Volgens William Djoko zijn we, ondanks alles, best lekker bezig in het nachtleven

In de nieuwe campagne van Absolut staat de tekst van Chuck Roberts uit My House centraal, waarmee vrijheid, diversiteit en tolerantie in het nachtleven wordt toegejuicht. William Djoko zet zich als ambassadeur van Absolut in voor die waarden. Volgens hem zijn we best goed bezig en wordt er veel vooruitgang geboekt in de clubs, festivals en andere plekken waar we feesten. Maar het kan altijd beter. We spraken William over onze collectieve identiteitscrisis, hoe we de scene toleranter kunnen maken en de verbroederende kracht van Jan Smit.

Noisey: Hé William! Waarom ben jij ambassadeur van Absolut?
William: Ik vind het belangrijk dat diversiteit meer aandacht krijgt. De afgelopen jaren heb ik tijdens ADE bijvoorbeeld deelgenomen aan verschillende panels over diversiteit in het uitgaansleven. Het is een onderwerp waar we helaas over moeten blijven praten. Ik vind het heel frappant dat er gelijk een zucht klinkt zodra het aangestipt wordt, het is gek dat dit onderwerp zo gevoelig ligt.

Hoe denk je dat dat komt?
Weet je wat het punt is? Het woord diversiteit laat vaak een discussie ontstaat over wie een boosdoener is, er wordt snel naar elkaar gewezen. Dat zorgt voor een gevoel van ongelijkheid en we vinden het moeilijk om met dat gevoel om te gaan. Daar hadden ze je best op mogen voorbereiden op de basisschool. Je krijgt alleen taal, rekenen en topografie. Supervet, topografie, maar ik had ook graag een lesje toneel of drama gehad. Dan zou je leren om jezelf uit te drukken, waarbij je je kwetsbaar moet opstellen. Mensen doen dat niet graag, want dan ontstaat er een gevoel van ongelijkheid waarmee ze niet om kunnen gaan. Ze ontwijken het risico, maar daardoor kunnen mensen elkaar ook nooit echt begrijpen.

Ik heb vaak genoeg te horen gekregen dat ik mezelf in een slachtofferrol plaatste, ik groeide namelijk als enigst kind op in een witte omgeving en was toch altijd het donkere jongetje. Ik wil niet zeggen dat ik zielig ben, maar ik was wel kwetsbaar op die manier. Dat heeft me met sommige dingen heel erg tegengewerkt, maar met andere dingen heeft het me ook veel verder gebracht.

Hoe bracht dat je verder?
Zonder die gevoeligheid had ik niet de artiest kunnen zijn die ik nu ben. Als allround entertainer vind ik het leuk om mensen te vermaken, of dat nou één op één is met jou, voor tien man of juist voor tienduizend man, dat maakt me niet uit. Ik wil die energie delen en voel me daarbij verplicht om me kwetsbaar op te stellen. In dat opzicht brengt het me heel veel.

Maar het lesmateriaal op de basisschool mag wat jou betreft dus best uitgebreid worden met een wekelijks uurtje kwetsbaar opstellen?
Ja, of er moet gewoon gevraagd worden hoe kinderen zich voelen. Die geven gelijk antwoord op zo'n vraag. Een volwassene gaat eerst bij zichzelf na met wie hij of zij te maken heeft en of je wel te vertrouwen bent. Dat weinig mensen daartoe bereid zijn maakt het moeilijk. Je hoeft niet te roepen dat je geen racist of seksist bent, dat zeg ik niet. Ik vraag alleen: kun je begrip hebben voor mijn situatie? Soms krijg ik een keiharde nee wanneer ik zoiets probeer, maar zo nu en dan ontstaat er een mooi gesprek.

Moeten we dan wat nieuwsgieriger zijn naar het leven van anderen?
Zeker. Durf je te verwonderen over dingen. Dat mag! In de tijd waarin we nu leven gaat alles razendsnel. In 140 karakters zet je iets zwart op wit en dát is wat jij ervan vindt. Het is moeilijk om dan te engageren met anderen en nog moeilijker om andermans intentie te begrijpen. Discussies gaan daardoor steeds harder en sneller, maar ik blijf optimistisch. We zitten middenin een crisis, en zonder crisis is er geen vooruitgang.

Zitten we in een crisis, ja?
Nou, we zitten volgens mij in een gigantische, collectieve identiteitscrisis op dit moment. Wie ben ik? Wie zijn wij? Wat is onze identiteit?

Wat betekent muziek voor jou in dat kader?
Vrijheid, expressie, dromen, gevoel, samenkomen. Hoe cliché het ook is, muziek blijft de universele taal. Mijn stiefmoeder uit Kameroen kon aanvankelijk geen woord Nederlands, maar ze vond Jan Smit supervet.

Echt?
Ja! Ik begreep het ook niet, maar zonder dat zij de taal kende kwamen het gevoel en de melancholie van zijn muziek wel bij haar binnen. De kracht van muziek is zo sterk. Ze droomde helemaal weg op de bank.

Iets anders: wat vind je van de video van Absolut?
Die is indrukwekkend. Ik had niet gedacht dat de video me zo oprecht zou raken. De sfeer, kleuren, locaties en de diversiteit aan mensen. Het heeft echt impact.

Wat zou de mooiste verandering zijn die je met deze campagne teweeg kunt brengen?
Dat we met deze boodschap in ieder geval iets kunnen bereiken, al zijn het maar twee of drie mensen die zich hierin herkennen of het gebruiken als aanleiding voor een gesprek. Als ik meer acceptatie teweeg kan brengen, is dat al genoeg.

Welke ontwikkelingen zie je momenteel in het nachtleven?
Ik heb het idee dat iedereen steeds meer wordt geaccepteerd. Wat geaardheid betreft, maar bijvoorbeeld ook dat vrouwen minder vaak worden lastiggevallen. Er is denk ik wat meer sociale controle, we gaan zeker de goede kant op.

Wordt de scène dan ook toleranter?
Absoluut! Het ligt aan opvoeding en ouder worden. Verschillende partijen leggen de lat de afgelopen jaren steeds hoger. Je kunt precies aanwijzen waar we stappen hebben gemaakt op het gebied van deurbeleid, sociale controle of dingen waar promoters en organisatoren meer op zijn gaan letten. Het begint echt een eenheid te worden.

Op 21 oktober komt de #THISISOURHOUSE campagne tot leven tijdens het Absolut X Canvas event. Tickets vind je hier.