De akelige dingen die er gebeurden toen ik probeerde te stoppen met wiet

Drie weken geleden bracht ik de hele zaterdag door in bed. Ik rookte aan één stuk door wiet en keek een heleboel slechte, nietszeggende tv. Ik voelde me slecht en baalde van mezelf.

Vier jaar lang had ik dat soort dagen. Ze doorbraken mijn dagelijkse routine waarin ik thuiskwam van werk en meteen greep naar mijn amethisten pijp (waar ik op Etsy 100 dollar voor had betaald.) Maar opeens besefte ik dat wiet mijn leven verpestte.

Ik had daarvoor al wat kleine veranderingen in mijn mentale gesteldheid meegemaakt. Ik ging naar een therapeut, sportte regelmatig en deed ik aan acupunctuur. Na die zaterdag in bed had ik een afspraak met mij acupuncturist, Max. Hij vroeg of ik genoot van het lekkere weer. Ik zei ja,en grapte dat ik de dag ervoor de hele dag in het donker had doorgebracht en die verspilde tijd nu goed moest maken. Toen werd ik serieus en de woorden kwamen als vanzelf uit mijn mond: "Ik houd van wiet… Maar ik denk dat ik moet stoppen?" Ik vond het eng om te zeggen.

Max en ik hadden al eerder geprobeerd om mijn spirituele energie zo te laten stromen dat ik minder last zou hebben van mijn depressie en angsten. Max opperde voorzichtig dat mijn wietgebruik waarschijnlijk deels de oorzaak was van mijn probleem. Ik wist dat hij gelijk had, dus ik besloot mijn probleem met hem te bespreken. Maar alle goede herinneringen die ik had met wiet schoten door mijn hoofd alsof het herinneringen waren aan een geliefde, vlak voor de onvermijdelijke break-up.

Max zei dat hij wat naalden in mijn oren zou steken die het makkelijker zouden maken om te stoppen met mijn geliefde drug. Ik knikte. Het was tijd.

De behandeling in mijn oren voelde verschrikkelijk, het was alsof ik een uur lang ondersteboven hing. Toen Max de naalden er eindelijk uithaalde, voelde ik me verlost. Ik ging weg met een optimistisch en uitzinnig gevoel. Ik stopte met blowen! Buiten belde ik mijn vriend, Rion, en vertelde hem dat ik mijn stonerleven in elk geval voor een tijdje achter me ging laten. Hij was geschokt, maar ook blij. Hij haatte het als ik wiet rookte, en ik blowde altijd. "Ik krijg mijn vriendin terug," zei hij.

Eenmaal terug in mijn appartement haalde ik mijn pijp en mijn wiet van het nachtkastje af en stopte het in een la. Het kwam niet in me op om het als een soort groot gebaar weg te gooien. Het was februari. Ik zou een maand, misschien twee, niet blowen en dan kijken hoe het ging, dacht ik bij mezelf.

Die dinsdag sprak ik mijn therapeut en vertelde haar het nieuws. Ik zei dat ik een betere relatie met wiet wilde. In plaats van elke dag te blowen kon een korte pauze me misschien helpen te minderen?

Ze glimlachte en zei dat het meestal niet zo werkte. Ze zei dat ik eigenlijk moest overwegen helemaal te stoppen. Wiet is geen behandeling tegen depressie, het is een manier om behandeling tegen depressie te ontwijken, zei ze. Ik zei dat ik van plan was om een maand te stoppen en te kijken hoe ik me dan voelde. Ze vond het een goed idee, en ze was trots op me. Nu zou ik echt dingen gaan voelen, en dat was een stap in de goede richting.

Ik begon na te denken over hoe mijn leven zonder wiet eruit zou zien, als ik er voor altijd mee zou stoppen. Het leek zo zonde, en voelde onverdraaglijk, want wiet maakt alles zoveel leuker.

Toen ik die dag thuiskwam van werk, had ik een vage behoefte aan wiet. Ik werd herinnerd aan mijn oude routine. In plaats van te roken, keek ik naar de redditpagina's over mensen die ook probeerden te stoppen. Geen goed idee. Overal zag ik berichten waarin stond dat de ontwenningsverschijnselen – waar ik al veel last van had – maanden konden aanhouden. Ik sliep slecht, ik had keelpijn en het voelde alsof ik een soort griep kreeg. Mijn longen deden af en toe pijn en ik was chagrijnig. Maar het kon erger, las ik op reddit. Sommige mensen schreven zelfs dat ze hars ophoestten.

Op de derde dag werd ik om 6:30 wakker gemaakt door Rion. Om de een of andere reden hadden we de vorige avond besloten dat we die ochtend voor werk zouden gaan sporten. Met tegenzin – wat ik erg duidelijk maakte – stond ik op. Ik had tussen de vreemde dromen door amper geslapen. Het ging al wel beter dan in de eerste nacht, toen ik een paniekaanval had. De melatonine die ik in plaats van de wiet nam, begon te helpen.

Ik stond op, liep naar de badkamer, en deed de lichten aan. Het felle licht deed pijn aan mijn ogen en ik deed de lamp meteen weer uit. In het donker liep ik verder, met mijn hoofd tegen de muur aan. Ik viel huilend op de grond. Het deed niet eens pijn.

Ik kreeg het nog wel voor elkaar om te gaan sporten, maar de rest van de dag voelde ik me slecht en was ik moe. Ik dacht dat het kwam omdat ik veel te vroeg was opgestaan om te gaan sporten, iets wat ik nooit had moeten doen. Ik paste niet tussen de ambitieuze, blonde mensen met dure sportkleren en grote sporttassen.

Achteraf waren het waarschijnlijk ontwenningsverschijnselen, want ik voelde me de volgende dag nog net zo slecht. Ik sleepte me na werk naar een bijeenkomst van Democratic Socialists of America, terwijl ik eigenlijk alleen maar wilde slapen. Ik vertelde mijn vriend Andrew, die nog net zoveel rookte als ik eerder deed, dat ik was gestopt.

"Wauw, dat maakt me verdrietig" zei hij.

"Ik weet het, mij ook."

Maar terwijl ik nadacht over mijn situatie (ik zat in de buitenlucht met een vriend en maakte me klaar om te praten over verzet tegen de president en het beschermen en verbeteren van onze omgeving) moest ik het nuchter zijn toch credits geven. Voordat ik stopte zegde ik altijd mijn afspraken af als ik moe was, zodat ik thuis kon gaan blowen.

Het is nu iets meer dan drie weken geleden dat ik stopte met wiet roken, en ik voel nog steeds de bijwerkingen van de thc die mijn lichaam verlaat. Ik vind het zelfs moeilijk om dit te schrijven. Ik ben moe, ik kan me slecht concentreren en ik voel me dommer dan ik me ooit heb gevoeld op momenten dat ik high was.

Ik vind het moeilijk om niet opnieuw te gaan blowen. Ik blijf maar denken: die bijwerkingen zouden met een paar hijsjes weer verdwijnen. De misselijkheid, de hoofdpijn, de stemmingswisselingen, het gebrek aan eetlust.

Mijn gezicht zit ook onder de pukkels, wat heel irritant is. Irritant is sowieso het goede woord voor de ontwenningsverschijnselen. Het is allemaal niet onoverkomelijk, maar het put me uit. Ik kon een paar dagen niet werken door dat vage, vervelende gevoel dat de hele dag boven mij hangt. Maar toch, ik voel me wel gelukkiger.

Zelfs de slechte tv waar ik eerder op een ironische manier erg van genoot, is nu gewoon ronduit slecht. Shark Tank is slecht. The Voice is slecht. Zelfs The Bachelor is saai en slecht.

De reden dat ik in de eerste plaats stopte met blowen, zorgt er ook voor dat ik niet opnieuw begin. In Infinite Jest van David Foster Wallace beschrijft een depressieve vrouw: "Ik baal steeds meer van mezelf omdat ik zoveel rook. Ik word high en denk nergens anders aan dan dat ik moet stoppen zoveel te blowen, zodat ik weer kan gaan werken en de telefoon weer op kan nemen. Zodat ik weer een soort van leven kan hebben, in plaats van de hele dag in mijn pyjama te zitten als een kleuter en te doen alsof ik ziek ben."

Zij zit vast in een vicieuze cirkel waarin ze telkens weer gaat blowen, weer stopt en weer begint. Ik wil dat niet. Cannabis is een goede plant en zou overal legaal moeten zijn. De mensen die het willen gebruiken, moeten vrij zijn dat te doen. Het is bewezen dat het veel goede dingen kan doen, maar misschien niet voor mij.

Dat vind ik nog steeds moeilijk om te begrijpen en te accepteren. De beslissing om voor altijd te stoppen maakt me ongemakkelijk – hoe kan wiet slecht zijn als het goed is?

Aan het einde van de eerste week ging ik weer naar acupunctuur. Terwijl ik op de tafel lag, met naalden die net onder mijn huid bij mijn oren, voorhoofd, handen, benen en voeten zaten, dacht ik aan wiet. Ik bedacht allemaal manieren om onze relatie weer nieuw leven in te blazen. Misschien kon ik het alleen gebruiken tijdens volle maan? Misschien alleen op 4/20? Ben ik een gestoorde verslaafde?

Ik weet nog altijd het antwoord niet. Ik weet wel dat wanneer ik iets uit de la haal waar mijn wiet in zit, ik niet eens overweeg om het eruit te halen. Al merk ik wel hoe lekker het ruikt. Mijn vriend zegt dat ik minder afwezig lijk. Iedereen blijft zeggen dat ze trots op me zijn, en ik houd van zulke complimenten. Nu ik niet meer blow, zijn mijn nieuwe verslavingen therapie, sporten en acupunctuur. Ik blijf mezelf vertellen dat het nooit weer zal worden zoals het was.