Sicklove: een liefdesverhaal, met kanker

De Australisch fotograaf Ward Roberts werkte op het vliegveld LaGuardia in New York toen hij zijn voormalig partner, die in de luchtvaartindustrie werkte, ontmoette. Ze werden snel verliefd, maar na vijf maanden ontdekte Ward dat zijn partner alvleesklierkanker had – zelf wist hij het al een tijd, maar van alle geheimen die je kan delen met iemand die je nog aan het leren kennen bent, is het feit dat je kanker hebt een van de lastigste.

Wat volgde was een verterende relatie tussen twee mensen die, op verschillende manieren, worstelden om hun leven op de rit te houden. Tijdens deze rotzooi die zij leven noemden nam Ward foto's om de situatie te kunnen bevatten. Hij noemde de serie Sicklove.

Toen we afspraken om over de serie te praten gaf Ward zich bloot, en vertelde hij over mantelzorg, depressie en hoe het leven soms gewoon echt, écht oneerlijk is.

VICE: Kun je me om te beginnen wat over deze man vertellen? 
Ward Roberts: Ik ontmoette hem tijdens mijn eerste jaar in New York, nadat ik hier in 2013 naartoe verhuisd was vanuit Melbourne, op zoek naar een beter leven. Het was zo'n soort relatie waarbij je elkaar ontmoet en het heel snel heel intens is. Het ging heel snel. Hij had een magnetische persoonlijkheid. Zo iemand die gewoon enorm leuk en spontaan is. Ik denk dat hij het leuk vond dat ik Australisch was. En hij vond mijn haar leuk. Na een maand of vijf kwam ik erachter dat hij kanker had.

Dat is een moeilijk iets om met iemand te delen.
Ik denk het. Ik bedoel, absoluut. Je kent iemand niet zo heel goed, het was nog heel pril. Het was uiteraard iets behoorlijk heftigs om met iemand te delen.

Was er ooit een dilemma, blijven of vertrekken? 
Er waren zoveel verschillende wegen om in te slaan. Het was een heel moeilijke beslissing. Het gaat er niet zozeer over of je blijft of gaat, het gaat meer om het er van zeker zijn – boven alles – dat er iets van steun is, relatie of niet. Ik koos voor steun. Mijn moeder had twee keer borstkanker gehad, dus kanker bij een naaste is niet nieuw voor me. Je wilt gewoon zo zorgzaam als mogelijk zijn: wees een positief, zorgzaam persoon en doe het juiste. Ik denk dat ik een kalmerende energie heb. Ik denk dat het mijn kracht is mensen een plek waar ze zich thuis voelen te geven. Ik probeerde dat zoveel mogelijk te doen, maar het is moeilijk.

Een balans zoeken tussen voor die persoon zorgen en voor jezelf zorgen – dat lijkt me lastig.
Ja, ik vergat aan mezelf te denken. Ik was geen prioriteit. En bovenal is New York heel duur. Het is niet zo dat je kan zeggen, "rust maar gewoon uit en neem de rest van de week vrij." Nee, het is meedogenloos. Het was geen optie om pauze te nemen: hij moest blijven werken tijdens zijn behandelingen om zijn verzekering te kunnen behouden. Hij had geen energie om te werken, zijn werk was veeleisend. Maar hij bleef werken, want die behandelingen [onverzekerd] doen, kost 100.000 dollar of zelfs meer. Ik verdiende nauwelijks genoeg geld om mezelf te onderhouden, laat staan om hem financieel te steunen. Dus er waren allemaal problemen zoals dat hij na zijn behandeling geen taxi kon betalen of bijna geen eten kon betalen. Hij nam zakjes pretzels van werk mee naar huis zodat we überhaupt konden eten. We konden nauwelijks onze huurt betalen.

Dat is niet iets waar we hier tegenaan lopen.
Precies, ik vond het onvoorstelbaar. Ik heb er veel met vrienden over gepraat, verbitterd. Dan vertelde ik ze "Hij heeft al zijn verlofdagen opgebruikt. Hij gaat zijn zorgverzekering verliezen als hij niet blijft werken." Dan zeiden ze gewoon "oh ja, dat klopt inderdaad." Ze waarderen het menselijk leven in Amerika niet. Het is kut om arm te zijn in Amerika, je bent daar nauwelijks een mens en dat verdeelt mensen ook echt. Dat op zichzelf genomen was zo pijnlijk omdat ik geen antwoord had, ik wist niet hoe ik de situatie op moest lossen.

Op een avond laat probeerde hij een overdosis te nemen en belandde hij op de Eerste Hulp in een van de slechtste ziekenhuizen van Brooklyn. Ik was fysiek en emotioneel totaal uitgeput. Het was zo'n dag die je telkens over een nieuwe grens heen duwt. Ik herinner me dat er geen enkele plek was om te zitten en hem te troosten, er waren geen stoelen in de buurt dus probeerde ik aan de rand van zijn bed te gaan zitten. Een van de politieagenten van de afdeling riep "Get off the bed!" naar me. Ik voelde me zó boos en probeerde uit te leggen dat ik hem alleen wilde troosten. Ik herinner me dat ik hem naar zijn gegevens vroeg en hem vertelde dat ik hem aan zou gaan geven. Toen dreigde hij me te taseren. Zo gestoord. Het is zo vernederend en demoraliserend.

Hoe kwam de serie tot stand?
Omdat ik uiteraard geen therapeut kon betalen werd deze fotoserie mijn therapie. Op die manier kon ik de situatie van een afstand bekijken, want het voelde als een film. Ik heb emoties en situatie als deze alleen in een film gezien. Dus probeerde ik het ook zo te bekijken. Het voelde onecht.

Hadden jullie het erover dat jij deze foto's nam? Hoe gingen deze gesprekken?
Hij was geïnteresseerd in acteren, dat was hij altijd al geweest. Ik zei: "nou, misschien kunnen we dit zien als een soort van stills van een film." Dus probeerde ik het te beschouwen als iets wat niet echt voelde. De fotoserie was mijn manier om te accepteren wat er allemaal aan de hand was, een manier om dit uit te leggen of het verhaal te begrijpen. Hij vond het niet zo leuk dat ik de foto's maakte. Ik schoot ze op een grootformaat camera, dus het was een heel langzaam proces. Ik heb hem meerdere malen gevraagd 'wil je dat ik stop?' Ik wil geen grenzen overschrijden met zoiets. Maar hij vond het oké. Hij vond een element ervan waarschijnlijk ook wel leuk.

Op wat voor anderen manieren probeerde je ermee om te gaan?
Nou, er zijn veel elementen van zelfmoord in de serie. De foto's op het dak, dat was het dak van het gebouw waar ik in woonde. Tijdens de rustige momenten voor mezelf ging ik vaak daarboven op de rand zitten. Ik dacht er niet echt aan eraf te springen maar op een rare manier putte ik er kracht uit dat er ook een uitknop was. Zo van, als het teveel wordt, als het te pijnlijk is, is daar de finish. Het was erg masochistisch en fucked up, ik weet het. Het is raar om dat te uiten. Ik voelde me zo geïsoleerd, alsof ik al mijn vrienden kwijtraakte. Ik werd ongelooflijk depressief – mijn energie was afschuwelijk. Ik zat zo slecht in mijn vel dat ik niets eens anderen met mijn afwezigheid op wilde schepen.

Dat is het kwaadaardige dat depressie doet. Het laat je geloven dat je een last bent. 
Inderdaad – een enorme last. Ik ben iemand die zich emotioneel met mensen verbind, en wanneer je je met iemand verbindt die zoiets doormaakt neem je zoveel van die pijn op je. Ik haatte mezelf zo erg omdat ik het niet kon oplossen. En je kan niet egoïstisch zijn en zeggen, "laten we het eens over mijn emoties hebben". Daar ging het niet over, het ging niet over mij. Ik probeer zoveel mogelijk van de pijn te verbergen, maar allebei onze emoties waren zo rauw. Het was zo meedogeloos, zo intens.

Hoe kwam je er weer bovenop?
Het heeft lang geduurd. Een groot genezingsproces. Maar ik had gewoon een fase bereikt waar ik niets meer over had. Ik had geen enkele liefde voor mezelf, of voor wie of wat dan ook. Het voelde alsof het leven voorbij was, dus stond ik helemaal stil. Ik kon tijdenlang mijn bed niet uit, ik weet niet… Ik was even van de wereld, denk ik. Toen kwam ik op een punt dat ik niet herkende wie ik was. Ik weet nog dat ik in de spiegel keek en dacht, "ik wil niet deze persoon zijn. Ik wil deze energie niet de wereld in brengen." Het moest gewoon veranderen. Het moest.

Ik kan me voorstellen dat het eng is deze foto's openbaar te maken. Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou publiceren. Ik weet niet, het is nog steeds onwijs eng voor me dit openbaar te maken. Het is overweldigend. Ik dacht er niet echt over na in de zin van "oh, dit wordt onderdeel van mijn portfolio', of oeuvre. Ik zag het gewoon als een manier van kwetsbaar opstellen. Wat een van de dingen is die ik het afgelopen jaar leerde, dat een van de mooiste dingen is om gewoon heel kwetsbaar te zijn, zoals zelfspot hebben en rauw en eerlijk zijn. Of gewoon een beetje open zijn, zodat mensen je kunnen bekritiseren en op je neer kunnen kijken, maar ook geïnspireerd kunnen raken.

Dat is lastig ding tegenwoordig, online. Je staat open om –
bekritiseerd en onder de loep gelegd te worden. Iedereen heeft een eigen blik. Met dit verhaal, er zijn zoveel verschillende perspectieven op, waarom het heel moeilijk voor me is om mijn eigen uit te leggen. Is het de correcte blik? En de eerlijke?

Tegelijkertijd voelen mensen de drang om deze dingen vast te leggen.
Het is heel natuurlijk. Ik denk dat we in een tijdperk zijn waarin we alles dat heel erg emotioneel is willen delen. We willen dat mensen zich er in kunnen vinden. Ik weet niet of het komt doordat je wilt dat mensen zich onderdeel van het verhaal voelen, maar dat is absoluut onderdeel van onze cultuur, ervaringen als deze zoveel mogelijk te delen.

Zijn jullie trots op elkaar? 
Ik denk van wel. Er zijn fouten gemaakt, en sommige dingen waarmee beter omgegaan had kunnen worden, maar ik ben trots op kracht. Over het algemeen, zo veel kracht.