Rebolledo van Pachanga Boys over zijn ‘Momento Drive’ compilatie

Mauricio Rebolledo is de roekeloze Mexicaanse disco-visionair die heeft geholpen met het Comeme label samen met zijn maatje Matias Aguayo in 2009, vlak voor het torenhoge succes van de meer gevierde Pachanga Boys: de onwaarschijnlijk succesvolle samenwerking die hij samen met Aksel Schaufer van Superpitcher startte. Oorspronkelijk uit Xalapa, vereiste Rebolledo's bloeiende carrière als producer van vooruitstrevende psychedelische rauwe muziek een verhuizing naar Keulen – het huis van Kompakt – voor wie hij zijn fantastisch solo-debuut Super Vato in 2012 afleverde. Super Vato, een collectie van te gekke dansvloer hits, klinkt als een ernstig gedrogeerde herbewerking van Giorgio Moroder's 'The Chase'.

Tegenwoordig is hij woonachtig in Parijs met zijn vriendin. Rebolledo heeft net een mix-cd uitgebracht op Kompakt genaamd Momento Drive; hij laat hiermee duidelijk zien waarom hij een van de meer avontuurlijke producers is vandaag de dag met zijn eigen producties ('Windsurf, Sunburn and Dollar'), remixes (zijn radicale aftreksel van 'Camino di Dreyfus' door de Red Axes) en een aantal persoonlijke favorieten (Barnts 'Is This What They Were Born For?'). De kern van Momento Drive is Rebolledo's onweerstaanbare flow – een stijl die hij "de tunnel" noemt. Cruise-control is zijn specialiteit. Wanneer hij zijn groove lockt, dan weet je niet waar hij je mee naar toe gaat nemen – maar maak je gordels maar vast, het wordt een wilde rit.

We praten bij met Rebolledo vlak voor zijn zeldzame solo optreden deze donderdag bij Plastic People in London, als onderdeel van Ivan Smagghe's Les Disques du la Mort club night.

THUMP: Voordat we het over muziek gaan hebben, laten we een momentje nemen voor de cover van Momento Drive.
Rebolledo: Ah, ja die foto was heel leuk om te schieten. Twee jaar geleden was ik in Tokyo voor een festival en ging een platenwinkel binnen in Shibuya. Ik was bij de psychedelic rock-sectie en ik kwam een hele vette plaat tegen genaamd 'Wally On the Road' by a Filipino guy called Wally Gonzales. Ik was zo onder de indruk van de cover aangezien het elementen heeft waar ik van hou: de sfeer van een jaren zeventig motorcross en Yamaha motoren.

Is dat jouw motor op de foto? 
Rebolledo: Nee, ik had hem geleend. Mijn broer heeft geholpen hem te vinden, hij deed vroeger aan motorcrossen. Hij heeft lange tijd wedstrijden gereden en ik ging altijd met hem mee als zijn kleine caddy. In de eerste helft van de jaren negentig was ik heel erg betrokken om mijn broer te supporten, hem rond te rijden door Mexico en met hem meegaan naar de wedstrijden. Ik ben nooit een racer geweest. Wat ik vind dat er geweldig is aan Wally Gonzales' 's album is de Porsche aan de zijkant, want ik hou echt van Porsches. Ik had de titel van mijn mix-cd al in mijn hoofd en toen besloot ik de cover van Wally na te maken door mijn eigen auto en geleende motor te gebruiken.

Dus dat is jouw Porsche op de foto?
Rebolledo: Ja het is een 911 uit 1974.

De auto waar elk jongetje over fantaseert als ie jong is.
Rebolledo: Helemaal.

Heb je die gekocht van je Pachanga Boys dj fees?
Rebolledo: Haha, Ik heb hem vlak voor de Pachanga-superboost gehaald, vlak voor de release van Super Vato in 2012. Ik zat niet lekker in mijn vel, en toen dacht ik "Kom op ik moet blijer zijn - mijn eerste album komt binnenkort uit. Ik ga mezelf een leuk cadeautje geven." Ik wilde altijd al een klassieke sportauto dus ik ben er gewoon één gaan halen. Nu zorgt mijn broer ervoor in Xalapa.

Een mix-cd lijkt niet echt van deze tijd. 
Rebolledo: Ja, op een of andere manier misschien niet, maar ik vind het een fijn format wat in de vergetelheid is geraakt door de wervelwind van informatie. Ik geloof heilig dat het een speciaal ding is als je het goed doet. Kompakt vond het een goed idee en vertrouwde mij de taak toe. De stijl van de mix is een beetje donker – het idee van het binnenrijden van een tunnel, het hypnotiserende, drukkende gevoel. Dat is mijn benadering geweest. Kompakt baas Michael Mayer zei me nadat ik de laatste versie naar hem toe had gestuurd: "Ondanks dat het een mix is, klinkt en voelt het als een album. Het is een compleet verhaal." Als hij zoiets zegt, betekent het echt wat.

Mijn idee met de mix was om te spelen met dat waar ik ook in mijn sets mee speel; geen rekening houden met de laatste releases of het proberen te kopiëren van "de hedendaagse sound". Ik speel persoonlijke klassiekers die ik al tien jaar in mijn collectie heb, zoals 'Pork Chop Express' van Love Supreme en 'Homogen' van Justus Kohncke. Ik open en sluit ook af met Wally Gonzales. Het is cool omdat het uit hetzelfde jaar is als ik geboren ben, ik vind het een leuk idee dat de muziek net zo oud is als ikzelf.

Waarom Momento Drive?
Rebolledo: Het is gewoon met woorden spelen. "Momento" in het Spaans betekent een moment in tijd, maar ook momentum in natuurkunde en drive; vanwege het gevoel van vooruitgang, van creatie. Dat is namelijk altijd mijn manier van dj'en geweest. Het gaat niet alleen maar om leuke muziek spelen, of vette muziek. Het gaat om het creëren van momenten. Ik was nooit geïnteresseerd in produceren want ik had het goed als dj, maar ik wilde altijd bepaalde momenten creëren op de dansvloer en op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik geen muziek meer had die daarvoor kon zorgen.

Pachanga Boys is het samen gaan van tegenpolen – grofgezegd, een stijve Duiter en een wilde Mexicaan – die elkaar op de een of andere manier goed complementeren. Wat gebeurd er als jullie samen zijn?
Rebolledo: Dat is precies wat wij ook altijd zeggen! We zijn zo verschillend, maar op de een of andere manier matchen we toch in bepaalde dingen,

Jullie gebruiken beide die trippy 'tunnel stijl' in jullie producties.
Rebolledo: Exact, en toch is Superpitcher heel anders dan Rebolledo en beide zijn weer zo anders dan de Pachanga Boys.

Waar hebben jullie elkaar leren kennen?
Rebolledo: ik heb Aksel 7 jaar geleden ontmoet in Mexico toen ik resident was in een club genaamd Santanera in Playa del Carmen. Toendertijd kwamen een hoop mensen langs om in die club te spelen, zo ook de Kompakt crew. En met oud&Nieuw kwam Aksel met Michael Mayer mee om op een ander feest te spelen. En ik heb ze toen allemaal kunnen ontmoeten, we hadden meteen een klik, en daar is onze vriendschap begonnen. Hij kwam vaak terug en dan hostte ik hem en toen ging ik vaker naar Cologne. De vriendschap was er lang voor dat we uberhaupt gingen praten over een eventuele samenwerking..

En toen – echt waar – op een dag dat ik verbleef in zijn huis in Cologne was ik onder de douche aan het zingen. Toen ik de douche uitkwam was hij aan het lachen en zei "Wow, I'm impressed." Hij was zijn laatste album Kilimanjaro aan het maken in die tijd (rond 2010) en vroeg of dat ik op een plaat van hem wilde zingen. Ik zei 'Natuurlijk'. Gedurende dit proces waar ik hem hielp, testte hij een instrument uit en begon ik te zingen – en hij nam het op Dat was de eerste Pachanga Boys plaat die tot leven kwam, 'Fiesta Forever'.

Toen begonnen jullie het label Hippie Dance, wat precies de vibe van Pachanga Boys' eigen, rare wereld weergeeft. 
Rebolledo: Ja, twee jaar nadat de eerste track uitkwam besloten we Hippie Dance te doen; om onze eigen visuele taal en Pachanga's wereld te creëren. Het is altijd heel leuk geweest. Op de een of andere manier ondanks dat er maar een paar releases zijn geweest, is het een beetje een cult label geworden.

De records die je hebt perst zijn altijd beperkt, maar 300 exemplaren per EP en enorm gewild. Wat verklaard waarom er een eemplaar van 2011's 'Girlcatcher' te koop staat op Discogs voor £400. Ga je het opnieuw persen?
Rebolledo: Natuurlijk niet, het was volledig ongepland dat dit ding zo groot werk. Het is echt een verzamelobject geworden. We hebben zoveel moeite gestoken in het design en de kleine cadeautjes die je krijgt bij elke release, dat het niet cool zou zijn om hem nog een keer te maken. Zeker voor de mensen die hem al gekocht hebben.

Pachanga Boys' 'Time': Het is eigenlijk 16 minuten lang kippenvel hebben, een rush van pure serotonine. Het moet een van de meest gedraaide set-afsluiters zijn van de laatste tijd. Hoe is het tot stand gekomen? 
Rebolledo: Aksel had een aantal melodieen en vroeg zich af wat hij er mee moest doen. Toen ging ik naar Mexico, heb ik wat dingetjes opgenomen en heb ik de lyrics bedacht. We waren niet helemaal zeker of mensen het wel vet zouden vinden, maar wij waren er blij mee.

Wat voor leven heeft die track gehad? 
Rebolledo: Het is een spectrum van verschillende dingen geweest. Mensen van over de hele wereld waren ons berichten aan het sturen met teksten als "O deze track is zo speciaal vanwege dit en dit", "O ik heb gehuild tijdens deze plaat", of "Ik heb mijn vriendin ten huwelijk gevraagd op dit nummer." Iedereen gaf er zoveel betekenis aan wat echt heel mooi en overweldigend is.

Natuurlijk vinden wij het ook heel speciaal, maar wij geloven dat elke track speciaal kan zijn als je hem op speciale momenten speelt. Er zijn heel veel momenten dat we hem niet spelen omdat we dan denken: Dit is niet het moment. Dit kan een beetje een probleem zijn, veel mensen vinden het een topplaat en zijn dan boos als we hem niet draaien aan het einde van de set.

Je bent bekend om je epische Pachanga Boys sets. Afgelopen augustus heb je 25 uur achter elkaar gespeeld op een feest in Mexico genaamd Lost Track of Time wat ook online werd gestreamed. Hoe bleef je wakker?
Rebolledo: Het was zo zwaar, maar op de een of andere manier wisten we dat we het konden. Je kan altijd nog wel één plaat spelen als je weet dat dingen goed zitten. Als er mensen zijn. We kwamen met vier grote dozen aan met ruim 400 platen, plus digitale muziek en 7"s – we hadden een volledig spectrum aan muziek. Het interessante was dat er veel tracks waren die we nog wilde spelen, maar waar we geen tijd voor hadden.

We waren allemaal platen aan het bewaren voor speciale momenten richting het einde, maar deze momenten kwamen niet. Op een bepaald moment begonnen onze hersenen spelletjes met ons te spelen – we waren aan het dromen terwijl we wakker waren – en op een gegeven moment hadden we zo'n pijn in ons rug en benen dat we niet meer konden staan. De pijn was verschrikkelijk. We kregen nog een barkruk aangeboden, maar je kan niet zittend draaien om eerlijk te zijn. De laatste vijf uur waren intens, maar het was het waard. Het is het altijd waard.

Momento Drive is nu te koop op Kompakt

Geschreven door: Piers Martin

May 21 2014Tags: rebolledo, Interview, kompakt