De vergeten jeugd uit de Franse Ardennen

Winter, lente, zomer… De 28-jarige fotograaf Pablo Baquedano verbleef drie seizoenen lang in de Ardennen, een gebied dat kampt met een postindustriële economische terugval en een dalend bevolkingscijfer. In de Ardennen wonen bijna evenveel ouderen als kinderen. Velen zijn gevlucht voor een toekomst die uitzichtloos lijkt te zijn.

Pablo legde het dagelijkse leven, de waarheid en de schoonheid van de vergetenen vast. De zwart-witfoto's vereeuwigen de romantische banaliteit van het dorpsleven zonder te veroordelen.

Jouw fotografie heeft een journalistieke aanpak, waarom wil je zo werken?
De fotografen die ik bewonder, werken op dezelfde manier. Ik lever goed werk af als ik close ben met mensen, want anders verveel ik me snel. Voor mij is fotografie een uitwisseling. Mijn projecten komen voort uit discussies, informatie of een ontmoeting. Als ik bezig ben, sta ik in contact met de mensen die ik fotografeer. Ik hou ervan om de tijd te nemen en een praatje met ze te maken tijdens een kop koffie of een glaasje wijn.

Is er een rode draad in jouw projecten?
Mensen. Het moet over het leven gaan. Ik hou ervan als mijn beelden tijdloos zijn. Snelle, vluchtige dingen zeggen me niet veel.

Voor jouw laatste project ging je naar de Ardennen. Waarom koos je die regio in Frankrijk uit? Ik zocht een regio in Frankrijk die mensen totaal vergeten waren. Ik had het erover met mijn schoonbroer die daar les gaf, en zo ontstond het idee. Het was een echte ontdekking en nieuw voor mij om een hele regio in beeld te brengen.

De regio heeft het zwaar te verduren gehad in de economische crisis. Hoe heb jij dat ervaren? Mijn doel was om de beelden voor zich te laten spreken, maar de crisis was overal te zien. De gevolgen werden pas duidelijk nadat ik erover sprak met John Paul Mayette, die opkomt voor de metaalsector in de Ardennen. Mensen zijn er verwikkeld in een constante strijd om hun kennis, leven en gemeenschap te verdedigen, maar uiteindelijk overwint de crisis. Toch denk ik dat ik erin geslaagd ben om te laten zien dat het leven in de Ardennen doorgaat, dankzij mensen als John Paul.

Hoe reageerden de mensen?
Ik koos ervoor om een nauw contact met lokale families te hebben en de mensen waren ongelooflijk gastvrij. Ze wilden allemaal dat ik de echte Ardennen leerde kennen. Al snel ontmoette ik mensen met verschillende achtergronden. Toen ik in de winter met het project begon, kreeg ik aanvankelijk negatieve reacties op mijn werk. Ze vonden dat de foto's te pessimistisch en te triestig waren. Langzaam beseften de inwoners dat ik een realistisch beeld probeerde te schetsen. Het doel van de reportage was om de waarheid en de realiteit aan het licht te brengen. Na drie seizoenen herkenden ze me en waren ze bereidwilliger om mee te werken. Voor mij is dat het leukste aan mijn werk.

Het project is onderverdeeld in drie delen, naargelang de seizoenen. Waarom koos je daarvoor?
Het was belangrijk om te laten zien wanneer ik er precies was, maar de seizoenen waren eigenlijk meer een referentiekader dan een creatief idee. Het is interessant om te zien hoe seizoenen mensen en landschappen veranderen.

Hoe is het om als jongere in de Ardennen te leven?
Het is moeilijk voor de jeugd om zich een toekomst in de Ardennen voor te stellen. Voor sommigen voelt de regio zelfs als een gevangenis aan. Toch proberen veel mensen een oplossing voor de problemen te zoeken. Het is gek om te bedenken dat mijn land een hele regio in de kou laat staan.

Dit artikel verscheen eerder op i-D Nederland.