Thomas Golubic is de zogeheten music supervisor van Breaking Bad en The Walking Dead. Dit is een interview met hem.VICE: Iedereen vindt muziek leuk. Hoe heb jij er je carrière van kunnen maken?Thomas Golubic: Het begon met mixtapes maken voor meisjes op de middelbare school. Dat was in de tijd dat je alleen maar cassettebandjes en boomboxen tot je beschikking had. Ik knipte en plakte muziek bij elkaar en sampelde zelfs films. Lijpe films, zoals The Survivors, met Robin Williams en Walter Matthau, die ik om de een of andere reden supergrappig vond. Deze samples plakte ik als bumpers tussen de verschillende liedjes. Het ding van mixtapes is dat je iemand anders’ creativiteit laat spreken voor jouw gevoelens. Misschien is het laf om deze dingen zo voor jou te laten spreken.Maak je nog steeds mixtapes voor meisjes?
Eh, ja! Maar nu ben ik technologisch geavanceerder. Ik gebruik nu Ableton, maar ik maak ze nog steeds. Het is een van die dingen waar je nooit echt mee stopt.Volg je bepaalde regels?
Het is als op een feest: als je binnenkomt en door iedereen aardig gevonden wilt worden dan lijk je alleen maar saai. En als je te uitdagend en confronterend doet kom je weer over als een pik. Dus je moet ergens tussen die twee uitersten iets vinden dat zowel dicht bij hen staat als bij jezelf. En neem ze mee naar het onverwachte.Hoe maakte je het sprongetje van mixtapemaker naar music supervisor?
Ik woonde in Los Angeles. Ik was daarnaartoe verhuisd om een boek te schrijven en dat gaf ik al vrij snel op. Ik werkte een tijdje als een uitzendkracht en leerde kleine dingetjes over de industrie en kreeg uiteindelijk een baan als script doctor. Van daaruit ben ik als journalist gaan werken en begon ik internetmagazine The LA Magnet…Ah, een magazine op internet?
…en dat was een complete financiële ramp. Het was gewoon iets te vroeg. Er waren nog geen internetmagazines. Iedereen die geld had geïnvesteerd trok zich terug en ik stopte er uiteindelijk te veel van mezelf in, en verloor een enorm bedrag toen het uiteindelijk failliet ging. En omdat ik soort van blut was maakte m’n vriendin het uit, verloor ik m’n katten en raakte ik echt diep in de put. Toen hoorde ik in de auto op de radio dat KCRW vrijwilligers zocht om ze te helpen met een website. Dus ik dacht: ze beginnen een website, misschien kan ik ze helpen door ze niet dezelfde stommiteiten te laten begaan die ik al ben begaan, weet je wel? Dus ik hielp ze met de website toen iemand zei, “Hé, je draait leuke muziek, waarom help je ons niet bij de muziekbibliotheek? Het is onbetaald werk maar als je op dinsdag komt zouden we je er graag bij willen hebben.” Dus dat deed ik. In die tijd praatten Gary Callomar (een muziekbibliothecaris) en ik over muziek en probeerden we meisjes aan het lachen te krijgen. Ik draaide daar heel wat liedjes, want wanneer de DJ’s geen liedjes nodig hadden was ik vrij om hun prachtige muziekbibliotheek af te gaan. Ik speelde van alles, dingen die ik zelf niet in m’n collectie had. En een van de DJ’s zei dat ik een demo samen moest stellen, dus dat deed ik, en voor ik het wist had ik m’n eigen radioprogramma.En hoe lang heb je dat gedaan?Tien jaar, van 1998 tot 2008. In m’n laatste jaar had ik een programma, The Great Escape, dat neerkwam op een mix van films en muziek. Het leek heel erg op de mixtapes die ik als kind maakte. Het was erg veel werk. Aan het eind van het jaar werd het duidelijk dat KCRW wilde dat ik iets minder artistiek spul draaide, en meer gewone muziek. Ik had mijn tijd wel gehad, denk ik dus. Ik ben daar weggegaan en besloot music supervisor te worden.Hoe dan?
Een vriend vertelde me over music supervising in fim en TV. Ik werkte een jaar met een werkende music supervisor, voordat ik besloot dat ik m’n eigen doelen achterna moest gaan.Hoe kwam je terecht bij Breaking Bad?
Ik kwam daar terecht vanwege Christina Way (ex-Mad Men / Breaking Bad-producent). Ze had de eerste series van AMC ontwikkeld. Ik opperde wat ideeën waarvan ik dacht dat ze interessant zouden zijn, maar ze wilden toen nog een meer conventionele weg inslaan, waardoor we uiteindelijk niet samenwerkten. Maar ze waardeerde mijn ideeën. Toen Mad Men kwam vroeg ze aan me of ik wilde helpen, maar ze hadden al wel een music supervisor. En toen kwam Breaking Bad.De pilot voor Breaking Bad is een van de beste televisiepilots, ooit.
Ze lieten de pilot zien en ik zei dat ik het meer dan graag wilde doen. Ik ging naar de vergadering en zei dat ik alles geweldig vond, behalve de muziek. Ik haatte de muziek, maar hield van al het andere. Ik denk dat eerlijk zijn de juiste benadering was, want toen ze vroegen wat ik eraan haatte praatten we verder en aan het einde van de vergadering was ik aangenomen.Vet.
Ik bedoel, ze hadden zelf de muziek geselecteerd en ze dachten dat het geweldig was, en ik was eigenlijk hun ideeën recht voor hun neus aan het neersabelen. Toen hebben we de pilot met heel andere muziek gedaan. Het was wel een van die dingen waarvan je denkt dat eerlijk zijn averechts werkt, maar als je met creatieve en zelfverzekerde mensen werkt, ach…Eén aflevering van Breaking Bad opent met een echte narcocorrido-band. Hoe ben je in godsnaam bij die cultuur verzeild geraakt?
Vince Gilligan [de maker van Breaking Bad] stuurde me een mail met een link naar een bestaande narcocorridovideo. Ik was wel bekend met het genre maar niet met alle video’s… en die video was verbazingwekkend. Het was een heel amateuristisch gemaakte video van drie gasten met cowboyhoeden die in de woestijn zongen, gemonteerd met beelden van tieten, geweren en grote stapels cocaïne. Vervolgens knipten ze naar stoere mannen die boos stonden te kijken naast Hummers. En de muziek is zelf erg knullig, weet je wel? Ze hadden een accordeon die klonk als Duitse ‘oompah-oompah’-muziek, maar dan gedaan door Mexicanen. Het was zo’n aparte stijl en bizarre mix van dingen, dat Vince ook zo’n video wilde maken. Bijna elke narcocorridogroep die ik in Los Angeles aansprak was niet inzetbaar. Of ze waren illegale immigranten, of ze wilden in cash uitbetaald worden (wat we niet van Sony mochten doen), of ze hadden een opsporingsbevel. Het was bijna onmogelijk. Ik vroeg Telemundo om hulp en die hielpen ons toen met het samenstellen van de groep Cuartes de Sinaloa.
Precies. Drugsbazen betalen artiesten om liederen over hun daden te zingen… om hun eigen reputatie te maken, eigenlijk. Als je als drugdealer beroemd wordt dan wordt er een narcocorrido over je geschreven. We hebben het opgenomen in zo’n onwetend nouveau-riche huis in Burbank. Toen Pepe Garza (een ‘starmaker’ in LA, van het narcocorridogenre, die Thomas en Vince had geholpen met het schrijven van het liedje) binnenliep zaten de drie jongens van de band meteen rechtop als katholieke schooljongens die een non zagen binnenlopen, man.Wat gebeurt er als je een beslissing hoort van een music supervisor en die niet goed vindt? Ik weet zeker dat er een miljoen plekken zijn waar je Journey’s ‘Don’t Stop Believing’ kunt plaatsen, maar dat betekent niet dat je dat zou moeten doen.
Ik denk dat het een geval is van gewoon wat dieper gaan, weet je wel? Een van de grootste fouten die mensen maken wanneer ze muziek onder films en televisie zetten is dat ze denken dat de muziek de beelden moet reflecteren. Het is een heel lamlendig cliché dat je zielige muziek draait wanneer iemand door de regen loopt. Het probleem daarvan is dat je dan niets toevoegt. Als je goed bent, dan kijk je naar de subtekst die niet op de pagina staat, of naar de dialoog. Zolang je maar niet voor het makkelijke antwoord gaat. Iets tegen je intuïtie in toevoegen, of een andere invalshoek vinden, zorgt altijd voor een interessante dynamiek.Welk liedje zou je kiezen als je een kamer zou inlopen?
Ik zou graag zeggen: Teddy Pendergrass met ‘Love TKO’, maar als ik eerlijk ben is het ‘Everybody’s Talking’ van Harry Nilsson.En de laatste vraag: kun je een playlist samenstellen waar we meisjes mee in bed kunnen krijgen?
Ik denk dat dat erg persoonlijk is. Elk meisje is anders, geen situatie is dezelfde. Mijn suggestie voor serieuze muziekliefhebbers die ook willen scoren is: denk er helemaal niet over. Stel je meest chille mixtape samen in iTunes, laat het dichtbij je bed staan en vergeet dat die aan staat. Er zijn belangrijkere dingen om op te focussen, en er is geen naakt meisje die zich op de achtergrond wil vervelen terwijl jij de juiste liedjes op je iPod probeert te vinden. Dat gezegd hebbende zou ik deze liedjes in m’n Bose iPod-speler op m’n nachtkastje willen hebben:Willie Nelson 'Ou es-tu mon amour' (album Teatro)Cartola 'Preciso Me Encontrar' (uit de OST: City of God)Conquering Lion 'Yabby Yabby You' (van Souljazz: 600% Dynamite)The Peddlers ‘On A Clear Day You Can See Forever’ (titelsong van het liedje van het gelijknamige album)Me'shell Ndegeocello 'Stay' (van Peace Beyond Passion)Cam 'Love Junky (feat. Cameo)' (van Soulshine)George Benson 'Give me the night' (uit de George Benson Collection)OutKast 'West Savannah' (album Aquemini)DJ Quik 'Medley for a 'V' (album Rhythm-Al-Ism)Marvin Gaye 'I Want You (vocal & rhythm)' (van I Want You (Deluxe Edition))Chet Baker 'You'd be so nice to come home to' (van Chet Baker plays for Lovers)@nedhepburnFoto's door Ashley West Leonard
Advertentie
Eh, ja! Maar nu ben ik technologisch geavanceerder. Ik gebruik nu Ableton, maar ik maak ze nog steeds. Het is een van die dingen waar je nooit echt mee stopt.Volg je bepaalde regels?
Het is als op een feest: als je binnenkomt en door iedereen aardig gevonden wilt worden dan lijk je alleen maar saai. En als je te uitdagend en confronterend doet kom je weer over als een pik. Dus je moet ergens tussen die twee uitersten iets vinden dat zowel dicht bij hen staat als bij jezelf. En neem ze mee naar het onverwachte.Hoe maakte je het sprongetje van mixtapemaker naar music supervisor?
Ik woonde in Los Angeles. Ik was daarnaartoe verhuisd om een boek te schrijven en dat gaf ik al vrij snel op. Ik werkte een tijdje als een uitzendkracht en leerde kleine dingetjes over de industrie en kreeg uiteindelijk een baan als script doctor. Van daaruit ben ik als journalist gaan werken en begon ik internetmagazine The LA Magnet…Ah, een magazine op internet?
…en dat was een complete financiële ramp. Het was gewoon iets te vroeg. Er waren nog geen internetmagazines. Iedereen die geld had geïnvesteerd trok zich terug en ik stopte er uiteindelijk te veel van mezelf in, en verloor een enorm bedrag toen het uiteindelijk failliet ging. En omdat ik soort van blut was maakte m’n vriendin het uit, verloor ik m’n katten en raakte ik echt diep in de put. Toen hoorde ik in de auto op de radio dat KCRW vrijwilligers zocht om ze te helpen met een website. Dus ik dacht: ze beginnen een website, misschien kan ik ze helpen door ze niet dezelfde stommiteiten te laten begaan die ik al ben begaan, weet je wel? Dus ik hielp ze met de website toen iemand zei, “Hé, je draait leuke muziek, waarom help je ons niet bij de muziekbibliotheek? Het is onbetaald werk maar als je op dinsdag komt zouden we je er graag bij willen hebben.” Dus dat deed ik. In die tijd praatten Gary Callomar (een muziekbibliothecaris) en ik over muziek en probeerden we meisjes aan het lachen te krijgen. Ik draaide daar heel wat liedjes, want wanneer de DJ’s geen liedjes nodig hadden was ik vrij om hun prachtige muziekbibliotheek af te gaan. Ik speelde van alles, dingen die ik zelf niet in m’n collectie had. En een van de DJ’s zei dat ik een demo samen moest stellen, dus dat deed ik, en voor ik het wist had ik m’n eigen radioprogramma.
Advertentie
Een vriend vertelde me over music supervising in fim en TV. Ik werkte een jaar met een werkende music supervisor, voordat ik besloot dat ik m’n eigen doelen achterna moest gaan.Hoe kwam je terecht bij Breaking Bad?
Ik kwam daar terecht vanwege Christina Way (ex-Mad Men / Breaking Bad-producent). Ze had de eerste series van AMC ontwikkeld. Ik opperde wat ideeën waarvan ik dacht dat ze interessant zouden zijn, maar ze wilden toen nog een meer conventionele weg inslaan, waardoor we uiteindelijk niet samenwerkten. Maar ze waardeerde mijn ideeën. Toen Mad Men kwam vroeg ze aan me of ik wilde helpen, maar ze hadden al wel een music supervisor. En toen kwam Breaking Bad.De pilot voor Breaking Bad is een van de beste televisiepilots, ooit.
Ze lieten de pilot zien en ik zei dat ik het meer dan graag wilde doen. Ik ging naar de vergadering en zei dat ik alles geweldig vond, behalve de muziek. Ik haatte de muziek, maar hield van al het andere. Ik denk dat eerlijk zijn de juiste benadering was, want toen ze vroegen wat ik eraan haatte praatten we verder en aan het einde van de vergadering was ik aangenomen.
Advertentie
Ik bedoel, ze hadden zelf de muziek geselecteerd en ze dachten dat het geweldig was, en ik was eigenlijk hun ideeën recht voor hun neus aan het neersabelen. Toen hebben we de pilot met heel andere muziek gedaan. Het was wel een van die dingen waarvan je denkt dat eerlijk zijn averechts werkt, maar als je met creatieve en zelfverzekerde mensen werkt, ach…Eén aflevering van Breaking Bad opent met een echte narcocorrido-band. Hoe ben je in godsnaam bij die cultuur verzeild geraakt?
Vince Gilligan [de maker van Breaking Bad] stuurde me een mail met een link naar een bestaande narcocorridovideo. Ik was wel bekend met het genre maar niet met alle video’s… en die video was verbazingwekkend. Het was een heel amateuristisch gemaakte video van drie gasten met cowboyhoeden die in de woestijn zongen, gemonteerd met beelden van tieten, geweren en grote stapels cocaïne. Vervolgens knipten ze naar stoere mannen die boos stonden te kijken naast Hummers. En de muziek is zelf erg knullig, weet je wel? Ze hadden een accordeon die klonk als Duitse ‘oompah-oompah’-muziek, maar dan gedaan door Mexicanen. Het was zo’n aparte stijl en bizarre mix van dingen, dat Vince ook zo’n video wilde maken. Bijna elke narcocorridogroep die ik in Los Angeles aansprak was niet inzetbaar. Of ze waren illegale immigranten, of ze wilden in cash uitbetaald worden (wat we niet van Sony mochten doen), of ze hadden een opsporingsbevel. Het was bijna onmogelijk. Ik vroeg Telemundo om hulp en die hielpen ons toen met het samenstellen van de groep Cuartes de Sinaloa.
Advertentie
IIn die aflevering ziet de groep eruit als frisse kids die badass gangstermuziek zingen.
Precies. Drugsbazen betalen artiesten om liederen over hun daden te zingen… om hun eigen reputatie te maken, eigenlijk. Als je als drugdealer beroemd wordt dan wordt er een narcocorrido over je geschreven. We hebben het opgenomen in zo’n onwetend nouveau-riche huis in Burbank. Toen Pepe Garza (een ‘starmaker’ in LA, van het narcocorridogenre, die Thomas en Vince had geholpen met het schrijven van het liedje) binnenliep zaten de drie jongens van de band meteen rechtop als katholieke schooljongens die een non zagen binnenlopen, man.Wat gebeurt er als je een beslissing hoort van een music supervisor en die niet goed vindt? Ik weet zeker dat er een miljoen plekken zijn waar je Journey’s ‘Don’t Stop Believing’ kunt plaatsen, maar dat betekent niet dat je dat zou moeten doen.
Ik denk dat het een geval is van gewoon wat dieper gaan, weet je wel? Een van de grootste fouten die mensen maken wanneer ze muziek onder films en televisie zetten is dat ze denken dat de muziek de beelden moet reflecteren. Het is een heel lamlendig cliché dat je zielige muziek draait wanneer iemand door de regen loopt. Het probleem daarvan is dat je dan niets toevoegt. Als je goed bent, dan kijk je naar de subtekst die niet op de pagina staat, of naar de dialoog. Zolang je maar niet voor het makkelijke antwoord gaat. Iets tegen je intuïtie in toevoegen, of een andere invalshoek vinden, zorgt altijd voor een interessante dynamiek.
Advertentie
Ik zou graag zeggen: Teddy Pendergrass met ‘Love TKO’, maar als ik eerlijk ben is het ‘Everybody’s Talking’ van Harry Nilsson.En de laatste vraag: kun je een playlist samenstellen waar we meisjes mee in bed kunnen krijgen?
Ik denk dat dat erg persoonlijk is. Elk meisje is anders, geen situatie is dezelfde. Mijn suggestie voor serieuze muziekliefhebbers die ook willen scoren is: denk er helemaal niet over. Stel je meest chille mixtape samen in iTunes, laat het dichtbij je bed staan en vergeet dat die aan staat. Er zijn belangrijkere dingen om op te focussen, en er is geen naakt meisje die zich op de achtergrond wil vervelen terwijl jij de juiste liedjes op je iPod probeert te vinden. Dat gezegd hebbende zou ik deze liedjes in m’n Bose iPod-speler op m’n nachtkastje willen hebben:Willie Nelson 'Ou es-tu mon amour' (album Teatro)Cartola 'Preciso Me Encontrar' (uit de OST: City of God)Conquering Lion 'Yabby Yabby You' (van Souljazz: 600% Dynamite)The Peddlers ‘On A Clear Day You Can See Forever’ (titelsong van het liedje van het gelijknamige album)Me'shell Ndegeocello 'Stay' (van Peace Beyond Passion)Cam 'Love Junky (feat. Cameo)' (van Soulshine)George Benson 'Give me the night' (uit de George Benson Collection)OutKast 'West Savannah' (album Aquemini)DJ Quik 'Medley for a 'V' (album Rhythm-Al-Ism)Marvin Gaye 'I Want You (vocal & rhythm)' (van I Want You (Deluxe Edition))Chet Baker 'You'd be so nice to come home to' (van Chet Baker plays for Lovers)@nedhepburnFoto's door Ashley West Leonard