In de serie HEARTBREAKERS nemen we de smartlappen van de dansvloer onder de loep, de tracks die je avond speciaal maken. Elektronische muziek heeft de kracht om je hart te breken en in deze rubriek gaat het om de waardering voor dit soort tranentrekkers. Deze editie komt van dj, producer en voorman bij Simple Records en Aus Music, Will Saul. Sauls hartenbreker voert hem terug naar Londen halverwege de jaren negentig, toen streamen nog niet bestond en hij net het clubleven begon te ontdekken.Toen THUMP me vroeg naar een track die me altijd weet te raken, was de keuze snel gemaakt: Papua New Guinea van Future Sound of London.Uitgaan begon bij mij al toen ik nog minderjarig was. In 1994, toen ik zeventien was, begonnen mijn vrienden en ik kind aan huis te worden bij het inmiddels helaas gesloten Turnmills op Clerkenwell Road. In de loop der jaren veranderde daar het muziekbeleid, wat wel vaker voorkwam bij de grotere clubs. Daardoor verdween mijn liefde voor die plek wel een beetje, maar in het begin was het daar magisch. Regelmatig vond je daar de Chemical Brothers, die in de kleine zaal de draaitafels bedienden. Dat zaaltje heette Electronica, wat ik altijd nogal goedkoop vond klinken, en de resident daar was Carl Clarke. Hij sloot de avond vaak af met Papua New Guinea. Waarschijnlijk was ik de eerste keren dat ik het nummer hoorde behoorlijk naar de klote, maar toch maakte de plaat een onuitwisbare indruk.Ik groeide op in de middle of nowhere in het zuidwesten van Engeland, in het diepe, donkere Somerset, in een tijd waarin alleen een primitieve radio-uitzending een mogelijkheid bood om muziek te horen. Of je moest een flinke afstand afleggen naar een platenzaak, wat voor mij inhield dat ik een halfuur moest fietsen naar Glastonbury, de dichtstbijzijnde en enigszins normale stad. Als ik daar dan aankwam moest ik nog kennis opdoen door reviews te lezen in de wekelijkse of maandelijkse muziektijdschriften. Zo ontwikkelde ik een eigen smaak, maar daarvoor was ik dus wel aangewezen op mijn eigen gevoel – ik lette goed op welke schrijvers ik vertrouwde en van welke ik ver weg wilde blijven. Ik was de oudste van drie, dus ik had ook geen broers of zussen waar ik af en toe wat platen van kon stelen. Ik wil niet als een opa klinken maar alles is zoveel makkelijker nu. Je kunt nu reviews van tracks lezen, wetende dat je de track daarna meteen kunt beluisteren. Ik had in mijn jeugd niet eens een computer thuis, en als ik die wel had gehad, zat ik waarschijnlijk opgescheept met de tracks die bij Windows hoorden: we leefden in een tijd zonder iTunes, YouTube en THUMP.Dus als ik deze track hoorde als afsluiter van een geweldige avond ging ik weer uit het veld geslagen, in positieve zin, weg. Ik weet nog dat ik Carl Clarke keer op keer, tot vervelends aan toe, heb gevraagd welke track het was. Je kon toen nog geen notities in je telefoon zetten, en in de staat waarin ik verkeerde kon ik nooit herinneren welke track het was. Ik bleef maar rondlopen met die euforische rave-akkoorden in mijn hoofd maar kon nooit de plaat gaan kopen om 'm kapot te draaien op mijn kamertje, omdat ik de naam steeds vergat. Ik heb herinneringen die ik probeer te verdringen: van mezelf in platenzaken, het melodietje voorzingend voor een aantal verkopers, die nogal geamuseerd toekeken en mij de plaat niet gingen vertellen, ook al zouden ze het wel weten. Ze vonden het veel te grappig.Toen, op een magisch moment, deelde Carl wat mix-cd's uit na een optreden. Ik had hem! Ik wist de naam! Eindelijk! Als ik erop terugkijk denk ik dat juist het niet kunnen identificeren van bepaalde ongrijpbare tracks tijdens het uitgaan, het vroeger zo leuk en spannend maakte. Een club binnenkomen en al weten dat je de komende uren tracks gaat horen die je nog nooit hebt gehoord, en ze ook niet nog een keer hoort tot de volgende keer dat je uitgaat.Ik denk dit, ondanks dat het natuurlijk een heerlijke track is, de reden is dat Papua New Guinea een speciale plek heeft in mijn hart. Het omvat mijn dagen als tiener in de club en het herinnert me eraan hoe leuk het vroeger was en hoeveel mazzel we nu eigenlijk hebben.--------Volg Will op Twitter//Soundcloud//Facebook
Advertentie
Advertentie