Documentaires van bands die op tour zijn, bevatten vaak louter beelden van tourbusjes met pech, gore backstage-ruimtes en knallende ruzies. Waarom zou je daar in godsnaam je tijd aan verdoen als je ook een stripboek kan lezen? Dat is waarschijnlijk wat zangeres en kunstenaar Kiki Weerts dacht, toen ze besloot een strip te maken over haar tour in Brazilië. Ze was vorig jaar februari in het land met haar band De Giletjes, en trok daarna met bassist Janneke door naar Ecuador om vakantie te vieren. Op 4 januari presenteert ze in stripwinkel Lambiek haar reisdagboek, waar ze dan ook meteen een akoestische set speelt met De Giletjes.
Advertentie
Hieronder hebben we alvast een voorproefje van de mooie maar ook gestoorde dingen die ze meemaakte: miscommunicaties tijdens het verleiden, doorgesnoven doodsbedreigingen en angstzweet om te spelen. Ik belde Kiki op en sprak haar over haar tijd in Zuid-Amerika.Noisey: Hé Kiki! Hoe kwamen jullie in Brazilië terecht? Ligt iets als Engeland niet meer voor de hand?
Kiki Weerts: We hebben ook wel eens een kleine tour gedaan in Engeland, maar die in Brazilië kwam tot stand via een vriend van ons die daar vandaan komt. Zijn artiestennaam is Xtreme Blues Dog en we kenden hem uit Amsterdam. Onze drummer Dorien had een aantal shows voor hem in Nederland geregeld, dus had hij via zijn contacten in de Braziliaanse rockscene een tour voor ons opgezet.
Kiki Weerts: We hebben ook wel eens een kleine tour gedaan in Engeland, maar die in Brazilië kwam tot stand via een vriend van ons die daar vandaan komt. Zijn artiestennaam is Xtreme Blues Dog en we kenden hem uit Amsterdam. Onze drummer Dorien had een aantal shows voor hem in Nederland geregeld, dus had hij via zijn contacten in de Braziliaanse rockscene een tour voor ons opgezet.
Jullie nummers zijn vooral Nederlandstalig. Maakte dat wat uit?
Nee. Dat heeft ook wel te maken met het genre muziek dat we maken: je verstaat het sowieso niet. Het draait meer om de energie van een nummer. Iedereen was daar heel enthousiast. Ze gingen gelijk pogoën en na de show kwamen ze allemaal een handje geven of een foto maken met ons. Op welk nummer werd het beste gereageerd?
We doen een cover van een nummer van Nirvana. Dat rifje herkennen mensen en dan gaan ze lekker los. Het heet Greed geloof ik. Het gaat van: “nanananananaaaa.”Breed!
Ja, alleen hebben wij een eigen tekst geschreven en heet het nummer bij ons The Minds. Dat is een van mijn favoriete kroegen in Amsterdam en de tekst gaat over of we nou daarheen zullen gaan of naar rockcafé The Cave. Hoe kwam je eigenlijk op het idee om zo’n reisdagboek met striptekeningen te maken?
Ik maak al jaren dit soort boeken, van vakanties met mijn toenmalige vriend bijvoorbeeld. Dat was eigenlijk voor de lol, want ik ben toch vaak bezig met tekenen. Ik heb het alleen nooit eerder uitgebracht.
Nee. Dat heeft ook wel te maken met het genre muziek dat we maken: je verstaat het sowieso niet. Het draait meer om de energie van een nummer. Iedereen was daar heel enthousiast. Ze gingen gelijk pogoën en na de show kwamen ze allemaal een handje geven of een foto maken met ons. Op welk nummer werd het beste gereageerd?
We doen een cover van een nummer van Nirvana. Dat rifje herkennen mensen en dan gaan ze lekker los. Het heet Greed geloof ik. Het gaat van: “nanananananaaaa.”Breed!
Ja, alleen hebben wij een eigen tekst geschreven en heet het nummer bij ons The Minds. Dat is een van mijn favoriete kroegen in Amsterdam en de tekst gaat over of we nou daarheen zullen gaan of naar rockcafé The Cave. Hoe kwam je eigenlijk op het idee om zo’n reisdagboek met striptekeningen te maken?
Ik maak al jaren dit soort boeken, van vakanties met mijn toenmalige vriend bijvoorbeeld. Dat was eigenlijk voor de lol, want ik ben toch vaak bezig met tekenen. Ik heb het alleen nooit eerder uitgebracht.
Advertentie
Kan je eens wat over die tekening (zie onder het interview) in de jungle vertellen? Waren jullie echt zo bang voor die ‘mannelijke Pocahontas’?
Een vriendin van ons had een kennis die helemaal aan de rand van de jungle woont met zijn familie. Toen we daar aankwamen was het een beetje uitgestorven en was hij ook helemaal alleen, dus we vonden het wel een beetje spannend. Hij zat ook allemaal verhalen over zijn oorlogsverleden te vertellen. Volgens mij was hij een beetje getraumatiseerd. Dat deed hij in het Spaans, en onze vriendin vertaalde dat dan ter plekke want zij spreekt het vloeiend. De volgende dag kwam ook zijn familie erbij en toen voelden we ons al een stuk beter. We zijn toen naar een festival geweest waar ze traditionele muziek speelden. Ik zie jullie ook twee keer iets wat ‘chicha’ heet drinken, maar echt lekker vond je het niet geloof ik.
Nee, de eerste keer vond ik het echt vies. Het is een soort gefermenteerd maisdrankje, en op dat festival kreeg ik de hele tijd maar zo’n kom aangereikt. Pas nadat ik het gedronken had vertelde die vriendin van mij dat het traditioneel wordt gemaakt doordat mensen op de maiskorrels kauwen en dan uitspugen. Dat helpt bij het fermentatieproces. Toen we de opa van onze lokale gids gingen bezoeken, was hij ook dat drankje aan het maken, maar dan met een andere soort basis. Hij was gelukkig niks aan het kauwen. Goor. Heb je ook nog iets bijzonders gegeten daar?
Ik heb het niet gegeten, maar ze eten daar wel cavia. Hier eten we ook konijn, dus helemaal gek is het niet, maar ik heb het toch maar niet besteld. Kan je me nog iets vertellen over dat Chelo-figuur dat jullie in dit plaatje (zie onder het interview) ontmoeten?
Na een eindeloze rit in onze zweterige bus – opgewonden van de black metal die onze lieve satanische chauffeur nodig had om veilig te kunnen rijden – kwamen we aan in Uberlandia voor de vierde show van de tour. Tijdens het inspelen ontmoetten we Chelo. Hij zat in een band die ook die avond speelde. Ik denk dat zijn vraag – “do you like drugs?”– zijn idee van een warm welkom was. Chelo had ook een bierbrouwerij in zijn achterbak. Zijn auto trok lastig op vanwege de zware fusten maar het bier smaakte heerlijk.
Een vriendin van ons had een kennis die helemaal aan de rand van de jungle woont met zijn familie. Toen we daar aankwamen was het een beetje uitgestorven en was hij ook helemaal alleen, dus we vonden het wel een beetje spannend. Hij zat ook allemaal verhalen over zijn oorlogsverleden te vertellen. Volgens mij was hij een beetje getraumatiseerd. Dat deed hij in het Spaans, en onze vriendin vertaalde dat dan ter plekke want zij spreekt het vloeiend. De volgende dag kwam ook zijn familie erbij en toen voelden we ons al een stuk beter. We zijn toen naar een festival geweest waar ze traditionele muziek speelden. Ik zie jullie ook twee keer iets wat ‘chicha’ heet drinken, maar echt lekker vond je het niet geloof ik.
Nee, de eerste keer vond ik het echt vies. Het is een soort gefermenteerd maisdrankje, en op dat festival kreeg ik de hele tijd maar zo’n kom aangereikt. Pas nadat ik het gedronken had vertelde die vriendin van mij dat het traditioneel wordt gemaakt doordat mensen op de maiskorrels kauwen en dan uitspugen. Dat helpt bij het fermentatieproces. Toen we de opa van onze lokale gids gingen bezoeken, was hij ook dat drankje aan het maken, maar dan met een andere soort basis. Hij was gelukkig niks aan het kauwen. Goor. Heb je ook nog iets bijzonders gegeten daar?
Ik heb het niet gegeten, maar ze eten daar wel cavia. Hier eten we ook konijn, dus helemaal gek is het niet, maar ik heb het toch maar niet besteld. Kan je me nog iets vertellen over dat Chelo-figuur dat jullie in dit plaatje (zie onder het interview) ontmoeten?
Na een eindeloze rit in onze zweterige bus – opgewonden van de black metal die onze lieve satanische chauffeur nodig had om veilig te kunnen rijden – kwamen we aan in Uberlandia voor de vierde show van de tour. Tijdens het inspelen ontmoetten we Chelo. Hij zat in een band die ook die avond speelde. Ik denk dat zijn vraag – “do you like drugs?”– zijn idee van een warm welkom was. Chelo had ook een bierbrouwerij in zijn achterbak. Zijn auto trok lastig op vanwege de zware fusten maar het bier smaakte heerlijk.
Advertentie
Wil je meer lezen, haal dan vandaag jouw exemplaar in stripwinkel Lambiek, op de Koningsstraat in Amsterdam.
De ontmoeting met Chelo.
Het Jungle Avontuur.
Het Jungle Avontuur #2.