De evangelische spookhuizen in Amerika zijn verschrikkelijk eng

Foto’s door Sarah Gampel

Broeder Thomas kijkt me aan en zegt: “We komen mensen tekort in de abortuskamer.” Ik was in het Hell House, een evangelisch spookhuis in Cedar Hill, Texas, dat ontworpen is om kinderen zó bang te maken dat ze niet meer zondigen. “Ik zet je neer in de abortuskamer, of in de rijden-onder-invloedkamer,” zegt broeder Thomas.

“De abortuskamer is prima,” zeg ik. Ik voel me een beetje ongemakkelijk omdat ik ouder ben dan de andere vrijwilligers.

Broeder Thomas leidt me de kamer binnen waar abortussen worden nagebootst, zodat kinderen bang worden om seks voor het huwelijk te hebben. Vlees uit de supermarkt moet de verwijderde foetus voorstellen. “Als de bezoekers binnenkomen, moet jij ‘pas op voor het afstapje!’ zeggen, met een krachtige stem,” zegt Broeder Thomas. “Als je dat niet doet, en mensen vallen, dan kunnen ze ons aanklagen.”

In het Hell House begeleidt Jezus kinderen naar de Heer, maar kunnen rechtszaken niet voorkomen worden.

Een Hell House is het christelijke alternatief voor normale spookhuizen. In dit horrorhuis sterf je van aids als je homo bent, en zorgt seks voor het huwelijk ervoor dat je langzaam maar zeker in de prostitutie geraakt. Groepen jongeren bezoeken het huis, en worden langs verschillende “realistische” horrorscenario’s geleid die ontworpen zijn om angst en walging op te wekken. In de algemene handleiding voor eigenaars van een Hell House staan dingen als: “Koop een vleesproduct dat veel op een stuk baby lijkt en stop het in een glazen kom.”

Aan het einde van de rit worden de bezoekers van het Hell House gevraagd of ze hun zonden op willen biechten en Jezus willen accepteren in hun leven, of voor eeuwig in de hel willen branden.

Het grootste Hell House wordt door de Trinity Church in Cedar Hill, Texas bestuurd. Deze organisatie maakte ook zijn opwachting in Hell House, een documentaire uit 2002 die afschuwelijke scenes bevatte, bijvoorbeeld eentje waarin een meisje na een abortus bloedvaten uit haar vagina spuwde (au!).

Vorig weekend vond het 23e jaarlijkse evenement in Cedar Hill plaats, waarop zo’n 15.000 mensen in het spookhuis werden verwacht. Dit jaar was het thema “Duisternis heeft een naam”. De website van het evenement waarschuwt dat er “geweren, bloed, geweld, intense scenario’s en verontrustende beelden” voorbij zullen komen.

Het werd tijd om de hel van binnenuit te ervaren. Ik had me via het internet opgegeven als vrijwilliger, door een e-mail te sturen naar Trinity Church, waarin ik schreef: “Ik ben bereid om alles te doen wat nodig is. Ik kan volgend weekend werken, het weekend daarna en het weekend daarna…”

Een van de organisators e-mailde me terug: “Ik kan je als tourgids of in de gebedskamer gebruiken. Kom volgend weekend maar langs en dan kun je beginnen.”

En dus kocht ik een vliegticket naar Dallas, om me te begeven in de wereld van de Hell Houses. Help me Jezus, help me!

Ik landde in Dallas, en reed met mijn huurauto richting Cedar Hill. Toen ik aankwam bij de megakerk, stond er al een gigantisch grote rij vol met tieners die naar binnen wilden, en daar per persoon €9,- voor neertelden. Het Hell House is vanaf 11 oktober tot 2 november drie avonden per week geopend. Als er groepen binnenkomen van dertig tot veertig man, dan verdienen ze… nou in ieder geval veel geld.

Ik word richting een groep op het veld achter de kerk gewezen, waar ik de vrijwilligerscoördinator ontmoet. Ik loop aarzelend naar een groep die de laatste wijzigingen aan de buitenkant van de abortuskamer aanbrengen.

“Geef hem een zwart T-shirt, ze nemen hem niet serieus als hij dat shirt niet aanheeft,” schreeuwt de grote man die de leiding heeft, en een pet draagt waar “Gods Leger” op staat. Een van zijn medewerkers rent weg om een officieel Hell House T-shirt voor me te pakken. De deuren gaan over 20 minuten open, en er zijn te weinig medewerkers. “Jij bent de pestkop vanavond,” zegt hij. “Je moet ervoor zorgen dat mensen snel naar binnen gaan, en dat ze hun mond dicht houden.”

“Ok,” zeg ik.

“Loods ze naar binnen, en daarna weer snel naar buiten—en dan op naar de volgende groep!” voegt hij eraan toe. En daarmee was ik klaar voor een avond vol slecht religieus acteerwerk.

Ik begin in de lesbische-zelfmoordkamer. Mijn taak is het begeleiden van groepen van het sekshandelgebied naar een middelbare-schoolscenario, dat wordt opgevoerd achter een geel lint. Het verhaal gaat als volgt: een meisje wordt door haar klasgenoten een lesbienne genoemd, en daarna pleegt ze zelfmoord.

De jongeren staan met de schouders tegen elkaar aan, gefixeerd op het toneelstuk, terwijl een angstig 10 jaar oud jongetje zijn moeder stevig vasthoudt. “Laat me je vertellen over mijn favoriete student: Alex,” zegt een jonge acteur met een gapende, bloederige wond op zijn voorhoofd. “Ze is altijd puur geweest, ze heeft nooit een vriendje gehad, is nog nooit gekust en ze heeft zichzelf bewaard voor de juiste man…”

De actrice droeg een houthakkersblouse, voor het realisme.

“Raak me niet aan, lesbo!” snauwt haar beste vriendin. Het meisje vertrekt en slaat de deur achter zich dicht. Alex heeft geen alternatief, en pleegt daarom zelfmoord door een handjevol pillen door te slikken. Ze kon de werkelijkheid, waarin ze als lesbienne gezien werd, niet aan.

“Alex is haar hele leven puur geweest. Kijk wat dat heeft opgeleverd. Nu zal ze altijd bij mij zijn!” zegt de jongen die het hulpje van Satan speelt.

Einde van de scène!

“Je bent goed bezig,” zegt een van de kerkleiders tegen me, terwijl ik een groep jongeren naar de rijden-onder-invloedkamer stuur. Hij heeft ook een suggestie voor me: “Wanneer er hier groepen zijn, dan wil ik dat je bid.”

Ik schud mijn hoofd hevig op en neer. Alles wat ik van bidden afweet komt uit een liedje van Madonna.

Hij voegt toe: “Als je in tongen kan bidden, is dat nog beter.”

“KOM SNEL NAAR BINNEN!” schreeuw ik, terwijl ik nog een groep naar binnen stuur. Mijn macht verandert me, ik blaf orders naar de groep: “SCHUIF OP! DE MENSEN IN HET MIDDEN MOETEN KNIELEN! STA OP! KOM NAAR BINNEN ANDERS WORDEN DE DEMONEN WOEDEND!”

De scène begint: “Alex, ben je een lesbienne?”

“Bid met mij!” roep ik de kinderen op. Ik buig mijn hoofd en begin te mompelen.

Een klein kind rent hard weg uit de kamer en geeft over. Zijn moeder gaat achter hem aan. Hij is niet de enige, de rest van de avond zijn er nog meer kinderen die overgeven.

“Als je hier tien uur vrijwilligerswerk doet krijg je een gratis kaartje,” zegt een collega tegen me, terwijl we een gezette man de trap op helpen nadat hij uit de abortuskamer komt.

Ik neem een kijkje in de kamer, en zie hoe een koude, onverschillige ziekenhuismedewerker een jong meisje een abortus aanraadt. Subtiel gaat het er niet aan toe. Een demon met een rood gezicht valt het jonge meisje lastig, met een sarcastische toon: “Waarom neem je geen abortus? Iedereen doet het tegenwoordig!”

Een meisje in het publiek begint te huilen tijdens de scène, waarschijnlijk door het geweldige optreden van het abortus-meisje. De actrice schreeuwt hysterisch terwijl ze door haar boze vriendje tegen de grond gewerkt wordt (die haar daarna natuurlijk voorgoed verlaat). Ik vraag me af of het Hell House bekende acteurs of actrices heeft voortgebracht.

Ik keer weer terug naar mijn plek in de lesbische-zelfmoordkamer, en voel me onzeker omdat ik vermoed dat mijn 14 jaar oude collega’s me niet aardig vinden. Ik probeer ze voor me te winnen door te zeggen dat ik connecties heb op Broadway, en dat ik wel wat voor ze kan regelen.

“Hoe vaak doe je dit op een avond?” vraag ik de satanische demon met de bloederige, gapende wond op zijn voorhoofd als er even geen groepen zijn, terwijl er uit de sekshandelkamer een kogelschot komt, gevolgd door een acteur die “Je BENT thuis, SLET!” schreeuwt.

“Honderden keren,” antwoordt hij.

Het wordt me al snel duidelijk dat het steeds weer opnieuw zien van dezelfde lesbische zelfmoordscène, gespeeld door tieners, in een houten schuur in Texas, op zich al het soort hel is zoals door Dante beschreven had kunnen zijn.

Een kind pakt me vast net voordat hij de lesbische-zelfmoordkamer binnenloopt. “Ik kan niet ademen,” zegt hij, terwijl hij naar zijn borst grijpt. Ik pak het kind op, gooi hem over mijn schouder alsof het Saving Private Ryan is, en breng hem naar buiten voor wat frisse lucht.

Achteraf vroeg ik de kerkleider wat het kindje zo bang had gemaakt.

“De hele ervaring,” antwoordde hij. “Hij was in paniek. Hij was echt heel erg geschrokken. Hij hield zijn moeder zo stevig vast dat ze niet meer normaal kon lopen.”

“Wat als een ander kindje ook zo bang wordt?” vroeg ik. “Wat moet ik dan doen?”

“Neem hem mee naar de bidkamer. Als ze willen bidden dan zal iemand ze van daaruit begeleiden naar een andere kamer.” Er worden veel meer doodsbange zielen verwacht. “Er zullen ook ouders zijn die zo reageren. Vorig jaar waren er zeven volwassenen die de doodskistkamer niet aankonden. Die moesten we naar de beslissingskamer brengen.”

“Vorig jaar was het enger,” zegt een kindje met een gebreide muts, terwijl zijn groep de huiselijk-geweldkamer verlaat, die gebaseerd is op een schietpartij in een school. “In het verleden lieten ze ons de werkelijkheid zien door ons erg te laten schrikken, maar nu zetten ze ons alleen aan het denken.”

Het kan inderdaad gezien worden als een milde Hell House, als je het vergelijkt met die van andere kerken, die op de radio mensen uitnodigen om “de begrafenis van een homoseksuele aidspatiënt te zien”. Maar het heeft nog steeds alle potentie om psychologisch of emotioneel trauma aan te richten. Je kan makkelijk bewijzen dat Freddy Krueger nep is, maar de gewelddadige, grafische scènes kunnen een kind voor het leven verwoesten. Er gaan misschien wel meer kinderen naar de kerk door het Hell House, maar hoeveel van die kinderen zullen zo psychologisch beschadigd zijn dat ze denken dat homoseksualiteit een enkeltje naar de hel betekent?

Een dikkig kindje verkeert in complete shock: hij zweet zich kapot en zijn gezicht is spierwit nadat hij zag hoe een van de acteurs zijn fictionele vrouw neerschoot en zijn fictionele zoon wurgde. Het zijn slechte dingen, maar de kerk gelooft dat de kinderen het moeten zien.

“Blijf gewoon bij me,” zegt Broeder Thomas tegen het getraumatiseerde kind. Hij wendt zich tot de pastoor. “We gaan nu naar de doodskistkamer, ik zal hem dicht bij de uitgang houden zodat hij snel weg kan als dat nodig is.”

Het arme kind schijt waarschijnlijk in zijn Jezus-vrezende broek zodra hij in die andere kamer in een van de claustrofobische en verduisterde doodskisten stapt, waar demonen op de zijkanten kloppen en heel erg hard schreeuwen.

In de verduisterde kamer worden scènes uit Mel Gibsons The Passion of Christ afgespeeld terwijl een demonische stem ons commandeert om in de doodskisten te stappen die tegen de muren staan. Ik zit er samen met drie tieners in. Ze hoeven niet bang te zijn, ik ben er om te helpen.

“Komt de hel hierna?” vraagt een van hun angstig.

We worden uit de doodskisten gehaald en een donkere kamer ingeduwd, oftewel de hel. In het knipperende licht vindt een menselijk offer plaats. Gemaskerde demonen en geesten schreeuwen en gillen naar het publiek, op centimeters afstand van de gezichten van de doodsbange kinderen. De jongere kinderen houden hun ouders stevig vast. Ze zijn verschrikkelijk bang, ze schreeuwen en janken. De boodschap wordt onze hoofden ingestampt: iedereen die niet gered is vanavond zal hier in de hel eindigen wanneer ze doodgaan. Ze zullen eeuwig gemarteld worden, zonder hoop op genade of vrijlating.

Hé zondebokken, welkom in jullie toekomst!

Terwijl de getraumatiseerde groepen kinderen de hel uitkomen, worden ze begroet door een coole pastoor. De beslissingskamer is helder verlicht, en de coole pastoor springt op een stoel. Hij is de goedzak, het Hell House de slechterik.

“Je connectie met God is je ticket uit de hel,” zegt de coole pastoor met een vriendelijke glimlach. “We willen je aan de koning zelf voorstellen. We willen dat je verslaafd raakt aan God. Dat is ons doel hier in het Hell House. We gaan de deur openen. Doe wat God je vertelt. Je kan alleen naar buiten als je de kamer ingaat en bidt!”

Eigenlijk zegt hij dat je zult moeten bidden, om niet de rest van je leven vast te zitten in de helkamer.

Hebben deze kinderen echt een optie? Niemand wil het pispaaltje van de duivel zijn.

In de beslissingskamer moeten de emotioneel getekende kinderen een formulier tekenen waarmee ze hun toewijding aan Jezus Christus officieel vastleggen. Veel kinderen buigen hun hoofden. Er wordt gebeden, en er wordt veel gepraat over het verjagen van demonen.

Een bidbegeleider spreekt in tongen, op een intense manier, terwijl hij twee kinderen vasthoudt die hun ogen stevig dichtknijpen.

“Je bent geweldig. Oh God, je bent geweldig,” zegt hij. “Er is niets meer wat de vijand aan onze verbinding kan doen. Je knielt voor me voor de ogen van onze vijand. In de naam van Jezus, amen.”

De uitgeputte bidbegeleider stort zich in een stoel, spiritueel leeg van het spreken in tongen.

“Wow, dat was intens,” zegt een van de kinderen.