Eid Moebarak Laurens

Willem Poelstra is een documentair fotograaf, wat betekent dat hij zijn foto’s op geen enkele manier wil manipuleren of beïnvloeden. Vorig jaar maakte hij de fotoserie ‘Eid Moebarak Laurens’ over Laurens van der Pool. Laurens is een Nederlandse jongen van zesentwintig. Hij woont in Rotterdam, werkt als grafisch vormgever en heeft zich bekeerd tot het Islamitische geloof. We hadden een goed gesprek met Willem over zijn werk terwijl hij in de auto zat op weg naar zijn zus.

VICE: De fotoserie heet ‘Eid Moebarak Laurens’. Wat betekent dit?

Willem Poelstra: De foto’s zijn gemaakt tijdens de Ramadan. Ik werd door Laurens en zijn vrouw uitgenodigd om mee te gaan naar hun familie in Eindhoven om de laatste dagen van de Ramadan en het Suikerfeest te vieren. De mensen groette elkaar constant met de woorden ‘Eid Moebarak’, wat ‘gezegend feest’ betekent.

Hoe heb je Laurens leren kennen?

Ik maakte de serie in 2010 voor het vijfentwintig jarig bestaan van Hollands Hoogte. Het idee was om een jongere van 25 jaar 25 uur lang te volgen. Ik was eigenlijk op zoek naar iemand die terminaal was en niet ouder zou worden dan 25, maar die liggen gelukkig niet voor het oprapen. Laurens meldde zichzelf aan en ik vond zijn situatie heel interessant. We hebben ook meteen afgesproken. In het begin gebeurde er heel weinig en vond ik het moeilijk om foto’s te maken. Je moet dan ook echt bij een persoon blijven en overal mee naar toe gaan.

Je ging ook mee naar zijn familie. Vonden zij het niet raar dat je hun wilde fotograferen?

Ze vonden het vooral leuk, maar ik mocht niet van iedereen en alles foto’s maken. Ik wilde bijvoorbeeld heel graag foto’s maken van een gebedsruimte, maar dit mocht niet van de imam. Het was een hele kleine ruimte waar veel mannen met hele grote baarden samen kwamen om te bidden. Ik werd wel uitgenodigd om te blijven eten en dit leidde tot een discussie over het geloof en vooral mijn ongeloof. Ik kom zelf uit een Joodse familie, maar ben niet gelovig. Dat vinden ze heel raar, omdat dat in hun cultuur bijna niet voorkomt. Ze vonden het heel fijn dat ik zo open was over deze dingen en stelde me na het eten voor aan de gemeenschap. Ze lieten mij alleen om nogmaals te overleggen en zo kreeg ik uiteindelijk toch toestemming om foto’s te maken, zolang de gezichten van de mannen maar niet zichtbaar zijn. Veel Islamieten willen liever niet op de foto, omdat een afbeelding van iemand als afgoderij gezien kan worden.