De piepkleine mobieltjes die gemaakt zijn om in je anus te stoppen

In het begin van de jaren nul deden telefoonfabrikanten hun best om mobieltjes zo klein mogelijk te maken, maar in de jaren tien werden smartphones juist weer aangeprezen om de grootte van hun scherm. En nu, in 2016, lijkt het tij weer gekeerd te zijn: de iPhone SE heeft een relatief klein scherm van slechts 4 inch. Maar Apple heeft nog een lange weg te gaan voordat ze zich kunnen meten met de Zanco Fly.

Met een 0,66 inch-scherm (1,67 centimeter) lijkt de Fly de kleinste mobiele telefoon ter wereld te zijn. Het is niet de enige "nanophone" die er bestaat, maar ze worden allemaal gemaakt door bedrijven waar je nog nooit van gehoord hebt, en je vindt ze niet bij de grote elektronicaketens. Wel kan je ze tegenkomen bij schimmige reparatiewinkeltjes, en staan ze overal op Amazon en Ebay. Ze kosten ongeveer 35 euro.

Sommige functies van dit soort minitelefoontjes – zoals een batterijduur van drie dagen – zijn behoorlijk goed. Maar als je je afvraagt hoe deze telefoons kunnen concurreren met de nieuwste touchscreen smartphones, probeer er dan maar eens eentje in je anus te stoppen.

Voor het geval dat je het nog niet geraden had: deze telefoontjes verdwijnen in de achtersten van gevangenen.

Als je denkt dat ik dit verzin, kijk dan maar eens naar hoe deze telefoons worden aangeprezen. Veel verkopers beweren bijvoorbeeld dat hun telefoons 100 procent plastic zijn, of hebben het zinnetje "beat the BOSS" in hun advertentie staan, wat wil zeggen dat de telefoontjes niet gedetecteerd kunnen worden door lichaamsholte-scanners.

De klantenrecensies op Amazon voor verschillende minitelefoons lopen uiteen van subtiel tot recht voor z'n raap. Een recensent meldt dat de telefoon "erg klein is en relatief pijnloos om te verstoppen," maar gelooft niet dat het model volledig van plastic is, en dus door de BOSS komt. Hij geeft de telefoon maar één ster, "aangezien ik vermoed dat de meeste mensen deze telefoon voor een specifiek doel kopen."

Een andere klant die zichzelf Sean noemt is een stuk directer. In een vijf-sterrenrecensie schrijft hij: "Geen anale problemen! Deed helemaal geen pijn in m'n kont. Bedankt, jongens!"

Soortgelijke telefoons waren drie jaar geleden ook al in het nieuws, toen er mobieltjes op de markt verschenen die eruit zagen als BMW-autosleutels. Die sleuteltelefoons zijn nu blijkbaar illegaal, al is het maar omdat het een schending van het copyright van BMW is, maar telefoons in de gevangenis blijven een groot probleem. Begin dit jaar werd al gemeld dat de inbeslagname van mobiele telefoons een recordhoogte had bereikt in het Verenigd Koninkrijk: in twaalf maanden werden er bijna tienduizend telefoons of simkaarten in beslag genomen. En vandaag meldde de NOS dat drugs en mobiele telefoons ook "in grote hoeveelheden" de Nederlandse gevangenissen binnenkomen.

"Telefoons zijn overal in Engelse gevangenissen," zegt voormalig gedetineerde Carl Cattermole, die een survivalgids voor de gevangenis schreef. "De bewaarders brengen ze mee naar binnen, of je kan er eentje kopen van een andere gevangene. Mensen gebruiken ze meestal in hun cel en hebben dan iemand op de uitkijk staan."

Carl zegt wel dat de lichaamsholtes vaak gecontroleerd worden als je de gevangenis binnenkomt, dus dan zijn dit soort telefoontjes misschien niet handig, maar er zijn genoeg andere manieren waarop drugs en telefoons de gevangenis in komen. Er wordt nog weleens smokkelwaar over de muur gegooid - een simpele maar doeltreffende methode. Maar hoe ze er ook komen, als de telefoontjes eenmaal in de gevangenis zijn, moet ze daar ook verborgen blijven.

Sowieso halen verhalen over mobieltjes die in de anus verstopt worden regelmatig het nieuws. Vorige zomer werd een gast bijvoorbeeld betrapt met een telefoon, inclusief oplader, in zijn kont. In februari ging een moordenaar die vastzat in een maximaal beveiligde gevangenis in New South Wales twaalf dagen lang in hongerstaking, in een poging om een telefoon die gedetecteerd was door een BOSS-scanner niet uit te scheiden (de telefoon kwam uiteindelijk tevoorschijn op 25 februari). Een jaar daarvoor bleek een man die in Manchester de gevangenis in moest vier mobieltjes, vier simkaarten, en vier opladers in zijn achterste te hebben. En dan heb je nog André Silva, die van z'n anus een soort schatkist had gemaakt waarin, volgens een van de berichten, "twee mobiele telefoons, twee batterijen, een tang, twee boortjes, acht stukken van een beugelzaag, vijf spijkers, en drie simkaarten" zaten.

Dat zijn natuurlijk alleen de telefoons die gevonden worden. Nanophones zijn niet alleen moeilijk te detecteren met een scanner, maar ook nog eens snel en relatief makkelijk te verstoppen in een lichaamsopening. "Dingen als iPhones zijn zeldzaam in de gevangenis," zegt Carl. "De meeste telefoons belanden op een bepaald punt in een achterste, dus fuck een iPhone 6 Plus – of eigenlijk, doe dat vooral niet. Je zou eruit zien als Spongebob Squarepants: een rechthoek met een paar ledematen eraan bungelend. Dat gezegd hebbende, ik ken een dwerg die een Blackberry wist weg te stouwen."

Het is natuurlijk best een grappig idee dat een of andere bajesklant zijn best doet om de nieuwste Samsung binnen te houden, maar als iemand tegen jou zei dat je niet met je geliefden kon praten wanneer je maar wilde, zou jij misschien ook wel een poging wagen. "Ik denk dat dit iets is dat je niet begrijpt tenzij je in de bak hebt gezeten," zegt Carl. "Het is de emotionele segregatie. Ik zou proberen een telefooncel in m'n reet te duwen als dat betekende dat ik met mijn geliefden in contact kon blijven."

Een deel van de telefoons wordt misschien gebruikt voor onschuldige dingen – vorig jaar kregen twee gevangenen die in Birmingham vastzaten negen maanden extra celstraf omdat ze in hun cel een rapvideo hadden gemaakt – maar het zou naïef zijn om te denken dat ze niet ook worden gebruikt voor duistere zaakjes. "Mensen gebruiken ze natuurlijk ook om criminele zaken in de buitenwereld te regelen," zegt Carl. "El Chapo runde nog jarenlang het grootste drugskartel ter wereld vanuit zijn gevangeniscel."

Maar worden deze telefoontjes specifiek gemaakt voor anale doeleinden, of zijn ze eigenlijk ergens anders voor ontworpen?

Ik kocht uit nieuwsgierigheid een Zanco Fly op Amazon, en probeerde daarna het bedrijf te vinden dat mijn telefoon had gemaakt. De Fly wordt blijkbaar geproduceerd door Zini Mobiles Ltd, een bedrijf dat in 2013 werd opgericht in Engeland, maar vorig jaar werd opgeheven. Het was geregistreerd op een postbusadres en had slechts één directeur, die nog steeds de telefoons lijkt te verkopen op de groothandelsite Alibaba (de minimale afname is 3000 stuks), waarop Zini geregistreerd staat als een Brits bedrijf met een vermeende jaarlijkse omzet van honderd miljoen dollar. Andere online bronnen beweren dat er meer dan driehonderd mensen bij Zini werken, of werkten.

Uiteindelijk lukte het me om Adam te spreken, een gast uit Birmingham die deze telefoons begon te verkopen op eBay, en daarna de website smallestmobilephones.co.uk bouwde. Hij heeft weleens zaken gedaan met Zini, en wijst me er snel op dat er op zijn eigen website "niets over gevangenissen en niets over anussen" staat. Maar weet hij waarvoor de telefoons gebruikt worden?

"Wij hebben daar verder niks over te zeggen," antwoordt hij. "Als dat is wat ze willen doen, dan kan dat, maar wij hebben de telefoons nooit getest om te zien of ze door dat soort scanners heenkomen. Sommige modellen bestaan voornamelijk uit plastic, maar dat gaat nooit 100 procent zijn – er moet nog steeds een printplaatje in zitten."

Adam is verfrissend eerlijk over de telefoontjes: hoewel die van Zini wel oké is, zijn er andere modellen die "eigenlijk niet zo goed zijn". En als het gaat om de accu's die erin zitten, zegt hij dat sommige fabrikanten "nou niet echt de beste kwaliteit leveren". Daarom raadt hij ook aan om voorzichtig te zijn met de nanophones. "Gast," lacht hij, "als iemand me opbelde en zei 'ik ga zo'n ding in m'n kont stoppen' dan zou ik dat echt ten zeerste afraden. Ik heb weleens van mensen gehoord dat ze die dingen aan de oplader hadden liggen en dat ze explodeerden." Hij voegt daar nog aan toe: "Maar het is meestal niet een heel grote explosie."

Toch lijkt het mij het beste om elk explosiegevaar, of het nou groot of klein is, te vermijden in de achterste regionen. Voorlopig laat ik mijn minitelefoontje dan ook lekker zitten waar-ie zit – in mijn broekzak.