Ik at insecten voor ontbijt in een Brusselse kelder

Ontbijten doe ik al een tijdje niet meer. Het is een van die gewoontes die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld. Maar na twaalf jaar zou ik die gewoonte doorbreken. Alleen niet met een boterham met chocoladepasta of een roerei. Nee, mijn eerste ontbijt in twaalf jaar zou een gerookte krekel zijn.

Ergens verscholen in een Brussels werkcomplex zit Little Food, de krekelkwekerij die voor mijn ontbijt zal zorgen. "In deze gebouwen zit alles van grafisch ontwerpers tot een advocatenbureau. En ook een krekelkwekerij dus," vertelt Nikolaas Viane me. Nikolaas is een van de drie mensen achter Little Food. "Little Food bestaat nu drie jaar," vertelt hij. "De eerste twee jaar was het vooral een kwestie van experimenteren, want het kweken van eetbare krekels is niet iets wat al veel gebeurt. Maar ondertussen zijn onze krekels al een jaar in verschillende Brusselse winkels te vinden."

Terwijl we de trap naar beneden nemen, hoor je de krekels in de verte tsjirpen. "Dat zijn de mannetjes die vrouwtjes proberen te lokken. Het heeft wel wat van Zuid-Frankrijk," zegt hij terwijl hij de deur naar zijn ondergrondse krekelorgie opent. "De vrouwtjes kunnen paren met meerdere mannetjes, want ze hebben een spermatheek. Op die manier kan ze dan haar eitjes bevruchten met het sperma dat het meest verschilt van haar eigen DNA." Precies de dingen die je over je ontbijt wil horen, denk ik. "Een krekel doet er ongeveer 40 dagen over om volwassen te worden. Wanneer ze oud genoeg zijn, geven we ze op hun laatste dag geen eten meer zodat hun darmen leeg zijn en dan overgieten we ze met kokend water. Op die manier zijn ze direct dood."

De drie mensen achter Little Food, Nikolaas, Maïté en Raphaël, zijn alle drie bio-ingenieur en willen nu met Little Food de landbouw vernieuwen. "Krekels zijn om te beginnen al veel efficiënter om te kweken dan koeien," zegt Nikolaas. "Om dezelfde hoeveelheid eiwitten te kweken als bij een koe, heb je bij krekels 25 keer minder voedsel nodig, 300 keer minder water en heb je 60% minder broeikasgassen. Krekels zijn koudbloedig en absorberen dus warmte. Koeien en varkens zijn warmbloedig en produceren hun eigen lichaamswarmte waardoor ze ook meer energie verbruiken. Krekels zijn dus veel efficiënter in het omzetten van energie in voedsel. Zeker nu je met moderne isolatie maar weinig energiekosten hebt." Maar de krekels zijn maar één schakel in de keten van Little Food.

Little Food speelt in op drie verschillende sectoren. Als eerste de krekels als biologisch alternatief voor vlees. "Maar we willen ook werken rond stadslandbouw. Het voedsel van de krekels komt uit Brussel, we kweken de krekels in Brussel en we verkopen ze in Brussel." Maar waar Little Food zich echt mee onderscheidt, is de manier waarop niks verloren gaat. "We proberen zo veel mogelijk in een cyclus te werken. Het voedsel dat we de krekels geven, komt bijvoorbeeld van het afval dat je krijgt bij het maken van zonnebloemolie. Vroeger gebruikten we ook afval van bierbrouwerijen. Zestig procent van de landbouwvelden wordt voor veevoer gebruikt. Door afval te gebruiken proberen we dat dus tegen te gaan. Mensen kunnen zonnebloemafval niet eten, dus geven we het aan de krekels. De mest van de krekels verkopen we dan weer aan boeren en de krekels eten we zelf op. Dieren zijn de perfecte manier om een cirkel rond te krijgen. Ze eten afval, maar produceren tegelijkertijd mest en vlees."

Ondertussen gaat het zo goed met Little Food dat ze moeten verhuizen. "Dit najaar gaan we naar een gebouw in Brussel-Noord. We wilden echt in Brussel blijven en daar hebben we een gebouw waar we meer in de hoogte kunnen werken. Nu kweken we ongeveer 100 kilo krekels per maand – dat zijn er ongeveer 300 000 – en in het nieuwe gebouw zouden we drie ton per maand kunnen kweken."

Het hele verhaal van Little Food klinkt mooi, maar ondanks alle veelbelovende cijfertjes is het nog altijd niet mogelijk om een broodje krekel bij de supermarkt te halen. Insecten voor ontbijt is allesbehalve normaal. "We proberen het voor mensen wel bereikbaar te houden. Daarom dat we dit in een stad doen. Zo kunnen scholen of VICE-journalisten makkelijk komen kijken. Kinderen staan er wel voor open, zeker als je zegt dat het naar chips smaakt." Maar Little Food wacht niet alleen tot de mensen naar hen komen. "We gaan soms ook op de markt staan. Daar heb je vooral mensen die je komen zeggen dat insecten vies zijn en dat ze het nooit zullen eten. Maar die blijven juist het langst hangen omdat ze toch wel overtuigd willen worden. We proberen mensen ook te laten zien wat ze met krekels kunnen doen door verschillende recepten op onze site te zetten. Zelf doe ik weleens krekels in mijn omelet of in mijn salade."

Ik zou willen zeggen dat al dat gepraat over omeletten en krekels mij honger gaf, maar eerlijk gezegd sta ik niet te popelen om een springende spermatheek in mijn mond te stoppen. Toch zou het niet de eerste keer zijn dat ik insecten eet. Afgezien van de paar dozijn vliegen die tijdens het fietsen mijn mond zijn binnengevlogen, heb ik wel al eens een meelworm en een paar termieten gegeten. Het komt erop neer dat het eerste een zoute brij is en het tweede veel te klein om echt te merken dat je iets aan het eten bent. Nikolaas gaf me een potje gerookte krekels met de veelbelovende woorden: "het smaakt naar barbecue-chips" en wanneer ik de krekel zonder nadenken in mijn mond stop, moet ik hem gelijk geven. Er bleef weleens een vleugeltje tussen mijn tanden hangen, maar wie zit er na het eten van een zak chips niet nog een half uur later stukken aardappel uit zijn tandvlees te peuteren. Door krekels te linken aan chips en met recepten te werken, krijgen krekels meer een plaats in ons dagelijks leven. Krekels hoeven niet per se iets nieuws te zijn dat we geforceerd in onze mond moeten stoppen omdat de klassieke landbouw binnen tien jaar onhoudbaar is. Of zoals Nikolaas het zegt: "er is niets wat ons tegenhoudt om krekels te eten buiten de schimmen in ons hoofd."