De onbeschrijfelijke charme van de Haim-zusjes

Ik hoor ze al voordat ik ze zie – de stemmen van Este, Danielle en Alana Haim galmen door de gang van het Londense hotel waar ik met ze heb afgesproken. Als ik de glazen deur van hun kamer opendoe, staan ze tegelijkertijd op en rennen ze naar me toe. "Wij zijn knuffelaars, niet schrikken," zegt Alana wanneer ze haar kleine armpjes over mijn schouders gooit. "Hoe wil je je koffie hebben?" springt Danielle bij terwijl ze een beker pakt en een bordje minicroissants voor me meeneemt. "Zullen we gaan zitten?" vraagt Este met een glimlach.

Ik wist niet wat ik precies moest verwachten van Haim, maar ze zijn opvallend energiek voor een band die al jaren non-stop aan het werk is. Nog voor hun debuutalbum Days Are Gone uit 2013 uitkwam, waren ze al aan het opnemen en touren onder andere namen. Zo vormden ze samen met hun ouders de folkcoverband Rockinhaim en waren de twee oudere zussen eventjes het popgroepje Valli Girls. Ze zien er fris uit ondanks hun eindeloze agenda en hun recente succes.

Als ik hen mijn analyse vertel begint Este te lachen. "Heb je de drie limo's buiten niet gezien? We zijn al maanden niet zo close geweest hoor," grapt ze. Zij is de droogste en meest humoristische van het stel, ze komt de hele tijd met oneliners. Danielle zegt niet zoveel als haar zusjes, maar ze straalt zelfvertrouwen en rust uit. En als ze wel praat kijkt ze je diep in de ogen aan en lijkt er over elk woord goed nagedacht te zijn. Alana is vriendelijk en energiek, ze praat constant door de andere twee heen om elk verhaal net wat dramatischer en smeuïger te maken. Aan alles is te zien dat ze een diepe band met elkaar hebben, zo eentje die je alleen met je zussen kan hebben. Ze maken elkaars zinnen af en weten precies wat de ander gaat zeggen.

In 2013 zag ik Haim voor het eerst spelen toen ze in het voorprogramma van Ellie Goulding stonden. Ik kan je niet vertellen hoe het optreden van Goulding was, zo bijzonder was het niet, maar Haim knalde ongelofelijk hard voor een band die vrij onbekend was. Ze stonden daar in zwarte leren jassen en cowboyboots. Met klassieke gitaren en grimassen op hun gezicht zoefden ze door hun repertoire dat meer pop klinkt dan Fleetwood Mac, maar rauwer dan Shania Twain.

Haim is heel erg Amerikaans. Hun muziek klinkt als de intro van een highschoolfilm uit de jaren tachtig waar je dolgraag in zou willen spelen. Het klinkt als een autoritje langs de palmbomen van Hollywood. Het klinkt als even een jointje roken in iemands tuin als de zon net ondergaat. Ze zijn romantisch, melancholisch en filmisch zoals alleen L.A. dat kan zijn.

Dit eigen geluid hoor je voor het eerst op hun debuutalbum, en wordt verder ontwikkeld op de opvolger – Something to Tell You – die vorige week uitkwam. Het heeft vier jaar geduurd voordat Haim met deze plaat kwam, en de band ziet het als het verlengde van wat ze eerder al deden. "Mijn paspoort heeft meer stempels gekregen in de tussentijd, dat is het enige wat veranderd is," vertelt Alana. "Ik realiseerde me onlangs dat de manier waarop we liedjes schreven voor het eerste album hetzelfde is als op het tweede album. Er was geen enkele discussie vooraf over hoe we dit zouden moeten doen. We zien wel." Este weet wel een klein verschil te noemen: "Toen we terugkwamen van drie jaar lang touren, hadden we het gevoel dat we heel erg lekker gingen. Op deze plaat willen we de essentie en het gevoel van live spelen vastleggen."

Wanneer je de twee albums achterelkaar luistert, hoor je een subtiel verschil qua energie. Neem bijvoorbeeld de titeltrack, die heel minimalistisch is opgebouwd vergeleken met de liedjes op hun debuut. Je hoort er de naweeën van een gebroken hart in terug: "Gave you my love, thought I could trust you, you let me down at every turn," zingt Danielle op Right Now. Haar stem klinkt teleurgesteld en toch triomfantelijk, terwijl wat pianoklanken op de achtergrond zachtjes naar voren treden.

Elk liedje voelt alsof het gericht is aan een geliefde tijdens de vele stadia van een relatiebreuk. Het klinkt bijna conceptueel. "In elk nummer zit iets van ons alle drie," legt Alana uit wanneer ik vraag of het album in een specifieke situatie is geschreven. "Tussen ons alle drie zit drie jaar verschil in leeftijd, dus we gaan allemaal door deze dingen heen op andere leeftijden. Maar ik denk dat wij als songwriters ook emoties kunnen oproepen die we pakweg vijf jaar geleden voelden. Die energie kunnen we in onze muziek verwerken."

Danielle vertelt vervolgens dat het niet moeilijk is om zulke persoonlijke liedjes te schrijven met je zussen. "Veel van wat wij doen is instinctief. Soms vinden we een geluidje simpelweg mooi en soms denken we heel erg na over wat voor een zin mooi zou passen bij een melodie. Het is goed dat we zussen zijn, want dat betekent dat we van dezelfde plek komen. We gaan door verschillende dingen heen maar kunnen altijd met elkaar praten omdat we familie zijn. Daarom is elk liedje op een andere situatie gebaseerd, omdat we zoveel verschillende ervaringen hebben."

Haim is zo makkelijk in de omgang dat zelfs de meest serieuze gesprekken ontsporen naar hele andere luchtige zaken. Van eten (Danielle is de beste kok en maakt alle ontbijtjes als ze op tour zijn) tot film (Este kijkt graag in haar eentje naar horror in de bioscoop, wat haar zussen niet helemaal begrijpen) en astrologie (Alana is Boogschutter, Este is Vissen en Danielle is Waterman, wat dus helemaal klopt als je hier iets van afweet). Als ik ze vertel dat ik weegschaal ben, schreeuwt Alana dat haar eerste vriendje dat ook was. Dus dat.

Het is in ieder geval duidelijk dat Haim een pure, sprankelende popenergie hebben, zelfs wanneer ze het over een gestrande relatie of liefdesverdriet hebben. Sceptici zullen zeggen dat hun opbeurende liedjes diepgang missen of zoals Duncan Cooper ooit zei in The Fader: "Haim is een prototype millennialband, hun imago is conservatief en tegelijkertijd liberaal, veilig, maar ook gevaarlijk."

Maar popmuziek afkraken omdat het te simpel is of volgens een formule is gemaakt is niet meer van deze tijd. Soms raakt juist de simpelste muziek de juiste snaar en daar draait het uiteindelijk toch allemaal om. De Haim-zussen lijken op geen enkele manier iets te willen zijn dat ze niet zijn. Ze zwichten niet voor de verwachtingen van de industrie. "Het blijft gewoon leuk," zegt Alana terwijl ze net niet op de bank stuitert. "Tot de dag van vandaag genieten we ervan. Het blijft magisch."