De Engelse nazipunkscene is op salueren na dood

Rimpelige skinheads werden vorig weekend gedwongen om Oost Londen te ontvluchten, omdat de burgemeester van Newham een feest had geannuleerd waar veel neonazi’s werden verwacht. Ondanks het feit dat de show was afgeblazen waren de ramen van de kroeg ingegooid, waarschijnlijk door antifascisten.

Reden voor deze onrust was het skinheadfeest Monsters of Oi. Het evenement heeft geen overduidelijke extreemrechtse trekjes, maar wel een verdachte hoeveelheid overeenkomsten met de underground white power-muziekscene. De schattige naam is er dus slechts om z’n iets minder lieve inhoud te verhullen. Maar dit is niks nieuws. Terwijl antifascistische groeperingen terecht hun aandacht ergens anders op hebben gericht (op ‘politieke’ groeperingen als de EDL en de BNP), bieden pubs overal in het Verenigd Koninkrijk onderdak aan dronken mannen met gitaren en gestrekte rechterarmen.

Binnen deze line-up waren een aantal bands van wie de leden banden hebben met Blood & Honour, het neonazinetwerk dat door Ian Stuart (zanger van de eerste Engelse white power-band Skrewdriver) in het leven werd geroepen in het begin van de jaren negentig. Niet alle bands op de lijst zijn nazi’s, maar wel hadden een aantal oud-leden van de neonazistische pseudoterroristische groepering Combat 18 zich aangemeld op de Facebook-gastenlijst. Om dit weekend eens te voorzien van een lekkere laag nationaal socialisme.

Maar wat uiteindelijk aanzette tot protest tegen het optreden was het feit dat de band IC1 (politiejargon voor 'blanke man') als fascistisch werd neergezet, waardoor Unite Against Fasciscm een demonstratie aankondigde. De organisatoren stelden nog voor om IC1 uit de line-up te schrappen, maar moesten uiteindelijk allemaal vluchten omdat het echt een chaos begon te worden.

Er zijn meerdere verklaringen voor de opkomst van deze zogenaamde Rock Against Communism (RAC)-optredens. Ten eerste zijn de EDL en haar splintergroeperingen teruggevallen op old school racistische protesten. Dit heeft veel de van originele idioten weer terug de straat op gebracht en de jongere generatie geïnspireerd om hun kop kaal te scheren en een misplaatste politieke retoriek over te nemen waarvan ze zelf eigenlijk helemaal geen kaas hebben gegeten. Ten tweede heeft het instorten van de rechtsere politiek er de afgelopen twee jaar voor gezorgd dat kleine neonazigroeperingen voor het eerst in jaren zijn gegroeid tot meer dan tien leden. De instroom van Oost-Europese skinheads heeft hierin waarschijnlijk ook een rol gespeeld.

Militante antifascisten richtten hun aandacht na de jaren negentig ook niet echt meer op de white power skinhead scene. In plaats daarvan eiste de BNP hun aandacht op die, na de afscheiding van Blood & Honour, op weg was een respectabele politieke partij te worden. Dit werd natuurlijk als een grotere dreiging gezien dan een stel idioten die schreeuwden om meer rechten voor blanken in een land waar blanken al de meeste rechten bezitten.

Blood & Honour verliet vol schaamte de straten na de Slag bij Waterloo in 1992, toen de Antifascistische Actie een paar honderd jonge fascisten, die op zoek waren naar het verzamelpunt voor een enorme Blood & Honour-gig, uiteendreef. Het jaar daarop stierf hun leider Ian Stuart in een auto-ongeluk. Zijn auto stopte op mysterieuze wijze met functioneren en verongelukte (volgens de geruchten zaten de antifascisten erachter, maar niemand heeft ooit de verantwoordelijkheid opgeëist). Zijn dood ontnam de beweging haar boegbeeld, maar creëerde een heuse persoonlijkheidscultus met een aanhang van amuzikale ontevreden blanke mannen.

Dat stelde de Engelse fascisten voor de moeilijke keuze: het bewandelen van het legitieme of het extremistische pad. Het was of een pak aantrekken bij de BNP en doen alsof je wereldbeeld een legitieme politieke keuze was, of je bleef lid van Blood & Honour, die snel zijn achterban aansterkte, zich van de straten terugtrok en in het geheim ging opereren.

De Blood & Honour-scene bestaat nog steeds. Er zijn een paar keer per jaar geheime optredens en iedere september is er een heimelijke ISD-herdenking, waar veel mensen samenkomen om de dood van Ian Stuart. De herdenking van vorig jaar was alleen niet echt meer geheim, omdat een van de leden van het superieure ras zijn foto’s had gegeotagged. Ze waren op een veld in Loversall, South Yorkshire. Verontrustend, maar niet zozeer verrassend bleken een aantal aanwezigen bij het leger te zitten.

Afgelopen jaren hebben de witte suprematieboefjes van English Rose het voortouw genomen om neonazirock om te dopen tot ‘patriottische oi'. Hun leider, Steve Jones, bracht zijn band, Tattooed Mother Fuckers, ook weer bij elkaar. Het is dezelfde verschrikkelijke muziek, hetzelfde gebruik van swastika-achtige symbolen, en hetzelfde sieg-heilende publiek. Alleen zijn de teksten nu slechts nog een schaamhaartje verwijderd van de oproep tot een rassenoorlog.

De nazigroet tijdens een optreden van Tattooed Mother Fuckers.

IC1 mag dan de enige band zijn die van de flyer is geschrapt, maar Last Orders en Citizen Keyne stonden er nog steeds op. Beide bands speelden eerder graag in het voorprogramma van Tattooed Mother Fuckers. Het is een kleine scene en de grens tussen vermeende patriotten en keiharde extremisten is flinterdun. Pressure 28, een andere skinheadband, speelt regelmatig samen met bands die op de flyer van Monsters of Oi staan, en hun zanger Kevin Gough, lid van de BNP en als voetbalhooligan verbonden aan C18, was ook aanwezig. Ook Kevin Watmough was er, de oprichter van het verachtelijke Redwatch, een fascistische website waar foto’s worden geplaatst van vijandige doelwitten en om hun namen en adressen wordt gevraagd.

Natuurlijk is niet iedereen in deze scene een woedende nationalist, maar veel van de bands flirten met gevaarlijke ideologieën en de aanwezigheid van Combat 18-leden wordt overduidelijk door de vingers gezien. In 2011 begonnen een aantal punkers de campagne 'Get Off the Fence' om mensen die zich inlieten met Blood & Honour uit de tent te lokken, omdat deze de punkscene infiltreerden. Ze startten de blog No Retreat, om de banden met de groep te onderzoeken en aan het licht te brengen.

Blood & Honour organiseert nu bijna iedere maand underground evenementen. Hun eerste gig van 2013 op 28 januari werd voorzien van een valse geheime locatie in het centrum van Londen om de mensen die dit feestje wilden verpesten op een dwaalspoor te brengen, en er was een telefoonnummer dat iedereen eerst moest bellen om te worden doorgelicht. Het vond een week voordat de anarchistische boekenwinkel Freedom Press werd gemolotovd plaats, wat door sommigen werd gezien als een wraakactie van Combat 18.

Dit weekend organiseert Blood & Honour Yorkshire het Viking Fest waar de Tsjechische fascisten Cirhoza 88 het podium delen met het Engelse Section 88. ‘88’ is een geheime nazicode, en staat voor HH: Heil Hitler. Op 9 maart zal Blood & Honour Wales je trommelvliezen strelen door de extremistische banjoband Waredigaeth samen met nog wat andere Europese bandjes te laten spelen.

Mocht je een racistische drol zijn, is het misschien nog wel opwindender om te weten dat de Griekse blackmetallers Der Sturmer (vriendjes van de Gouden Dageraad) in mei zullen spelen op een geheime gig net buiten Londen. Het mobiele telefoonnummer van de poster leidt naar een rechtse activist die een vete heeft met de EDL. Mocht het je hobby zijn om tips uit te wisselen met buitenlandse fascisten en te kijken naar vechtpartijen tussen verschillende idioten, dan wordt dit jouw nacht.

De vrij onsubtiele beschrijving van patriottische oi houdt waarschijnlijk niet lang meer iedereen voor de gek. De botsingen tussen de fascistische skinheads en hun linkse tegenstanders zullen dan waarschijnlijk ook in frequentie toenemen. Maar uiteindelijk is het probleem het gemakkelijkst op te lossen door promotors te vertellen die extremistische bands lekker te laten zitten. Zo blijven ze hangen in hun eigen schrale pubs.