Harris is de man bij wie je moet zijn.

"Ik vertegenwoordig de oudste levende Siamese tweelingen, die met hun hoofden aan elkaar vastzitten," zegt Harris met trots. "Ik heb ze gekregen omdat ze bevriend waren met de moeder van de jongste Siamese tweeling." Als je hem harteloos vindt klinken, dan ken je hem niet goed genoeg. Harris: "Ik hou van deze meiden. Ik voel met ze mee. Maar ik behandel ze als ieder ander." Hij voelt een verwantschap met zijn klanten. "Ze zijn niet anders dan jij of ik," zegt hij.

Harris is zelf een voormalig kindsterretje, stand-upcomedian en veteraan van de film en televisie. Op zijn vijfde sierde hij het podium naast zijn vader met de familie-act Miller's Mighty Minstrels (Oaky Miller is zijn roepnaam). Als acteur verscheen hij in That Girl, Family Affair en My Three Sons. Maar toen hij vijftig jaar, vier kinderen, twee ex-vrouwen en een hypotheek verder was beschouwde Harris zichzelf als afgescheept.

"Mijn leven was voorbij," zegt hij. Hij herinnert zich nog dat hij een andere agent hoorde zeggen: "Oaky Miller? Tja, met hem is het wel zo'n beetje gedaan. Ik wil echt niet meer met die loser praten."

Het was pijnlijk om me zo afgedankt te voelen; niet wetend wat te doen. Hij klaagde erover aan de telefoon met zijn moeder, die hem er verbaal flink van langs gaf. "Wat loop je nou te janken!" schold ze. "Je hebt nog een heel leven voor je!"

Harris besloot dat ze gelijk had en herpakte zichzelf. Oaky Miller veranderde zijn naam in Chuck Harris en besloot zich in de markt van showfreaks te storten. Het bleek een gat in de markt. Nu is hij één van de meest succesvolle agenten en producenten van de allerraarste snuiters ter wereld.

"Door mijn ervaringen in de showbusiness heb ik veel over tolerantie geleerd," zegt Harris over het werken met de meest bizarre acts op deze planeet. "Veel van deze mensen zijn gewoon hartstikke aardige, gevoelige en – bij gebrek aan een beter woord – 'normaal'. Behalve dan dat ze misschien haar over hun hele lichaam hebben, zichzelf hebben getransformeerd in een tijger of een gespleten tong hebben, zoals de Lizard Boy."

Harris verdiende behoorlijk veel geld met de eerste act die hij tekende, The Amazing Christopher. Een man die, volgens Harris' eigen omschrijving, op het podium komt met vier poppen die met lange stokken aan zijn lichaam bevestigd zitten, zodat hij in z'n eentje de voltallige Village People kan nadoen.

De twee zijn al twintig jaar samen en Harris vertelt met trots dat er nog geen jaar is geweest dat deze man, met zijn zes minuten durende act, geen 500.000 dollar per jaar verdiende.

Harris heeft The Amazing Christopher weten te boeken voor grootheden als één van de rijkste mannen ter wereld: Carlos Slim uit Mexico. Hij boekte ook zijn gewaardeerde klantenkring voor Eddie Murphy's opening van de legendarische Raw-tour, wat zijn eerste grote doorbraak werd. Harris haalde die gig binnen nadat hij hem had geboekt voor de Arsenio Hall Show, een weergaloos optreden, waarna de talkshowhost hem voorstelde aan zijn comedianmaatje. Harris, die toen nog vrij nieuw was in het vakgebied, probeerde kalm te blijven bij het zaken doen met Murphy's manager terwijl hij 1500 dollar vroeg voor zijn cliënt. Dat bedrag was eigenlijk bedoeld als weektarief. Maar toen hij het contract terugkreeg, "Ik zweer het je, er stond 1500 dollar per dag! Dat is hoe dingen gaan. Je leert je mond te houden, eerlijk te zijn en voor je het doorhebt gaan de zaken veel beter dan je ooit hoopte."

Harris vraagt nu 8500 dollar per tv-optreden van klanten, zoals de vrouw die 500 miljoen volt door haar vingertoppen kan laten vloeien. De stroomschok vliegt dan vervolgens door de zaal en steekt een sigaar aan. Een andere gast kan zijn vinger in een stopcontact steken, zonder geëlektrocuteerd te worden. "Hij is geboren met een ziekte waardoor hij niet kan zweten, waardoor zijn huid geen elektriciteit kan geleiden," legt Harris uit. "Als hij je met beide handen aanraakt, kan hij je een schok gevenals hij daar zin in heeft."

Met dit soort acts verdient Harris geld, maar niet zoveel als met de écht gestoorde shows. Het echte geld pakt hij met acts zoals een man die zijn hele lichaam in een ballon kan proppen, een eenarmige jongleur, en een man die in een draaiende wasmachine gaat zitten terwijl hij acht paar handboeien om heeft. Harris' bedrijfsprincipe is dat hij liever tien acts boekt voor minder geld, dan twee acts voor meer geld. "Mijn mensen zijn blij omdat ik ze aan het werk hou. Daardoor zijn ze heel trouw, en blijven ze bij me. Ze weten dat ik de deal voor ze rond krijg."

Door die loyaliteit aan Harris verdient elk van zijn klanten meer geld dan de meeste van hen hadden kunnen verdienen zonder hem. "The Wolf Boy verscheen altijd gratis op tv," vertelt Harris. "Regel één is: je werkt nooit gratis. Raad eens hoeveel oom Chuck dan verdient? Hoeveel is een bepaald percentage van nul dollar? Juist, nul dollar! Je werkt niet gratis. Is dat duidelijk?" Harris heeft een bloedhekel aan programma's die zijn cliënten proberen gratis te laten optreden, onder het voorwendsel dat media-aandacht genoeg is.

Een bijzonder persoon die Harris onder zijn vleugels nam, behandelde hij met speciale zorg: Cat Man. Dennis Avner werd beroemd nadat hij duizenden dollars uitgaf aan operaties en tattoos om zo veel mogelijk op een tijger te lijken. Als native American was hij geboren met de naam Stalking Cat, een perfecte aanleiding om zijn bovenlip chirurgisch te laten splijten en zijn oren te laten punten. Daarnaast nam hij siliconen implantaten in zijn wangen en voorhoofd. Zijn gebit liet hij slijpen tot hij puntige hoektanden had, en hij liet zichzelf klauw-achtige vingernagels aanmeten.

"Ik had altijd het gevoel dat Cat gepest is als kind," zegt Chuck. "Dat is een van de redenen waarom hij zichzelf heeft veranderd. Hij verstopte zich achter een masker, terwijl het hem tegelijkertijd in staat stelde mensen terug te pesten. Het gaf hem kracht, maar hij bleef tegelijkertijd nog steeds een ontzettend treurig persoon. Het maakte hem gelukkig om er anders uit te zien."

Harris herinnert zich hoe kwaad zijn klant werd wanneer mensen ongevraagd een foto van hem namen. "Ik zei: 'Cat, je ziet er nou eenmaal anders uit dan iedereen. Als ze een foto van je willen maken, is daar niks mis mee.'"

Avner verdiende vooral geld aan tv-optredens en het uitdelen van handtekeningen bij tatoeageconventies. Toen hij hielp bij de opening van het Guiness World Records-museum in Londen, haalde hij de voorpagina van verschillende kranten. Hij werd de meest gevraagde persoon van Harris' excentrieke klantenbestand. "Gemiddeld verdiende hij zes- tot tienduizend dollar per jaar," zei Harris. "Maar hij was blij dat hij werk had."

Avner pleegde zelfmoord in 2012. De 54-jarige werd dood gevonden in zijn woonwagen in Tonopah (in de staat Nevada).

Volgens Harris is de grootste nalatenschap van Avner dat hij van een gepest kind veranderde in iemand die deed wat hem enigszins blij maakte.

"Hij deed iets dat niemand anders deed. Zijn andere nalatenschap is meer een advies: pest niemand, we zijn allemaal gelijk," zei Harris. "Ik mocht Cat Man wel. Het was een gekwelde ziel, maar ook een aardig en gevoelig mens. Ik had echt medelijden met de man, want ik wist dat ik zijn beste vriend was. Ik ben niet voor veel mensen een beste vriend, zeker niet als ik iemand maar twee of drie keer per jaar zie."

Harris heeft alle rivaliteit overleefd. "Met trots kan ik zeggen dat ik geen grote concurrentie heb," zegt Harris. Zijn jongste zoon, Adam, helpt zijn vader nu het bedrijf te runnen. Harris plukte hem weg bij de baan die hij al had, met de belofte: "Wat je ook verdient, ik geef je vijfduizend dollar per jaar meer, want ik wil dat je je voor mij uit de naad gaat werken."

Niet iedereen herkent de twee als vader en zoon. Dat komt omdat Adam de wettelijke achternaam van zijn vader gebruikt: Miller. Ze hebben ook een totaal verschillende aanpak. "Adam is van een andere school," zegt Harris. "Ik ben streng en hard opgeleid – hij is juist op een hele vriendelijke, zachtaardige manier geschoold. Ik ben erg blij met hoe ver hij al gekomen is."

Harris reist ongeveer 250 duizend kilometer per jaar voor zijn werk. Hij kan de hulp dus goed gebruiken.

Harris is onlangs naar Brazilië geweest, om een populair televisieprogramma te produceren. "Gelukkig, of helaas, willen ze me elke week ter plaatse hebben. Ik wil alleen niet elke week daar zijn, dus ik probeer het te beperken tot eens of twee keer per maand."

Harris maakt ook elk jaar een bedevaart naar Columbus in Ohio. Daar helpt hij Arnold Schwarzenegger met het Arnold Sports Festival, het jaarlijkse bodybuildingtoernooi van the Terminator.

Wanneer hij niet onderweg is, ontspant Harris in zijn huis in Hollywood. De woning lijkt een soort altaar voor de showbusiness. Glazen vitrines zijn gevuld met oude spulletjes en verzamelaarsitems. Speelgoed van klassieke comedians, poppen en figuurtjes uit de gouden jaren van Hollywood, collector's items uit de filmwereld waar zelfs de meest succesvolle verzamelaar een traantje van zou pinken. Hij heeft enorme verzamelingen van zowel theatervoorwerpen als Charlie Chaplin-memorabilia. Harris claimt dat veilinghuis Sotheby een paar jaar geleden zijn verzameling heeft geschat op meer dan een miljoen dollar.

Harris' klanten zijn, vanzelfsprekend, zijn meest waardevolle verzameling. Het is duidelijk dat ze voor hem veel meer betekenen dan alleen een bron van inkomsten.

"Eens in de zoveel tijd komt er iemand naar me toe die duizend dollar nodig heeft voor de huur," zegt hij. "Ik vertel ze altijd: 'Ik bewijs je deze dienst, als je mij ook een dienst bewijst. Vertel nooit iemand dat ik een aardige vent ben. Als je dat wel doet, vernietig je mijn reputatie. Dan ben ik klaar in deze wereld.'"