Muziek in een bananenrepubliek

Festival: Managuayaans Film Festival (MFF)

Beoordeling: *****

Road movie

Aan de spiegelglazen toog kwam ik erachter dat het een bijzondere avond zou worden. Ik bestelde twee mojito’s. “Twee?”, baste een rokende brunette een paar meter verderop. Ze knipoogde. Stomverbaasd staarde ik haar aan. Daarna wierp ik nerveus een blik op de mensenmassa achter mij, op zoek naar mijn neef Jens, maar het was al te laat. De brunette stond naast me, met haar lippen om mijn oorschelp. “Eentje voor mij, knapperd?” fluisterde ze.

Op dat moment arriveerde de barman, die me mijn mojito’s bracht. “Let niet op haar, gringo,” zei hij zonder op te kijken. “Het is een hoer.” Razendsnel liep de brunette rood aan. “Én garderobejuffrouw!” brulde ze, en beende weg. “Ik had sjans,” stamelde ik in mijn beste Spaans. De barman haalde zijn schouders op. “Señor, elke man met een portemonnee heeft hier sjans.”

Het Managuayaanse Film Festival (MFF) wordt dit jaar georganiseerd in een bordeel. Het is een smaakvol ingericht, historisch gebouw in Mataquintos en een voormalige bioscoop, maar toch: een hoerenkast. De snollen zijn tijdelijk weggepromoveerd, maar dat is voor de vorm. Ze heten nu dus garderobejuffrouw, maar er bevinden zich ook opvallend veel ‘koffievrouwen’, ‘koperpoetsdames’ en ‘plaatsbewijsassistentes’ in het pand.

Jens en ik zijn afgekomen op de Soundtrackdag. In de Grote Zaal – normaliter het Anfiteatro Erótico – speelt een orkest muziek uit de Managuayaanse filmgeschiedenis. Wij kunnen niet wachten tot La Paz aan de beurt komt, een populaire road movie uit 2011 met – volgens Jens – allemaal lekkere liedjes. Als we plaatsnemen op het rode pluche en onze mojito in de houder zetten, is het zaallicht al aan het doven. In het halfdonker zien we tien orkestleden die, eh… een oude Fiat het podium op rollen? Jazeker. Een dikzak, in wie wij de saxofonist herkennen, zit achter het stuur. “Dat is de auto uit de film,” fluistert Jens.

Vrmmm… Vrmmm…. VRRRRRRRR! De saxofonist start de motor en vult de zaal met een oorverdovend lawaai. Terwijl hij op de planken rondjes begint te rijden, zie ik hoe de overige orkestleden hun instrumenten inpakken en weglopen. Wat is dit voor voorstelling? Jens, die heeft zitten smoezen met zijn buurman, buigt zich naar me toe. “Dit is het,” zegt hij. “Wat?!” roep ik. “Dit is het!” schreeuwt Jens. “Er komen geen liedjes meer!” “Is dit de filmmuziek van La Paz?!” schreeuw ik terug. “Ja en nee. Al die leuke liedjes uit de film waren gewoon gejatte hits, zoals Little Green Bag en Born To Be Wild. Die mogen ze niet uitvoeren, want dat kost te veel geld.” Ik kijk naar de dikke saxofonist, die de Fiat in zijn vijf zet. ‘En dit?!’ schreeuw ik. “Dit is gratis!” roept Jens. ‘Ssst’ fluistert een echtpaar achter ons.

Uiteindelijk wordt het een geweldige avond die we besluiten op het herentoilet, waar we met vijf ‘toiletjuffrouwen’ en hun klanten een hilarische oude pornofilm kijken op een zwart-wittelevisie die onder een pisbak staat.

Het Managuayaans Film Festival: de muziek zuigt, maar de films zijn oké. Vijf sterren.

Vaya con dios!

Dit was de voorlopig laatste bijdrage van Joris Mikkelsen vanuit Managuay voor VICE. Meer Managuay? Zie www.managuay.info of lees elke vrijdag de Volkskrant.