Deze millennials betalen de rekeningen van hun ouders

Millennials hebben voor veel mensen de reputatie dat ze maar lui zijn. Maar hoe komt dat eigenlijk? 

Hebben we dat te danken aan mensen die roepen dat we prima geld zouden kunnen sparen als we maar een beetje van de avocado’s en sojamelklattes af kunnen blijven? Of aan het feit dat millennials zo lang thuis blijven wonen, en men niet echt doorheeft dat dat ook best een beetje te maken kan hebben met de woningmarkt? Of zijn het de verhalen die je voortdurend in de media hoort, zoals dat deze generatie vooral teert op het geld van mama en papa? (Spoiler: dat valt reuze mee.) 

Zelf kom ik niet per se uit een rijk milieu. Toen mijn vader een paar dagen na mijn afstuderen overleed, had ik geen cent te makken – en nee, er was geen grote erfenis. Tegenwoordig betaal ik niet alleen mijn eigen rekeningen, maar ook die van familieleden die het niet zo breed hebben. En ik weet dat ik niet de enige ben: honderdduizenden millennials – en vergeet niet dat de oudste leden van deze generatie nu eind dertig zijn – doen hetzelfde.

Daar hoor je alleen bijna nooit iemand over. In plaats daarvan gaat het altijd over millennials die onze reputatie er niet veel beter op maken, zoals een dertigjarige gast die letterlijk het uit huis moest worden gezet door zijn ouders, een influencer die haar volgers oplichtte met “creativiteitsworkshops” en eigenlijk iedereen die een kaartje voor Fyre Festival heeft gekocht.

In plaats van weer eens teleurgesteld te zijn in het zoveelste trieste voorbeeld van onze generatie, besloot ik wat millennials te spreken die niet alleen hun eigen rekeningen betalen, maar ook die van hun ouders.

VICE: Hé Lamees, hoe ziet de financiële situatie van jou en je ouders eruit?
Lamees: Ik groeide op in het Midden-Oosten en ben in 2010 naar Canada verhuisd. Iedereen weet dat Dubai nogal duur is, en ik heb ook lang een uitbundige levensstijl gehad. Maar toen gingen we dus naar Canada. Vroeger had mijn vader een fantastische baan en was hij overal gekwalificeerd voor, maar toen we in dit nieuwe land aankwamen werd hij door het systeem verpulverd. Sinds hij hier is heeft hij nog geen baan kunnen vinden. En mijn zus is heel ziek, dus mijn moeder heeft ook nog niet kunnen werken.

Help jij ze nu?
Mijn ouders hebben nooit aan me gevraagd of ik kon helpen, maar mijn moeder heeft weleens laten vallen dat ze er niet voor eeuwig zullen zijn om mij te helpen. Ik begreep wat ze bedoelde, dus toen ik genoeg verdiende dat ik wat opzij kon zetten begon ik de rekening te betalen als we met het gezin uit eten gingen – dat soort dingen. Ik betaal ook de kaartjes voor een concert of een film als iemand jarig is. Mijn ouders hebben een groot afstudeerfeest voor me georganiseerd, maar ik heb mijn moeder een envelop met 1000 dollar erin gegeven, omdat het feestje nogal duur was en ik me schuldig voelde.

Hoe voelt het om je ouders te helpen?
Ik ben trots. Zij hebben zoveel voor mij gedaan en het voelt goed dat ik nu iets terug kan doen. Ik voel ook weleens wrok, maar ik weet niet precies waar ik die op moet richten. Op het systeem, waardoor mijn vader zo ontzettend gedemotiveerd is geraakt? Op mijn vader zelf, die ons niet meer kan onderhouden? Of gewoon op de hele situatie? Ik denk in ieder geval niet dat ik voorlopig uit huis kan gaan, tenzij ik met iemand trouw of zo.

VICE: Hoi Steven, geef jij je ouders geld?
Steven: Ja, vooral sinds mijn moeder een paar jaar geleden met kanker werd gediagnosticeerd. Ze kreeg al een arbeidsongeschiktheidsuitkering vanwege een ongeluk, maar sinds ze kanker heeft is alles erger geworden. Mijn vader krijgt ook een uitkering, maar dat is samen alsnog niet genoeg. Hun huur is laatst ook enorm verhoogd, dus ze hadden moeite om rond te komen. Ik betaal nu af en toe hun huur, leen mijn creditcard uit als dat nodig is en probeer ervoor te zorgen dat er altijd genoeg eten in huis is. Dat is het minste wat ik kan doen.

Hoe voel je je erbij, vooral als je het vergelijkt met hoe andere mensen van jouw leeftijd leven?
Ik vind het verbijsterend als ik van leeftijdsgenoten hoor dat hun rekeningen of huur of wat dan ook nog door hun ouders betaald worden. Ik vind het gek dat ze het hun ouders toestaan om dat te doen, en het is bizar dat ze überhaupt nog van hen afhankelijk zijn.

Denk je dat bepaalde gezinnen hier meer mee te maken krijgen dan andere?
Mijn ouders zijn immigranten van de eerste generatie, en ik denk dat zulke gezinnen hier wel vaker mee te maken krijgen. Mijn ouders hadden vrijwel niks, behalve de kleren die ze droegen. Maar goed, ik ken ook rijke immigranten, dus het hoeft niet altijd zo te zijn.

VICE: Joey, vertel eens over jouw financiële situatie.
Joey: Mijn vader was niet echt in beeld en mijn moeder woonde in een pension. Ze is twee jaar geleden onverwacht overleden. Toen heb ik een aantal dingen betaald: het transport van haar lichaam, een net pak, de reis naar Montreal en weer terug. Het was allemaal niet vreselijk duur, maar ik leef van een uitkering, omdat ik een beperking heb. Dus dat soort kosten maken voor mij het verschil of ik wel of niet de boodschappen kan betalen.

Wat vind je ervan dat er in onze generatie zulke wilde fantasieën over erfenissen rondgaan? 
Sommige vrienden hadden zoiets van: “Nou, het is triest voor je, maar je houdt er tenminste een huis aan over.” Ik dacht: welk huis? Waar heb je het over? Mijn moeder had geen huis. Voor sommige leeftijdsgenoten bestaat het pensioenplan gewoon uit de erfenis die ze krijgen nadat hun ouders overlijden. Dat is heel raar, maar het is echt hoe sommige mensen er tegenwoordig over denken.

In wat voor situatie had je gezeten als je ouders had gehad die je financieel hadden geholpen?
Het had me sowieso geholpen met basisdingen als mijn geestelijke gezondheid en mijn voeding. Ik had me dan verse groenten en fruit kunnen veroorloven, en andere normale dingen die je met een beetje hulp kunt doen. Alleen al het idee van een vangnet was fijn geweest. Als ik bijvoorbeeld had gesolliciteerd op een baan waarvoor ik eigenlijk net niet genoeg gekwalificeerd was, en ik ‘m dus niet kreeg, dan had ik altijd nog terug kunnen gaan naar mijn ouders. Door dat soort minimale zekerheden heb je meer mogelijkheden en kansen.

VICE: Hoi Rachel, wat doe je en hoeveel verdien je?
Rachel: Ik werk op de wellness-afdeling van een cardiologische kliniek. Ik verdien zo’n 40.000 Canadese dollar [25.900 euro] per jaar.

Hoe ziet jouw financiële situatie eruit?
Vier jaar geleden scheidde mijn vader van zijn vrouw, wat vooral financieel heel akelig werd. Hij raakte diep in de schulden omdat hij de voogdij over mijn dertienjarige zusje wilde. Vervolgens werd hij ook nog eens aangereden door een auto, waardoor hij nu een blijvende fysieke beperking heeft. Hij kan niet werken en heeft geen opleiding gedaan. Twee jaar geleden stierf de moeder van mijn zusje, waardoor er eigenlijk niemand meer was om voor haar te zorgen. Ik besloot toen om weer bij mijn vader en zusje te gaan wonen, om ze te onderhouden.

Wat vinden je vrienden in Toronto van die beslissing?
Ze steunen me enorm, maar ik heb niet het idee dat ze zich helemaal realiseren hoe mijn leven er nu uitziet. Ik offer veel dingen op. Ik kan niet zomaar naar elk feestje toe en moet veel voor mijn zusje zorgen. Ik heb geen Instagram of Snapchat, en veel vrienden vinden me daarom saai. Maar ik wil gewoon niet getagd worden in foto’s waarin ik een halve liter sta te tanken of een jointje rook, omdat mijn zusje dat dan misschien ook ziet. Ik houd mijn dubbelleven liever geheim.

VICE: Hoi Kelvin, wat voor financiële offers breng jij?
Kelvin: Ik woon bij mijn ouders, ondanks dat ik een eigen appartement in het centrum van Toronto heb. Hoewel mijn ouders garant staan voor de hypotheek, heb ik dat appartement zelf gekocht en betaal ik alles zelf. Maar op dit moment verhuur ik ’t en woon ik dus weer thuis, omdat ik mijn ouders help om hun eigen hypotheek en rekeningen te betalen.

Wanneer is dat begonnen?
Ongeveer drie jaar geleden zag ik wat rekeningen op de tafel liggen. Ik maakte ze open en zag hoeveel mijn ouders moesten betalen. Het was gezien hun salaris veel te veel, vond ik. Mijn ouders zijn immigranten die veel hebben meegemaakt en altijd hard hebben gewerkt, zodat mijn broer en ik een beter leven konden opbouwen. Dus toen besloot ik dat het tijd was om iets terug te doen.

Wat vinden je vrienden ervan?
Dat verschilt. Sommige vrienden snappen het heel goed, omdat ze soortgelijke dingen hebben meegemaakt. Anderen hameren erop hoeveel beter mijn sociale leven zou zijn als ik gewoon weer in het centrum zou komen wonen. Maar om eerlijk te zijn maakt het me niet echt uit wat mensen ervan vinden. Ik ben aan niemand verantwoording verschuldigd. Ik help mijn ouders en daar gaat het om.

*Naam wegens privacyredenen gefingeerd

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Canada

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram