Mark Farina zal nooit stoppen met het brouwen van zijn groovy mushroom jazz

Mark Farina, de met Chicago-house opgegroeide en door jazz opgeleide meester, weet als geen ander de meest uiteenlopende muziek vloeiend in elkaar te mixen, op een levendige en natuurlijke manier. Hij is van de generatie muziekverkenners die niet snel geïntimideerd is en altijd vastberaden blijft. Farina doet alles op zijn eigen manier: niemand vertelt Farina welk nummer hij moet draaien.

Farina heeft er een hoop draaiuren op zitten sinds zijn eerste set draaitafels en een oude Radio Shack-mixer. Farina kocht deze set tijdens zijn middelbare schooltijd in Chicago toen hij met zijn bijbaantje in een pizza-restaurant eindelijk genoeg geld had opgespaard. Twee bushaltes en een paar metrohaltes verder haalde hij voor zeshonderd dollar de gebruikte Technics-draaitafels op en 'een onbetrouwbare mixer die allemaal vreemde geluidseffecten had'. "Ik plaatste de draaitafels tussen een stapeltje kussenslopen en sleepte het allemaal in de bus mee naar huis," zegt de inmiddels 46-jarige Farina.

Hoewel er in de Amerikaanse clubs in de jaren tachtig steeds vaker nieuwe industriële muziek uit Europa te horen was, ging het er in Chicago allemaal net iets anders aan toe. De Jackin' house-scene was overal voelbaar, van platenzaken tot op de radio. Dit zorgde ervoor dat Farina meteen bewust werd dat hij zijn muziek nauwkeurig moest uitkiezen wilde hij het verschil maken. Door de radio werd hij blootgesteld aan Bad Boy Bill en Jackmaster Funk, waardoor Farina zelf begon te experimenteren met mixen.

Tijdens een evenement in Chicago's populaire nachtclub Medusa, waar zijn vriend Terry Martin moest draaien, suggereerde Farina dat Martin een bepaalde track moest spelen. Martin richtte zich tot de jonge Farina en zei: "Oke, betweter, speel jij hem maar." Farina zegt dat hij zijn adem inhield en achter de draaitafels ging staan. "Ik zat toen nog op de middelbare school, maar wanneer iemand je vertelt dat je het zelf mag doen, dan doe je dat meteen."

Farina bleef zijn dagen slijten in de booth, als dj en observant. Tegen de tijd dat het 1987 was, had hij zich volledig ondergedompeld in de muziekcultuur van Chicago. Hij hing uren lang in platenzaken — zoals het bekende Gramophone Records — met zijn vrienden zoals Derrick Carter en DJ Sneak. Alles wat hij hoorde op de radio nam hij op en ging ermee naar de winkel in de hoop dat iemand de muziek zou herkennen. Het was toen een nogal tijdrovend proces, waar je in het Google-tijdperk nauwelijks bij stilstaat.

Farina was gepassioneerd over muziek en hield geen rekening met het financiële aspect. Het idee dat je betaald werd om platen te draaien (laat staan dat je er überhaupt van rond kon komen) was totaal niet aan de orde in Chicago. "Toen had je nog geen rondreizende dj's," zegt Farina. "Er waren geen meerdere sets tijdens één avond: de clubnacht werd verzorgd door één persoon. Je zat de hele nacht met zijn allen in één ruimte." Zijn eerste betaalde dj-optreden was van negen uur 's avonds tot vier uur 's nachts voor 10 dollar per uur. De overgang van part-time naar full-time dj ging geleidelijk, maar kwam zeker niet zomaar aanwaaien. "Je moest zelf promotor zijn" zegt Farina. "Je moest je eigen flyers maken, de flyers verspreiden en op de avond zelf je eigen spullen meenemen."

Naast zijn Chicago-house vangt zijn Mushroom Jazz-project pas echt zijn diverse smaak. De eerste Mushroom Jazz-mixtape uit '92 heeft nooit de aandacht gekregen die het verdiende. Nadat hij samen met Derrick Carter voor de eerste keer werd geboekt in San Francisco, merkte Farina dat de menigte uit de westkust duidelijk anders reageerde op zijn muziek. Ze draaiden daarna steeds meer op feestjes in San Francisco, tot Carter en Farina nauwelijks meer in Chicago optraden en hij een appartement in beide steden had. Rond 1994 besloot hij om zich te settelen aan de westkust, waar hij zijn legendarische maandagavond-residency startte: de Mushroom Jazz.

Hij combineerde de beats en manier van mixen van Chicago met de soulvolle, acid jazz-sound van de westkust. Zijn residency begon met zijn disco a capella's en vocal samples. "De Mushroom Jazz-stijl was in Chicago niet bepaald een succes. Ik draaide die sound soms in de tweede zaal van de club," geeft Farina toe. Maar in San Francisco sloeg het wel aan. "Daar stonden ze veel meer open voor verschillende tempo's. Er was daar toen een hele gezonde acid jazz-scene."

Het is nooit zijn bedoeling geweest om een subgenre te creëren. Farina draaide gewoon muziek waarmee hij was opgegroeid, iets wat Chicago-house hem soms niet toeliet te doen. Zo was er weinig ruimte om hiphop te draaien in Chicago. "Het was geen hiphopstad, totaal niet zelfs. Hiphop kwam pas later. Alle Afro-Amerikaanse radiostations speelden house."

Na acht jaar lang op de maandag Mushroom Jazz-avonden te doen, besloot hij uiteindelijk, om na een slopende tour, te stoppen met zijn residency. Farina stopte zijn talent voortaan in de Mushroom Jazz-compilaties. Luister dus vooral naar de zeven edities die de serie inmiddels telt, en hoor de unieke, eigengereide sound van deze ras-dj terug.

Mark Farina zit op Facebook // SoundCloud // Twitter