Ik skypete met Eric Schlosser over atoomdreiging, fysici aan de drugs en het grote 'wat nu?'

De wereld lijkt verdeeld in een groep mensen die wil dat alle kernwapens worden verboden, en zij die geloven dat de wapens ons juist veilig houden. In het midden staat een enorme meerderheid die er nauwelijks mee bezig is.

Tot die laatste groep behoorde ik tot niet zo lang geleden. Inmiddels weet ik beter. De afgelopen maand hebben we de gevaren en gevolgen van kernwapens nog eens nader onderzocht, en in aanloop naar de internationale dag voor de totale vernietiging van kernwapens stukken gepubliceerd over de gevaren en gevolgen van nucleaire wapens.

We spraken Nobelprijswinnares Beatrice Fihn over het verdrag op het verbod op kernwapens, en waarom Nederland het moet ondertekenen. We hebben een video gemaakt met atoomveteranen – mannen die van dichtbij kernproeven hebben meegemaakt. We hebben zelfs de kunstwerken van overlevenden van de atoombom op Hiroshima kunnen delen.

Voor een compleet overzicht van alle stukken, kijk hier.

Wie we tot het laatste moment niet te pakken kregen was Eric Schlosser. Als onderzoeksjournalist schrijft hij al jaren over de gevaren van het nucleaire apparaat in Amerika. Dankzij Schlosser weet een groot publiek nu dat de duizenden kernbommen die nog in de Verenigde Staten verspreid liggen, veel minder veilig zijn dan beleidsmakers doen geloven. Hij is de ideale bron van kennis om naar te luisteren op een dag als vandaag.

In zijn boek Command en Control uit 2013 beschrijft Schlosser een geschiedenis van tientallen bijna-kernongelukken die duizenden, tienduizenden of honderdduizenden mensen het leven hadden kunnen kosten. Dit boek is nog altijd relevant, want op het departement dat toezicht moet houden op deze massavernietigingswapens wordt bezuinigd. En in het huidige politieke klimaat nemen de risico's alleen maar toe, in plaats van af.

Maar het allergrootste gevaar is: niemand heeft het er over. Schlosser legt in dit Skype-interview uit waarom het belangrijk is dat de wereld kernwapenvrij wordt, en wat jij en ik daaraan kunnen doen.

Over de vorm: het leek ons leuk eens een inkijkje te geven in hoe zo'n Skype-gesprek gaat. Het is een manier om dichter bij de informatie te komen. We hebben het interview van 42 minuten naar iets meer dan 11 minuten versneden. Als dit te lang is kun je de belangrijkste vragen ook nog apart bekijken.