Ontbijt Van Staafjes Staafjes Koffie En Staafjes

Iedere ochtend word ik gewekt door Radio Klara. Dat is niet omdat ik een stille genieter/kenner ben van Bach en consorten. Mijn kennis reikt niet verder dan die van een gemiddelde huisvader wiens mening in 99% van de gevallen de volgende is: "zo'n pianostuk van Chopin vind ik wel rustgevend" en "ik kan er wel naar luisteren zolang ze maar niet beginnen te zingen want opera, dat trek ik niet". Voor mij gaat het erom tijdens het ontwaken ondefinieerbare klanken te horen op de achtergrond zodat ik geleidelijk aan naar de realiteit kan glijden terwijl ik mijn koffie drink.

Vandaag ging het allemaal even anders. Op Klara speelde er een orgelstuk dat iedereen, maar dan ook echt iedereen, kent. Het was een gotisch lied dat al ongeveer 30 keer in The Simpsons Horror Specials is gebruikt. Hoewel het bekender is dan de Macarena wist ik niet hoe het heette. Wat doet een gegoede huisvader dan? Internet. Eerst naar de website van Klara: Appel+C, vervolgens naar Youtube: Appel+V, Enter. Het was Bach in D mineur of zoiets.

Bach in D mineur.

Het prachtige aan Youtube is dat muziek gepaard gaat met beeld. Sommige idioten houden het bij een blauw scherm met de titel in cursieve letters, anderen gaan op een zeer creatieve manier om met foto's van halfnaakte vrouwen. Deze Bach-liefhebber in kwestie dacht er anders over. Hij zorgde ervoor dat de muziek werd uitgedrukt in gekleurde staafjes. Ieder staafje vertegenwoordigde een noot en zweefde van rechts naar links waarbij ze ongeveer in het midden van het beeld op magische wijze werden aangeraakt door de muziek. Bij de aanraking lichtte het staafje op. Ik kan me herinneren dat ik zoiets nog gezien heb, ergens in mijn jeugd. De leerkracht muziek (M.O.) op het eerste jaar Latijn heeft het ooit gehad over dergelijke muziekdiagrammen, denk ik. Of toch over iets gelijkaardig. In ieder geval, dat nummer van Bach is al 14 miljoen keer bekeken. Ik vermoed dat de meesten wel weten waarover ik het heb. Desalniettemin was ik onder de indruk. Het moment waarop de staafjes oplichten is gewoonweg vertederend. Ik zocht meteen naar meer.

Debussy's Claire De Lune is het summum van de staafjeswereld.

Het tweede stuk (Debussy) dat ik vond was nog veel beter omdat het een complexer pianostuk was, wat betekent: meer staafjes in vele verschillende groottes en kleuren. Pure poëzie. Mijn ogen staarden vol bewondering naar het scherm. Vanaf dat moment was ik vertrokken en bedacht dat dit een op maat gesneden manier was om eindelijk de wereld van de klassieke muziek te ontdekken. Ik had gewoon een soort katalysator nodig. Ik had staafjes nodig.

DNA-diagrammen. Wie verzint het?

Wat een tegenvaller dat niet alle klassieke muziek wordt gevisualiseerd door middel van staafjes. De meeste stukken zijn voorzien van een ander diagram. Eentje met bolletjes. Het lijkt op een DNA-string die zich ontplooit op de muziek - dit is een veel te rijke beschrijving voor iets dat eigenlijk gewoon kak is. Het werkte niet. Ik wilde staafjes, geen rondzwevende bollen. Als ik zo'n onnozele visuele effecten wilde zien dan zou ik wel Windows Media Player aanzetten.

Een complete symfonie in staafjes is niet leuk.

Het staafdiagram heet op Youtube bar graph score. Als ik hierop zou verderzoeken, zou ik zeker de lelijke bollen kunnen vermijden. Het is ongelofelijk hoeveel DNA-diagrammen er zijn en hoe weinig leuke staafjes. Toch vond ik er een aantal maar wat bleek: staafdiagrammen zijn compleet oninteressant als het niet om een pianostuk gaat. Zo'n heel symfonie in staafjes is zeer oninteressant. Spontaan herinnerde ik me waarom deze diagrammen me niet aanspraken op het eerste middelbaar Latijn tijdens de lessen M.O.: omdat er gehele symfonieën in staafjes werden voorgeschoteld. Potvolkoffie. Wat nu gedaan? Wel, pianisten opzoeken natuurlijk.

Dit zijn geen staafjes meer, het zijn punten. Oninteressant.

Ik begon met bar graph score piano op te zoeken maar vond niets. Steeds weer kreeg ik ofwel volledige symfonieën in staafjes ofwel pianostukken in DNA-diagrammen. Frustrerend. Het werd ondertussen 9 uur. Vervolgens typte ik enkele namen in van bekende pianisten zoals Chopin en Rachmanimov. Ik kreeg enkele resultaten die aan mijn beschrijving voldeden maar het viel me op dat een veelheid aan korte balkjes niet zo'n leuk effect gaf. Pianostukken met te veel korte noten voldeden dus niet aan mijn wensen. Dat was het moment dat ik het opgaf. Trouwens, hoe zou ik in godsnaam de klassieke wereld ontdekken door namen in te typen die ik al kende?

Deze staat op een goede tweede plaats.

Volgend nummer van Chopin was ook eentje om in te kaderen. Het begon me op te vallen dat de meeste van die grafieken, zoniet allemaal, gemaakt waren door Stephen Malinowski. Bezige bij. Ook de lelijke grafieken waren van zijn hand. Ik nam nog een koffie en luisterde naar Debussy. Wat een perfect stuk. Zoveel lange staafjes afgewisseld door korte. Debussy is een genie. Wat mij betreft is er geen enkele andere componist die de staafjes zo goed beheerst als hij. Ok, ik heb er niet voldoende opgezocht om een sluitend antwoord te bieden maar soms weet je zo'n dingen gewoon. Het gaat hier wel over muziek, over sentiment. Neen, zo'n dingen voel je gewoon. En zo werd het 10 uur.