In deze decadente dierentuin in Birma zijn de meeste dieren van plastic

De stad Naypyidaw werd zo’n tien jaar geleden in het geheim gebouwd door de Birmese militaire junta. Toen deze stad in 2005 officieel benoemd werd tot de nieuwe hoofdstad van het land, verraste dat zowel de internationale gemeenschap als de lokale bevolking. Kort na de opening van de stad verhuisde de hele regering en een groot deel van het leger naar Naypyidaw. Het project kostte de Birmese staat vier miljard euro.

In 2012, toen ik in Rangoun was om de Birmese verkiezingen te verslaan, pakte ik een trein naar de stad waar de Birmese burger nooit echt heeft gewoond. Volgens de regering wonen er 930.000 mensen in Naypyidaw, maar de echte cijfers liggen volgens verschillende bronnen veel lager. Zodra ik in de stad aankwam, realiseerde ik me dat er bijna niets te doen was. Om de tijd te doden bezocht ik een verlaten edelstenenmuseum, winkelde ik in een uitgestorven winkelcentrum, golfde ik op een afgelegen golfbaan en bezocht ik de enige dierentuin in de stad.

Van luxe hotels tot winkelcentra en zelfs dit plastic luipaard: alles in Naypyidaw is nep. De hele stad lijkt een showmodel.

Zo kwam het dat ik op een warme middag door de dierentuin van Naypyidaw liep. De dierentuin ligt in het noordoosten van de stad, tussen een voetbalstadium dat nog niet af is en een hypermodern vliegveld waar geen buitenlandse vluchten landen. Het is een perfecte reflectie van de megalomanie waar de generaals die sinds 1962 aan de macht zijn aan lijden.

De dierentuin heeft ongeveer vijftien echte dieren (leeuwen, cheeta’s, een panter, twee olifanten en een paar dolfijnen) en wat tropische vissen. Ik kocht een ticket (voor iets meer dan een euro, het gemiddelde Birmese dagloon) en volgde een groep Chinese toeristen naar binnen. In een land waar bijna niemand een steak kan betalen, keken wij toe hoe de leeuwen zich een weg vraten door een paar kilo rood vlees. Toen was de show voorbij. Ik sprak een van de werknemers aan. “Dit is Disneyland!” zei hij. “Alles is nep. De dierentuin moet mensen laten denken dat alles goed gaat, maar in werkelijkheid ligt het hele land in de goot.”

Een uur later had ik de hele dierentuin gezien. Ik zat in het kinderparkje een warm blikje cola te drinken toen een groep tieners langsrende en een grote plastic grot in ging. Ik volgde ze en realiseerde me dat de grot naar poep stonk. Door een vies plastic raampje zag ik een paar ziekelijke pinguïns, die door een modderige poel water waggelden waar ook een paar drollen in dreven. Terug in Rangoun vertelde een vriend me dat de pinguïns verse vis gevoerd krijgen die ingevlogen wordt vanuit China—een investering die de Birmese overheid nooit zou maken voor de inwoners van hun land.