De carrière van deze Bond-girl stopte vroegtijdig door seksisme in de filmwereld

Tracey Crisp groeide op als Vivienne Rose temidden van sociale woningbouw en woont nu ergens diep weggestopt in New York. Ooit ambieerde ze om actrice te worden. Ze vergaarde nooit zoveel roem als Brigitte Bardot of Marilyn Monroe, stal nooit zoveel harten als de Hepburns deden en werd geen sekssymbool zoals Elizabeth Taylor of Sophia Loren – maar een poging daartoe deed ze wel.

"Ik besefte me pas kort geleden dat ik een verhaal te vertellen had," zegt Crisp. "Nu ik in New York woon, een stad waar alles constant in beweging is, realiseerde ik me ineens dat mensen graag verhalen zoals de mijne horen." Op 73-jarige leeftijd is ze nu dan aan haar eerste boek begonnen waarin ze haar pogingen beschrijft door te breken in de filmindustrie en wat daarbij kwam kijken – van seksuele intimidatie tot de meer alledaagse vormen van seksisme.

Terwijl ze aan het vertellen is, speelt Crisp met de mouwen van haar gouden mantel. Het ritselt wanneer ze haar lichaam verplaatst op de grote bank waar ze op zit. Haar appartement in Manhattan voelt als een museum over haar jeugd. Waar je ook kijkt hangen portretten en prints van Tracey met grote bambi-ogen, gekleed in een zwarte bikini. In de talloze dozen die verspreid door haar appartement staan bewaart ze een uitgebreide collectie aan krantenknipsels die over haar gaan en posters met haar gezicht erop. Daarnaast staan er hier en daar nog wat verdwaalde familiefoto's en illustraties van paarden en honden op de kast.

Toen ze net twintig was, werkte Tracey als secretaresse. "Ik archiveerde post en typte briefjes," zoals ze het zelf beschrijft. Ze dacht er nooit over om model te worden, totdat een vriendin het opperde. Al snel was ze redelijk succesvol. Tegen de tijd dat ze 22 was had ze haar eerste bijrollen in films te pakken: The Projected Man, The Sandwich Man en Press for Time. Die rollen bereidden haar voor op een – zo hoopte ze – succesvolle carrière. Haar overduidelijke Britse accent kan haar teleurstelling niet verbloemen als ze zegt: "Ik probeer het niet te doen, maar ik heb spijt van zoveel dingen."

Tracey begint door fotonegatieven, grote portretten, en manuscripten vol aantekeningen te bladeren, en legt ze in een stapeltje op het bijzettafeltje. Met haar perfect gemanicuurde blauwe nagel wijst ze naar een van de grootste foto's: een vergeelde advertentie van Casino Royale uit 1967. Haar naam prijkt ergens aan de onderkant van de originele poster.

Toen Tracey aan Casino Royale, de originele James Bond-komedieserie, werkte, begon een belangrijke leidinggevende tegen wil en dank in interesse te tonen, zo vertelt ze. Die leidinggevende staat bekend om het regisseren en produceren van verschillende Hollywood-klassiekers. Keer op keer plukte hij haar eruit temidden van de vele vrouwen die op de set stonden. Hij maakte er een gewoonte van om Crisp elke dag mee te nemen op lange autoritjes als het filmen afgelopen was, nam haar mee uit eten en nodigde haar uiteindelijk zelfs uit bij hem thuis toen ze een weekendje vrij hadden. "Nog steeds denk ik dat als ik met hem mee was gegaan, ik de hoofdrol in zijn volgende film had gekregen," zegt ze.

Dit soort seksuele intimidatie kwam volgens Crisp veel voor, maar werd toen normaal gevonden. "Mensen zeggen er nu wat van," zegt ze. "Dat was eerder nooit zo. Ik weet niet hoe vaak ik op mijn kont ben geslagen, vertelt ben hoe mooi mijn kont was, gezoend ben op de set, betast tijdens diners, of tegen een muur aan ben geduwd."

Toen ze tegen de dertig liep, trad Crisp in het huwelijk. Tien jaar later, nadat haar man overleed, trouwde ze opnieuw. Na haar eerste huwelijk is ze nooit meer terug de collegebanken ingegaan en stopte ze met professioneel acteren en modellenwerk, om vervolgens na de dood van haar eerste man, in New York te eindigen. Ze zou willen dat ze meer in de kunsten had gedaan. Dit probeert ze nu recht te zetten door op haar zeventigste haar eerste boek te schrijven. Ze begrijpt dat haar verhaal waardevol is. "Ik wil gewoon dat vrouwen het beter krijgen," zegt ze ernstig. "Wij vrouwen moeten elkaar steunen. We moeten weerstand bieden tegen die dingen ons naar beneden halen."