Waarom The Cheeky Girls nooit op nummer één stonden: een complottheorie

Dit artikel had er niet zo uit moeten zien. Om te vieren dat VICE UK 15 jaar bestaat, zou ik een eendagsvliegen uit 2002 opsporen en interviewen. Scooter, Darius, Gareth Gates, The Cheeky Girls – je kent ze wel.

Dit bleek onmogelijk. Het team van Daniel Bedingfield zei dat ze alleen wilden praten als ik hem zou boeken voor een show. De manager van Las Ketchup mailde om te zeggen dat-ie ze niet te pakken kreeg. Het team van Gareth Gates mailde letterlijk: “Geen idee, man!?!???”.

Ik had de hoop bijna opgegeven, tot ik een mailtje kreeg van The Cheecky Girls: de Roemeense tweeling die auditie deed voor het programma Popstars: The Rivals in 2002. Die auditie behelsde een vreemd wiegeliedje dat hun moeder had bedacht. Ze zongen het a cappella. Vervolgens brachten ze het uit als een clubsingle, met de titel The Cheeky Song (Touch My Bum). Wereldwijd verkochten ze 1,2 miljoen exemplaren.

De e-mail die ze me stuurden was niet niks. Het was een tirade van 1500 woorden, over reality-programma’s en de muziekindustrie. Oh, en een complottheorie die verklaart waarom ze nooit op nummer één hebben gestaan.

Ik heb die e-mail hieronder verwerkt tot een soort interview, zodat het wat beter leesbaar is. Veel plezier.

Noisey: Hoe vergaat het jullie sinds The Cheeky Song (Touch My Bum)?
Gabriela: Ons verhaal is erg lang en onmogelijk om kort samen te vatten. Elke dag brengt ons iets nieuws. We leren nieuwe dingen, ontmoeten nieuwe mensen. Het is een avontuur! Maar we zijn niet meer geïnteresseerd in de hitparade. We willen geen geld meer uitgeven aan promotie. Wat we liever doen is mooie auto’s kopen om in te rijden. Het is ook erg moeilijk om mee te doen in de X Factor-machine. In de afgelopen jaren zijn dingen als talent of hits overschaduwd door reality-programma’s. Alles is gefabriceerd, er worden popgroepen bedacht die anders nooit hadden bestaan. Die groepen is een kort leven beschoren, maar dat is niet erg: zolang ze maar geld opbrengen voor hun agenten en managers. En dan zijn er de liedjes. Vaak zijn die oud, maar worden ze gebracht alsof ze nieuw zijn, voor een generatie die nog niet eens geboren was toen ze voor het eerst uitkwamen.

Wij zien de muziekindustrie in Engeland als een geldmachine. Het is niet zoals dertig of veertig jaar geleden, toen artiesten hun eigen weg moesten vinden en gevoed werden door een publiek, in plaats van opgedrongen worden aan het publiek. Zo gaat het nu ongeveer: “Dit moet je nu leuk vinden, omdat drie juryleden dat zeggen!” Het is verschrikkelijk. De eerste selectie wordt gemaakt door de producenten. Zij bepalen wie er in het programma mogen, wie er uit komt te zien als een idioot en wie steun krijgt. Het publiek ziet alleen degenen die verkozen zijn om op tv te komen. Dat is niet ‘reality’. Tijdens het filmen van The Cheeky Song werd ons duidelijk verteld: “Verwacht maar niet dat je nummer één wordt. Je wordt hoogstens nummer twee of drie.” En dat is precies wat er gebeurde. Onze cd’s lagen niet in de winkel in de dagen voor kerst, wanneer er bepaald wordt wie dat jaar de nummer één is. Mensen schreeuwden om ons op het internet, maar onze cd’s verdwenen twee dagen lang uit alle grote winkels, om plaats te maken voor de groepen die nummer één moesten worden. Dit was erger dan de tijd van Ceaucescu in Roemenië. Dit was geen democratie!

Onze ervaringen achter de schermen waren ook een nachtmerrie. Maar we hebben het overleefd. Ons label Telstar ging zo’n beetje failliet tussen 2004 en 2006 en we hebben nooit de royalty’s gekregen waar we recht op hadden. Maar de steun van onze fans hield ons op de been en we werden elk jaar sterker.

Oké, we zijn het dus duidelijk niet eens met het kunstmatige systeem van huidige reality-shows. Ze zijn allemaal gescript en gemaakt om eruit te zien als de realiteit, maar dat is niet echt zo. Ja, wij zijn ook het product van zo’n programma, maar wij stapten eruit en kozen onze eigen weg. Na vijftien jaar zijn we nog steeds volop bezig, terwijl de anderen vergeten zijn.

Monica: We hebben ook diploma’s. We zouden graag een echte baan hebben. Het is leuk om popster te zijn. Je werkt misschien tien dagen per maand en de rest reis je rond of doe je niks. Een tweede baan hebben geeft je garanties voor de toekomst.

Gabriela: Weet je wat het is? Als wij solliciteren voor een baan, kijken mensen ons gek aan. Ze vragen: waarom heb je dit nodig? Mensen moeten niet raar kijken als wij op een sollicitatiegesprek komen. Het lijkt alsof mensen niet kunnen accepteren dat wij echte mensen zijn en niet zomaar wat beelden op een scherm. We hebben ambities. Dat gaat niet over roem of geld. Het gaat over nuchter zijn, nieuwe uitdagingen aangaan, zekerheid voor de toekomst. Werkgevers hebben een slechte houding tegenover publieke persoonlijkheden. Tot overmaat van ramp zijn roddelbladen altijd bezig om onzin over je te verspreiden. Als wij gespot worden als we op zoek zijn naar een tijdelijk baantje, komen er meteen negatieve verhalen over. Waarom? Mag een popster geen bijbaan hebben?

Mijn zus en ik zijn gepassioneerd over sales. Toch is het een enorme uitdaging. We zouden graag ergens in de sales-wereld werken als tweede baan, en daarnaast onze shows doen. We zouden tevreden zijn met ons werk. We vertellen je nu dat we dit in het nieuwe jaar gaan proberen te doen. Niet omdat we arm zijn, maar omdat we enthousiast zijn.

We hebben geen zin om onszelf te promoten in roddelbladen voor wat kleingeld. We stoppen hart en ziel in al onze optredens. We nemen nieuwe liedjes op en we treden op zo lang als mensen ons willen zien, en zo lang als wij er goed uitzien. Als we het idee krijgen dat we niks meer te zoeken hebben op het podium, stoppen we ermee. Dan worden we sales-executives :-)

Zijn er dingen gebeurd waar jullie achteraf spijt van hebben?
Monica en Gabriela: We hebben geen spijt. We hebben veel geleerd in de afgelopen jaren, we hebben de wereld rondgereisd en we doen waar we van houden: mensen vermaken. En de mensen vinden het fantastisch.