De geschiedenis van Justice aan de hand van de vrouwen in hun leven

Het is bijna stompzinnig, je plaat Woman noemen. Toch deed Justice het: hun derde album verschijnt eind deze week. Het is een ode aan de vrouw, en dan vooral aan Vrouwe Justitia. De Franse electrorockers Xavier de Rosnay en Gaspard Augé kanaliseren meer dan ooit psychedelische seventiesrock, met knipogen naar Stevie Wonder en Steve Miller, en af en toe een doorjakkerende electrorammer die aan hun eerdere werk doet denken. Voor hun promotietour waren de Fransozen in het land, en ik besloot ze te vragen naar de belangrijkste vrouwen in hun leven en de muziek die daarbij komt kijken.

THUMP: Hoi mannen! Laten we beginnen met de eerste vrouwen in jullie leven: jullie moeders. Xavier, ik begreep dat jouw moeder tandarts is?
Xavier: Ha, dat klopt! Ik werd door haar behandeld, en nee, natuurlijk vond ik het niet leuk om naar de tandarts te gaan. Nog steeds niet, trouwens. In het Frans zeggen we: de zoon van de schoenmaker draagt nooit schoenen. Zo is het bij mij ook: ik heb verschrikkelijke tanden, ook door het roken natuurlijk. Op een zeker moment durfde ik haar mijn tanden niet eens meer te laten zien wanneer ik er problemen mee had. Ik ging undercover naar een andere tandarts.

Je ging vreemd!
Xavier: Ja, zodat mijn moeder me niet op mijn slechte gebit zou beoordelen.

Haha! En wat voor muziek luisterde ze?
Xavier: Ik denk dat ze in haar hele leven nog nooit een plaat heeft gekocht. Mijn enige herinnering aan muziek luisteren met haar is… ik groeide op in een buitenwijk van Parijs, en woonde ver van school. Elke ochtend en elke avond luisterden we naar de radio in de auto, en het was nogal een rit: veertig minuten heen en veertig minuten terug. Ze koos niet eens echt een kanaal uit, ze schakelde gewoon in op de eerste die ze kon vinden. Er is een Frans radiostation, Nostalgie, waar ze alleen maar muziek uit de sixties, seventies en eighties draaien. Dat luisterde ze graag, en ik koester die herinneringen. Het is muziek waar ik nog steeds van hou.

En jij, Gaspard?
Gaspard: Mijn ouders hadden ook maar weinig platen, maar ik kan me wel herinneren dat ze Erik Satie luisterden. De Gymnopédies, en ik weet nog dat vooral de vreemde melancholie me echt trok. Het heeft curieuze akkoorden, en het is erg emotioneel.

**Satie is mooi, ja. Met **veel Oosterse motieven en van die vreemde majeur septiem-akkoorden, toch?
Gaspard: Inderdaad! Maar ik kan me amper herinneren dat mijn ouders verder ooit muziek draaiden. Ja, ze hadden een plaat van de Franse rockband Malicorne, niet echt hardrock maar meer Middeleeuwse folk in een seventies-opleving, met bizarre Franse teksten. Op de een of andere manier lukte het me om Xavier ook fan te maken. Ja, en was als kind ontzettend gefascineerd door een zilveren platenhoes van Queen die mijn ouders hadden.
Xavier: Het is grappig, als je oude Queen-platen, Middeleeuwse folk, seventies radiorock en Satie bundelt… dat zijn onze grootste invloeden.

Gaspar, wat deed jouw moeder eigenlijk voor werk?
Gaspar: Nou, ze werkte aan kunstboeken in het Centre Pompidou, het allerbeste museum ter wereld. Het was een fantastische speeltuin voor me. Ze hadden van die te gekke seventies werkplekken, en heel veel design natuurlijk. Wat me het meest is bijgebleven, is de grot van Jean Dubuffet: hij maakte van die vreemde zwart-witte en blauw-rode schilderijen en maakte een grot in het museum. Ik mocht daar spelen als het museum was gesloten.

Hebben jullie nog veel contact met jullie moeders?
Gaspard: Het gaat zoals het gaat, hè? Hoe ouder je wordt, hoe minder je ze ziet. Als je kinderen krijgt, wordt de band weer hechter. Wanneer je de leeftijd bereikt waarop je ouders ooit jou kregen, leer je de problemen begrijpen waarmee zij worstelden. Als tiener was ik stom en ongeduldig, nu snap ik het allemaal beter.

Laten we verder gaan met de volgende vrouwen in jullie leven: de eerste grote liefde. Maakten jullie daar mixtapes voor?
Gaspard: Niet echt, we komen precies uit die periode tussen de walkman en de cd-r. Het was dus niet zo gemakkelijk om mixtapes te maken, tenzij je minidiscs gebruikte. Maar als we zulke mixtapes hadden gemaakt voor onze eerste vriendinnetjes, hadden daar vooral liefdesliedjes uit de sixties en seventies op gestaan, muziek die we gentlemen virgin music noemen. Het wordt allemaal gezongen door mannen, maar het is niet macho. Eerder het tegenovergestelde: gasten die vragen 'waarom bel je niet terug?' of 'ik hou van je, waarom hou je niet ook van mij?'. Diep romantisch en zeurderig, zoals Build Me Up Buttercup van The Foundations, alles van Todd Rundgren: Hello It's Me, I Saw The Light. Gasten die klagen dat vrouwen niet genoeg van hen houden.
Xavier: Ha! Ik had een viersporenrecorder en schreef hele nare en depressieve liedjes voor mijn eerste vriendin, bizarre synthesizer-nummers. Dat was vast niet echt een turn-on, denk ik.

Vond ze het wat?
Xavier: Ik weet het niet, maar we zijn vijf jaar samen geweest, dus het moet toch wel oké zijn geweest. We hebben zelfs twee jaar samen in een band gezeten, post-rock. We hadden altijd ruzie in de band, het was erg intens maar de muziek was best goed.

Was muziek een belangrijk onderdeel in die prille eerste liefdes?
Xavier: Niet echt. We zijn nooit muzieknerds geweest, weet je? We zijn geen 'diggers', zoals mensen dat noemen. Onze vrienden zijn onze grootste filter, die sturen dingen naar ons.

Over relaties gesproken: in het nummer Pleasure zit een tekst over 'laws of attraction, the rules of the game'. Toen mijn vriendin en ik net bij elkaar waren, was ik te lief voor haar. Toen zei ze: "Nee, liefde is net een spel. Je moet soms aantrekken, en soms afstoten." Ik vond dat zo'n bullshit.
Xavier: Dat is echt middelbare school-romantiek, ik ben het helemaal met je eens. Er moet wel een Frans gezegde zijn dat hiermee te maken heeft… Ja! 'Hoe meer je achter iemand aanrent, hoe harder die wegrent.' Maar ik geloof er niet in.
Gaspard: Ik duw altijd wat meer weg in relaties, maar over het algemeen gaan relaties heel natuurlijk bij me.

Over de 'laws of attraction' gesproken, wat vinden jullie aantrekkelijk?
Gaspard: Geur! Het gaat natuurlijk om heel veel factoren, maar de letterlijke chemie is zo belangrijk. Daar gaat dit liedje over: aantrekkingskracht is niet iets dat je zelf beslist. Mijn eerste vriendin? Die rook waarschijnlijk naar sigaretten.

Genoeg gemijmerd over jeugdliefdes. Een andere belangrijke vrouw in jullie leven is Martje Kremers, jullie boeker.
Gaspard: Klopt, een Nederlandse! We werken nu zo'n elf jaar samen, en ik kan me de eerste show die ze voor ons boekte nog herinneren. Voordat we met haar werkten, zaten we bij een Duits boekingskantoor. Daardoor speelden we overal in Duitsland, in elke stad, op elke rave en elk gratis feestje. Dan moesten we weer een vliegtuig naar Berlijn nemen, vanuit Berlijn weer een vliegtuig naar een kleinere stad, en vervolgens een rit van vier uur met de auto om van zeven tot negen uur 's ochtends op een industrieterrein te spelen. En toen was Martje er opeens. Ze werkte al met Erol Alkan en we wisten dat ze een goede agent was, dus gingen we met haar in zee. De eerste show die we daarna deden was met 2ManyDJs op Ibiza. Het was heel leuk, maar de promoter van het feestje stuurde Martje de volgende ochtend een klachtmail: "Hey, wie zijn die gasten? Dit is ver beneden je gebruikelijke standaard! Ze mixten verschrikkelijk slecht, en de tracks die ze draaiden waren vreselijk!"

Wauw. En toen?
Gaspard: Ze stuurde ons de mail door, en was zich ervan bewust dat we niet echt binnen die clubscene pasten. Inmiddels doen we dit zo lang dat mensen het wel slikken als we The Commodores draaien, we kunnen zo'n beetje alles wel draaien. Maar toen niet, mensen op Ibiza snapten niet dat we ook rock draaiden. Martje was wel geamuseerd, dat was het eerste teken dat we op andere plekken dan alleen de clubscene terecht moesten komen.

Wat is ze voor een persoon?
Gaspard: Ze is heel sterk, kan zakelijk hard zijn en verder heel aardig. Ze heeft ons leven veranderd. Toen we begonnen samen te werken waren we nog grafisch vormgever, door haar konden we ons helemaal op muziek focussen.

Is ze al een tour voor volgend jaar aan het boeken?
Xavier: Er staat nog niets, we beginnen er net over te praten.

Onze tijd is alweer op, bedankt!