We spraken Eva Jinek over haar donkerste periode en dronken exhibitionisme

In onze serie 'Het VICE Interview' stellen we elke keer dezelfde ietwat ongemakkelijke en zeer uiteenlopende vragen aan beroemde en/of interessante mensen. In eerdere edities van Het VICE Interview spraken we o.a. Roxeanne Hazes, Jebroer, Ismail Ilgun, Aafke Romeijn, Stefano Keizers en Theo Wesselo. In deze aflevering spreken we Eva Jinek, die je vanavond om 22.15 uur op NPO1 kunt zien, in de eerste aflevering van de nieuwe reeks 'De Verenigde Staten van Eva'.

VICE: Zijn er complottheorieën waarin je gelooft?
Eva Jinek: Ik kan niet zo goed tegen dogma's, en ik vind het moeilijk als mensen zeggen: Dit is de waarheid. Je merkt het ook wel als je een talkshow presenteert. Mensen die in complottheorieën geloven vinden altijd wel een manier om die theorie het gesprek in te fietsen. Het is namelijk hun waarheid en een verklaring voor alles, en dat is beangstigend. Ik geloof per definitie dat er een heleboel informatie is die we niet kennen. En die naïviteit omarm ik. Kijk, ik begrijp wel waarom mensen geloven in complottheorieën. Je bent op zoek naar houvast, een verklaring voor waarom er dingen met de wereld gebeuren, of met jou. Dat het lot je een slechte kaart heeft toebedeeld is een moeilijk te behappen waarheid. Het is troostrijker om te zeggen dat er een kwade genius achter zit, of een groep. Maar ikzelf geloof dat dingen gebeuren door domme pech.

Wat was je eerste emailadres ooit?
Die heb ik nog steeds. En ik weet niet of het handig is om het adres voluit te vertellen, maar het is in elk geval een hotmailadres. Ik ben altijd naarstig op zoek naar andere hotmailgebruikers in mijn leven. Af en toe vraagt iemand me na afloop van een uitzending om mijn e-mailadres en dan bied ik op de een of andere manier altijd mijn excuus aan voor het feit dat het nog een hotmailadres is. Ik ben altijd in de veronderstelling dat ik een van de allerlaatste hotmailgebruikers ben. Maar dan joelt die ander: "Dat meen je niet! Ik ook!" Dat schept natuurlijk meteen een band. Ik ben nog nooit verliefd geworden op een ander soort emailaccount. Ik heb ook Gmail, maar dat werd niks tussen ons. Het was zakelijk, en kil. In mijn hotmailadres zit mijn hele leven; duizenden berichten van vroeger, vrienden, familie. En ik neem me altijd voor om dat ding eens op te ruimen, maar dan kom ik altijd maar één pagina door, omdat ik het dan niet kan laten om alles aan te klikken en terug te lezen.

Van welke film of televisieserie moet je heel hard janken?
Toen ik een jaar of vijf was nam mijn vader me mee naar E.T.. Ik weet nog dat mijn vader me de bioscoop uit moest dragen, omdat ik zó hard moest huilen. Op een gegeven moment zit-ie namelijk in zo'n tunneltje waar hij in leven gehouden moet worden, wat moeizaam gaat - nou, horror. Het is gewoon zo'n lief beest, met van die gekke vingertjes. Eigenlijk is het een soort uit de kluiten gewassen huisdier. Ik moet ook altijd huilen bij het programma Home Improvement, waarin Ty Pennington - die guy met die stekeltjes - families helpt aan een nieuw, beter huis. En ik zie ook wel dat het overdreven is, hoor. Maar ik ga er altijd in mee. Oh, en bij Spoorloos moet ik altijd janken. Vooral wanneer degene die zijn of haar familie zoekt voor de eerste keer zijn of haar familieleden ziet via een laptop. Ik kijk dan altijd recht vooruit naar de televisie, terwijl mijn vriend me dan al hoopvol aankijkt en wacht op het moment dat de tranen van mijn wangen biggelen. Hij vindt dat hilarisch.

Het grootste probleem met jonge mensen is…
Dat ze zich zoveel zorgen maken. Niet zo lang geleden schreef ik een stukje voor een studiegids. Toen dacht ik: welk advies zou ik mezelf geven als ik nu 18 zou zijn? Ik ben serieus, en ik til zwaar aan dingen. Maar nu ik 39 jaar oud ben, besef ik dat je jezelf echt niet zó veel zorgen hoeft te maken.

Dat is ook het wrange van het leven: je hebt het gezondste, mooiste en elastische lichaam, maar ook de minste ervaring, het minste relativeringsvermogen en het minste vermogen om lachend naar jezelf te kijken, en jezelf niet zo serieus te nemen. Mensen verkwanselen hun jonge jaren door zich zorgen te maken over wat ze moeten worden, wat er van ze terecht gaat komen en of ze wel liefde gaan vinden. Tegelijkertijd maakt dat hele proces mensen ook interessant en grappig. Uiteindelijk moet je van een afstand naar jezelf kunnen kijken, en denken: het komt wel goed. En jongeren moeten niet zo soft zijn, of soft leven. Een beetje hardcore mag wel.

Als je twee dieren mocht samenvoegen tot een superdier, wat zou dat dan zijn en waarom?
Coco en Zeep zijn mijn katten, en die wil ik graag omvormen tot een tijger. Als ik dan thuiskom wil ik dat-ie op mijn bank ligt als een soort kussen zodat ik er tegenaan kan kruipen en het beest kan kriebelen.

Wat is de donkerste periode in je leven geweest?
In het begin van mijn relatie met Bram [Moszkowicz] werd ik ontslagen bij Nieuwsuur, nog voordat ik kon beginnen. Het persbericht was er zelfs al uitgegaan. Ik zou de jongste presentator ooit zijn, denk ik. Ik was toen 31. Bram had veel omstreden cliënten. Hij was toen de advocaat van onder andere Wilders. En de inhoud van Nieuwsuur ging wel eens over die cliënten. Hun argument was dat ik niet objectief over die onderwerpen kon berichten, als presentator. Ik zou geen onafhankelijke journalist meer zijn. Maar dat vond ik absoluut niet terecht. Nu nog steeds niet. Ik wist namelijk dat ik een integere journalist was (en ben). Goed, die mensen van Nieuwsuur kenden me niet, en wisten dat dus ook niet. Ik kon gelukkig bij het Journaal blijven. Maar die periode was zo vreselijk. Ik moest telkens als journaallezer aanschuiven bij Nieuwsuur om het nieuws te presenteren. En dan werd ik de hele tijd geconfronteerd met de andere presentator die op mijn plek zat. Dat was echt een heel moeilijke tijd. Ik heb nauwelijks geslapen. Ik dacht: gaat dit ooit nog goedkomen? Is dit het einde van mijn carrière?

Het was voor mij een principekwestie. Ik vind dat niemand mij ooit mag vertellen met wie ik een relatie mag hebben of niet. Het was zoiets persoonlijks, en dan wordt het ook nog eens publiekelijk uitgemeten. Dat maakte het ingewikkeld. Maar zie hier, we made it through. Ik ben alleen maar dankbaar voor dat ontslag, want nu heb ik een eigen talkshow.

Als je een darter was, met welke muziek zou je dan opkomen?
Rake it Up van Yo Gotti en Nicki Minaj. Echt een bruut nummer. Hartstikke antifeministisch. Die man zegt dingen die absoluut niet kunnen. Ik heb ook geen flauw idee wat "Rake it Up" nou precies betekent. Zoiets als… 'hark het binnen'? Het is echt een nummer waardoor je meteen de energie hebt om een bullseye te gooien.

Ik vind het ook belangrijk om na te denken over mijn kleding als ik opkom, het moet wel kloppen. Dus ik denk dat ik zo'n polo aan zou doen alsof je in een Amerikaanse diner uit de jaren vijftig werkt, roze met zwart. En een gabberstaart met de zijkanten weggeschoren. Ik zou een grill dragen, een leren broek, en grote plateauzolen. Dat iedereen zoiets heeft van: wie is deze gore vrouw, in hemelsnaam? Maar dat hoort natuurlijk allemaal bij mijn strategie, namelijk het intimideren van mijn tegenstander.

Waar zou je het allerliefste wonen op de wereld of daarbuiten?
Als ik een parallel leven zou hebben zou ik een tijdje in Amerika wonen, en een tijdje in Japan. De stad wisselt zich elk half jaar af met het platteland. En op het platteland wil ik dan gewoon de hele dag buiten zijn, elke dag hetzelfde aantrekken en met geiten en paarden spelen. Als ik dan weer terugkom in de stad, wil ik het gevoel hebben dat ik aan alles moet wennen. Die verandering, daar krijg ik energie van. Niets is op die manier vanzelfsprekend, of saai.

Denk je dat drank en drugs je gelukkig kunnen maken?
Drugs gebruik ik niet, maar ik ben een toegewijd bierdrinker. Ik ben een Tsjech. Tsjechen houden van bier. Bier heeft me veel geluk in het leven gebracht. Maar het antwoord is nee. Het is wel zo dat de zwaarte, of de drang om het goed te doen, er een klein beetje afgaat als je hebt gedronken. Onzekerheden, zoals denken dat je niet leuk of interessant genoeg bent op een feestje, vallen weg. Ik werd vroeger vaak een exhibitionist als ik drank op had. Mijn vriendinnen werden er helemaal gek van. Als ik me dan weer eens begon uit te kleden dachten ze: alsjeblieft. Stop daarmee. We hebben je hele lijf allemaal al gezien. Het zit in me om de grens op te zoeken. Maar nu kan dat natuurlijk niet meer, helaas. In mijn talkshow drink ik trouwens alcoholvrij bier, want na één biertje gaat de scherpte er wel af - en dat is voor een talkshow natuurlijk waardeloos. De hyperfocus die je moet hebben als je zes mensen aan tafel hebt, die paraatheid, er bestaat niks lekkerders dan dat. Er is geen waas, geen filter. Alles is kraakhelder.

Zou je seks hebben met een robot?
Dan moet het wel een verdomd goede robot zijn. Het hele punt van seks is juist dat je heel dichtbij een ander mens mag komen, op intiem gebied. Dat is een vreugde van het mens-zijn. De robot zou dan wel geavanceerd moeten zijn, en warm aanvoelen. Gadverdamme, heel raar lijkt me dat. Weet je wat het allerraarst zou zijn? Als het dan hele goede seks is. Dat je dan alleen nog maar seks wil met Rob the Robot, die in de kast staat, naast de stofzuiger. Maar dat menselijke, dat verliefde en intieme element, dat kun je niet nabootsen met een robot, denk ik. Want wat kan Rob de liefde nou schelen?

Voor welke Nederlandse traditie zou je de barricaden opgaan?
Hollandse nuchterheid. En dan moet ik denken aan de Hollandse moeder die in de striemende regen en woekerende wind een kind voor- en achterop de fiets heeft zitten. En dat er dan ook nog een kindje wiebelend naast fietst. Niet zeiken, maar aanpoten. Hollandse nuchterheid vind ik zuiverend, zelfs zalvend voor je ziel. Als ik terugkom van het buitenland dan krijg ik een bruine boterham met kaas en heeft iedereen weer zoiets van: doe effe lekker normaal. Daar ben ik trots op. Dat zit trouwens ook heel erg in Nederlandse vrouwen, het zijn geen tuthola's. In de VS moet iedereen er altijd tiptop uitzien, maar hier maakt het geen klap uit. Ik zou het heel jammer vinden als er iets daarvan verloren zou gaan.

Wat is de grootste daad van verzet die je ooit hebt gepleegd?
Ik ben niet baanbrekend, maar ik hoop wel dat vijftienjarige meisjes naar de televisie kijken en denken: hey, dit behoort ook tot de mogelijkheden. In die zin ben ik wel een rolmodel, denk ik. Ik vind het belangrijk om daarover na te denken. Wat straal ik uit naar jonge vrouwen? Wat laat ik zien aan de maatschappij? Mensen zijn gewend dat vrouwen die op televisie zijn zich vrouwelijk, lieflijk en ladylike gedragen. En daar heb ik me nooit aan geconformeerd. Ik zou een ijskonijn zijn, kil, zakelijk. Dat heb ik altijd raar gevonden. Ik herken mezelf daar niet in en ik doe gewoon mijn werk - dat is professioneel en dat ziet er zo uit. Het heeft lang geduurd, maar ik geloof dat mensen me nu accepteren voor wie ik ben.

Wat vind je het leukste aan het internet?
The Daily Mail. Dat is echt next-level bagger. Ranzige journalistiek. Overal tieten, celebrities die hun neusschotje hebben weggesnoven, dat soort ongein. Dat vind ik heerlijk, als tegenhanger van al het serieuze nieuws dat ik elke dag lees. Maar wat ik ook heel leuk vind aan het internet is dat je toegang hebt tot alle informatie uit de hele wereld. Dat is niet te bevatten voor je kleine brein. Alles wat je wil weten, kan je weten. Het nadeel is natuurlijk dat het zo'n weelde is dat nooit meer stopt. Je hoeft niet meer te wachten, ideeën rijpen niet meer, want je pakt gewoon je telefoon. Ik denk dat opgroeien met een smartphone het moeilijkst is voor jonge mensen. Ik hoop uiteindelijk dat er een soort tegenbeweging komt van mensen die hun telefoon wegleggen, in de rondte kijken en weer eens lekker met elkaar keuvelen over het alledaagse.

In eerdere edities van Het VICE Interview spraken we onder andere Roxeanne Hazes, Jebroer, Ismail Ilgun, Aafke Romeijn, Stefano Keizers en Theo Wesselo. Lees die interviews hier.