Er is nu een onzichtbaarheidsmantel die werkt (in mist en in melk, tenminste)

Het is onderzoekers voor het eerst gelukt om een echte onzichtbaarheidsmantel te maken die echte tastbare objecten uit alle golflengten en soorten licht onzichtbaar kan maken. Maar, er is altijd een maar met onzichtbaarheidsmantels, de mantel werkt alleen in een omgeving waar licht geen rechte lijn kan volgen. Met andere woorden, het werkt niet in vacuüm of in lucht.

Wat natuurlijk eigenlijk een heel groot deel van de bruikbaarheid van de onzichtbaarheidsmantel wegneemt, of niet?

Maar dat houdt ons niet tegen om heel enthousiast te zijn over deze onzichtbaarheidsmantel die alleen werkt met licht uit het rode en blauwe spectrum, “akoestische onzichtbaarheidsmantels” en technieken die objecten onzichtbaar maken voor microgolven.

De nieuwste onzichtbaarheidsmantel is ontwikkeld door Robert Schittny en zijn team aan het Karlsruhe Institute of Technology in Duitsland en is gebaseerd op het principe dat een werkende mantel maken niet heel moeilijk is als het andere deeltjes zijn die het licht diffuus maken.

“Onzichtbaarheidsmantels die macroscopisch, driedimensionaal, breedband en passief zijn en werkzaam zijn in alle richtingen en polarisaties van het licht stemmen niet overeen met de wetten van de fysica,” schreef Schittny in Science. “Wij tonen aan dat de situatie anders is voor omgevingen die leiden tot meerdere lichtverstrooiingen, volgens Ficks diffusievergelijking.”

En wat kunnen die omgevingen zijn? Wolken, mist, mat glas, en vrij verassend, melk.

Die omgevingen hebben “veel willekeurig verdeelde verstrooiingscentra,” welke “de lichtpropagatie in vergelijking met een vaccuum vertragen en de incidentele polarisatie vervormen,” schreef hij.

Dat is de sleutel – om onzichtbaar te kunnen worden moet je het licht zo rond een object kunnen buigen dat het lijkt of het object er in de eerste plaats niet eens staat. Schittny was in staat om dit te doen met een holle RVS cilinder, die zelf in de ‘mantel’ stond – je kunt er een object in doen, wat witte verf en een coating van licht verstrooiende polymeren. Ze deden dit in een tank met wat water en verf er in (om deze ‘verwarrende condities’ te creëren), en gebruikten een LCD flatscreen monitor als lichtbron.

Dit alles bij elkaar ziet er zo uit:

Je kan de stang niet zien in het verfwater, of wel?

Als je niet meteen een toepassing kan bedenken voor de mantel dan ben je niet de enige. Maar Schittny zegt dat hij in ieder geval al één idee heeft: “Wij stellen voor dat we metalen staven, die bijna zo dik zijn als het glas, kunnen installeren in het matglas van de badkamer om zo inbraak te voorkomen… door een dunne laag van de verstrooiende materie rond de metalen staven toe te voegen zou het venster lijken op homogeen melkachtig glas.”

Oké. Dat is in ieder geval iets meer esthetisch verantwoord dat een venster met een paar staven ervoor, ook al is het niet de manteldoorbraak die wetenschap zou veranderen in magie.

Anderen zijn nog niet zo overtuigd. John Pendry, één van de vaders van de onzichtbaarheidstheorie, vertelde aan Science Magazine dat hij zich “niet kan voorstellen waarom je iemand onzichtbaar zou willen maken die al onzichtbaar is door de mist.”

Goed punt. Maar zou je iets willen verhullen dat al in een plas melk zit? Zo ja, dan is er nu hoop.