We spraken de directeur van ‘s werelds eerste vaginamuseum

Vagina, va-gi-na. Zeg het eens. Als je ongemak voelt bij het uitspreken van dit woord, dan ben je niet de enige. The Eve Appeal, een Britse liefdadigheidsinstelling die onderzoek doet naar gynaecologische kanker, ontdekte onlangs dat 65 procent van jonge vrouwen er moeite mee heeft om de woorden ‘vagina’ en ‘vulva’ te gebruiken. Bijna 40 procent van de Britse 16- tot 25-jarigen gebruikt liever ‘lady bits’ of ‘womanly bits’. We hebben wat vagina's betreft nog een lange weg te gaan als we het woord niet durven te gebruiken.

The Vagina Museum, het eerste museum ter wereld gewijd aan de vagina, wil ons leren praten over alle zaken die met gynaecologie te maken hebben. Het werd opgericht door Florence Schechter, samen met curator Sarah Creed en marketeer Zoe Williams. The Vagina Museum begon zo’n tweeënhalf jaar geleden als een succesvolle rondreizende pop-uptentoonstelling, die voornamelijk werd bekostigd met crowdfunding. Maar nu is het museum eindelijk in een permanente ruimte in Londen gevestigd.

We zochten Florence op om haar alles te vragen over de oorsprong, doelen en waarden van het museum. Ondanks een hevige verkoudheid was ze razend enthousiast de laatste hand aan de eerste expositie aan het leggen.

VICE: Waarom besloot je The Vagina Museum op te richten?
Florence Schechter: Het begon allemaal tweeënhalf jaar geleden, toen ik erachter kwam dat er een penismuseum in IJsland was, maar er nergens ter wereld een vagina-equivalent bestond. Dat vond ik oneerlijk en daarom besloot ik er zelf een op te richten.

Het is een vrij grote stap om het dan ook nog echt te doen.
Ik vond de gedachte heel leuk, en ik vroeg me af hoe ik het zou doen, voordat ik het ook daadwerkelijk besloot te doen. Ik werkte destijds in de wetenschapscommunicatie, dus ik sprak met mensen uit de industrie en deed wat onderzoek naar de nieuwste musea en hoe die begonnen waren. Daardoor ontdekte ik Migration Museum Project. Ik vond hun model heel leuk: eerst pop-ups doen en daarna uitbreiden naar een vaste ruimte.

Was het altijd al het plan om een permanent vaginamuseum op te richten, of is dat idee ontstaan door de populariteit van de pop-uptentoonstellingen?
Het was altijd het plan, maar dat kun je niet vanuit het niets doen – vooral ook omdat ik niet rijk ben. De meeste musea zijn tenslotte ergens in de negentiende eeuw opgericht omdat een of ander rijk, oud mens zich verveelde. Dus we begonnen met pop-ups, waar iedereen enorm positief op reageerde. De hele museumwereld vraagt zich af hoe het me is gelukt om in minder dan drie jaar een museum te openen. Het geheim is dat je er eentje over vagina’s moet beginnen, want daar houden mensen van.

Had je die positieve reacties verwacht?
Ik doe het nu al tweeënhalf jaar, dus tegen de tijd dat we geld gingen inzamelen om het permanente museum te openen, wist ik wel hoe mensen erover dachten. Maar ik had geen idee hoeveel geld we zouden ophalen. De laatste keer dat we geld hadden ingezameld, hadden we moeite om een bedrag van 2000 pond op te halen. Maar goed, deze keer haalden we uiteindelijk bijna 50.000 pond op, dus dat zegt wel wat.

De eerste expositie is Muff Busters: Vagina Myths and How to Fight Them. Waarom?
Onze eerste expositie draait volledig om vaginamythes, bijvoorbeeld dat je vagina gaat lubberen als je veel seks hebt of dat je niet zwanger kunt raken als je bovenop zit. We moeten bij de basis beginnen, en daarom is dit de eerste expositie. Ik zou het bijvoorbeeld ook graag over de geschiedenis van de schaamhaaresthetiek of zoiets willen hebben, maar we moeten bij het begin beginnen, zoals het verschil tussen een vagina en een vulva. Veel mensen vragen ons waarom er een vaginamuseum nodig is. Dit is dus precies waarom. We zeggen ermee waarom we nodig zijn, omdat er letterlijk vrouwen zijn die zichzelf vaginale douches met cola geven, omdat ze niet aan goede anticonceptiemiddelen kunnen komen.

Ik was heel blij om te horen dat het museum intersectionaliteit omarmt en trans-inclusief is. Waarom was dat zo belangrijk voor je?
Allereerst om persoonlijke redenen: ik ben bi, dus ik moet de fam helpen. En wat trans-inclusiviteit betreft: je moet meteen duidelijk maken waar je voor staat, want anders gaat iedereen aannames maken. Het is niet zo dat we een wetenschapsmuseum zijn en dit iets zou zijn waar je dan nog niet over had nagedacht of zo. Wij zijn een vaginamuseum en moeten er een mening over hebben. We kunnen er niet geen mening over hebben. Als je niet meteen duidelijk maakt waar je voor staat, zullen transgender mensen of hun bondgenoten ervan uitgaan dat je mensen uitsluit. En mensen die tegen trans-inclusiviteit zijn, zullen denken dat je hen erin probeert te luizen of zo. Voor ons was er slechts één keuze mogelijk en dat was natuurlijk om trans-inclusief te zijn.

Is het belangrijk om een intersectioneel team te hebben?
Absoluut. Er zitten transgender en non-binaire mensen in ons bestuur en tussen onze vrijwilligers. Ik heb weleens van mensen gehoord dat ze achter ons bestaan komen en dan zoiets hebben van: “Oh oh, dit zou heel makkelijk heel fout kunnen zijn.” Maar dan zien ze onze website en waar we voor staan en sturen ze ons tweets dat ze letterlijk moesten huilen van blijdschap omdat we niet een of andere vreselijke organisatie zijn. Een derde van ons bestuur bestaat uit vrouwen van kleur. We vinden het ook belangrijk om met groepen te werken die ons met dit soort dingen steunen. We zijn goede vrienden met Decolonising Contraception en hebben ook een adviesraad. Dus er zijn bijvoorbeeld mensen om ons te raad te geven over vrouwenbesnijdenis.

Hoe ziet de toekomst eruit voor het museum?
De ultieme droom is om een permanent museum neer te zetten dat openbaar toegankelijk is en de vagina op een holistische manier verkent. Dus zowel sociaal als cultureel, wetenschappelijk, medisch en historisch. Dat is een enorme droom waar ik nog wel tien of vijftien jaar aan zal moeten werken. We hopen het eigenlijk in 2030 te kunnen openen, dus houd ons in de gaten!

Bedankt Florence!

Muff Busters: Vagina Myths and How To Fight Them is nu te bezichtigen. Klik hier voor meer informatie over het museum.