Het is best moeilijk om in Cairo een tatoeage te laten zetten

Het is moeilijk om in Cairo een goede tatoeagestudio te vinden. De enige tatoeages die ik tot voor kort in Egypte zag waren kruizen op de handen van koptische christenen en tekeningetjes die kinderen met een naald en wat inkt op zichzelf hadden gezet. Verder wordt het niet geaccepteerd in Egypte – het is ook niet echt legaal.

Ik kom al sinds mijn jeugd tenminste een keer per jaar in Cairo, maar toen ik de stad in 2007 bezocht zag ik een nieuwe trend: steeds meer jonge Egyptenaren hadden tatoeages. Ondanks dat er in het land niet echt sprake is van een tatoeagecultuur waren de tatoeages goed gezet en zagen ze er mooi uit. Toen ik op het strand van Sharm el-Sheik lag, ontdekte ik dat een aantal van mijn vrienden ook mooie tatoeages had. Ik vroeg ze wie ze gezet had, en ze zeiden allemaal hetzelfde: Al Hurley, een Ier die in Cairo zijn eigen tatoeagestudio heeft.

Om Al’s tatoeagestudio binnen te komen moet je iemand kennen. Je kan er niet zomaar binnenlopen en hij reageert überhaupt niet als je niet door een bestaande klant wordt geïntroduceerd. Gelukkig kende ik iemand en konden we Al via e-mail te pakken krijgen. Uiteindelijk gaf hij me zijn adres en nam ik een taxi naar Maadi, een buurt in Cairo. Toen ik daar aankwam vroeg de portier in het Arabisch of ik Al zocht. Blijkbaar zag ik eruit alsof ik een tatoeage wilde.

De tatoeagestudio kijkt uit over een van de grootste en bekendste gevangenissen in Cairo. Al heeft een geschoren kop, lichtblauwe ogen en zoals te verwachten van een tattooartist is hij van top tot teen met bedekt met inkt. Hij is een intelligente man met een duidelijke mening over de Egyptische politiek, hoewel hij die niet wil delen: Egypte is niet zijn vaderland en daarom vindt hij dat hij zich er niet mee mag bemoeien. Hij is Iers en woonde vroeger in Engeland, maar toen zijn vader overleed verhuisde hij naar zijn moeder in Cairo. Hij besloot te blijven omdat veel mensen zijn tatoeages wilden. Ondertussen heeft hij veel interessante dingen in zijn studio voorbij zien komen. Bijvoorbeeld een Amerikaanse zakenman die een tatoeage wilde van de instortende Twin Towers, omdat hij dacht dat 11 september een complot was.

Toen ik in zijn studio was om maktub (het Arabische woord voor “geschreven”) op mijn schouder te laten zetten, vertelde Al me nog veel gekkere verhalen, die ik op zijn verzoek niet openbaar mag maken. Misschien vertelt hij het je zelf wel als je ooit in Cairo bent.

VICE: Wanneer nam jij voor het eerst een tatoeage?

Al Hurley: De eerste heb ik zelf gezet, toen ik veertien was. Het was een heel kleintje, met de hand gezet. Ik was altijd al geïnteresseerd in kunst en ik tekende heel veel. Op mijn achttiende liet ik mijn eerste professionele tatoeage zetten en sindsdien ben ik verslaafd.

Wanneer begon je met het tatoeëren van mensen?

Ik begon in 2000, eigenlijk per ongeluk. Een vriend van me liet een tatoeage zetten en ik vroeg een boel dingen aan de tatoeëerder, Michele Prezioso. Hij zei toen dat hij me wel les wilde geven. Als ik binnen twee dagen het geld kon ophoesten, kon hij tatoeëerapparatuur voor me regelen. Ik leende het geld en kon twee dagen later de spullen ophalen.

Toen hij me de apparatuur gaf, zei hij: “Neem het mee naar huis dit weekend en bestudeer het, maar zet nog geen tatoeages. Maandag is je eerste les.” Dus ik zat dat weekend thuis met een vriend bier te drinken, en kon de verleiding niet weerstaan. Toen ik maandag in de studio kwam had ik al twee tatoeages gezet, een bij mezelf en een bij die vriend van me. Sindsdien kon ik niet meer stoppen.

Hoe ben je in Cairo beland?

Ik werkte eerst als tatoeëerder in Ierland, maar na een jaar verhuisde ik met de band waar ik in speelde naar Engeland. Muziek was toen mijn grote passie. Toen ik daar zes maanden woonde kon ik aan het werk in een bekende tatoeagestudio in Nottingham. Ik greep de kans en probeerde er het beste van te maken. Ik heb veel geleerd in die studio.

De eigenaar was een tatoeëerder van de oude stempel, en leerde me daarom veel over de moraal en de ethiek van tatoeëren. Ik heb daar ongeveer een jaar gewerkt voordat ik voor mezelf begon. Ik werkte vanuit huis om wat geld te besparen. Het grootste gedeelte van mijn klanten kwam uit rivaliserende bendes uit de stad. De leden konden niet in officiële tatoeagestudio’s terecht om hun groepssymbolen te laten zetten, dus kwamen ze naar mij.

Ik heb dat ongeveer vijf jaar gedaan, maar toen mijn vader overleed besloot ik naar Cairo te gaan om een beetje bij te komen. Ik had mijn tatoeëerapparatuur meegenomen en de eerste paar maanden heb ik wel een paar tatoeages gezet, maar was ik vooral bezig met genieten van het land. Ik ben nog wel even terug geweest in Engeland, maar ik vond het er zo kut dat ik toen besloot om naar Cairo te emigreren. Daar begon ik mijn eigen studio en ik ben nu inmiddels al negen jaar elke dag mensen aan het tatoeëren.

Vertel eens wat meer over die rivaliserende bendes in Nottingham.

In tatoeagestudio’s zetten ze geen bendetatoeages, maar er woonden een boel mensen in mijn buurt die dat wel wilden. Ik woonde in een slechte buurt en mijn telefoonnummer was daar bij iedereen bekend. De regel was dat niemand bij me mocht aankloppen. Ik wilde geen groepen voor mijn deur. Ze konden me bellen voor een afspraak, en dan langskomen om de tatoeages te laten zetten.

Doordat er veel rivaliserende bendes in Nottingham waren kwam het voor dat ik de ene week een groep tatoeëerde en de andere week hun rivalen voorzag. Ik heb er nooit problemen mee gehad en zelfs veel respect voor ze gekregen. Ik heb veel mensen ontmoet die ik zelfs als goede vrienden zie, en ik heb ook veel ervaring opgedaan.

Dat klinkt net zoals je zaak in Cairo. Hoe waren de eerste paar maanden daar?

Het was een beetje een cultuurshock. Ik wist niets van het land en de cultuur, en ook niet wat ze van tatoeages vonden of welke wetten er voor gelden. Dus het was best moeilijk de eerste paar maanden.

Ik trok toen ook veel aandacht, omdat ik zoveel tatoeages heb. Dat vinden mensen interessant. Ik ben in de laatste negen jaar zeker anders tegen Egypte aan gaan kijken. Tegenwoordig zijn tatoeages meer mainstream, waardoor mensen beseffen dat het niet alleen over gevangenissen en bendes gaat, maar dat het ook een kunstvorm is. Het is tegenwoordig heel populair. Er komen veel verschillende mensen naar mijn studio, van boeren uit het noorden van Egypte tot beroemdheden en alles daar tussenin.

Wat zijn de vreemdste verzoeken die je hebt gehad?

De vreemdste? Er zijn christenen langsgekomen die een tatoeage van hun baby op hun arm wilden laten zetten. Maar daar begin ik niet aan. We hebben een bepaalde standaard voor het ontwerp van een tatoeage. Als er iemand binnenkomt met een slecht ontwerp, dan sta ik er niet achter en wil ik het niet zetten. Voordat ik weiger probeer ik eerst het ontwerp te verbeteren, en als dat lukt dan zet ik hem toch. Dan is iedereen uiteindelijk toch tevreden.

Je moet wel wat gekke verhalen gehoord hebben.

Ik heb ooit een tatoeage bij iemand gezet en hem daarna uitgelegd dat hij er het beste aambeienzalf op kon smeren, omdat de tatoeage daardoor sneller geneest. Een week later belde hij me op. Toen hij de zalf ging halen, dacht de apotheker dat hij aambeien had en raadde hij een ander middel aan. Die gast kocht dus zetpillen met de gedachte dat het beter zou werken. Ik weet niet waar hij met zijn gedachten zat. Ik heb er dagenlang om moeten lachen – hij stopte drie dagen lang zetpillen in zijn kont en belde ons toen op omdat hij toch twijfelde of dat normaal was!

Waar komt je apparatuur vandaan?

Ik bouw al mijn tatoeëermachines zelf. De nieuwere versies zijn op Egyptische wijze ontworpen en gegrafeerd. Het is een goed gevoel om eerst een week in de buitenlucht een machine te bouwen, en er daarna mensen mee te tatoeëren. We gebruiken alleen basisgereedschap, zoals hamers, vijlen en slijptollen. Ik ben vijf jaar geleden begonnen met het bouwen van tatoeëermachines. De eerste paar zagen er mooi uit en klonken goed, maar ze werkten helaas niet.

Is er een tatoeagecultuur in Egypte?

Het is underground, weinig mensen weten ervan. Maar dat is aan het veranderen. Ik denk dat het er altijd al was, maar het is nu hip en mainstream en dat is nieuw voor Egypte. Je ziet nu ook dat mensen grotere tatoeages willen. Mensen zijn iets moediger – ze willen iets gewaagder zijn, dus nemen ze grotere tatoeages. Eén tatoeage bestaat niet. Mensen die er maar eentje laten zetten hebben waarschijnlijk een erg slechte ervaring gehad, en willen er daarom niet nog een.

Wat vind je ervan dat tatoeages mainstream geworden zijn?

Tatoeëren is mainstream geworden door reality-tv, wat niet de werkelijkheid laat zien. Er kwam een keer een jongen langs die een sleeve wilde. Ik legde hem uit dat het een paar uur kostte om de lijnen te tekenen, en dat er daarna nog een paar sessies nodig waren om het in te vullen. Hij keek me aan en zei dat hij bij Miami Ink had gezien dat het ook wel in een half uur kon. Dat is het slechte aan televisieprogramma’s. Ze laten niet echt zien hoe iets werkt.

Al die mensen die tatoeëerder willen worden gaan het internet op en kopen shit zonder dat ze iets over tatoeëren of ontsmetting of gezondheid weten, en dat verwoest het vak. De magie is weg. Er worden steeds meer tatoeagescholen opgericht in Amerika. Dan betaal je een paarduizend dollar, oefen je voor een paar weken en dan ben je al een “tatoeëerder.” Als je dat echt wil zijn dan is het een levensstijl, dan is het geen werk meer. Dan ben je er 24 uur per dag mee bezig.