Nieuw onderzoek zegt dat gesynchroniseerd dansen pijn verlicht

Ik zal het wetenschappelijke jargon maar achterwege laten en het gewoon in het Nederlands uitleggen. Een nieuw onderzoek dat in Biology Letters werd gepubliceerd laat zien dat gesynchroniseerde beweging niet alleen zorgt voor een band tussen dansers, maar ook voor een hogere pijngrens. Ja, echt. Van dansen word je een onverslaanbare superheld.

Het meten van de pijngrens van een patiënt is een veelvoorkomende manier om endorfineniveaus te achterhalen, zegt Bronwyn Tarr, een van de onderzoekers, in een artikel in The Conversation. Als je dat nog niet wist (dat is oké): endorfine is het stofje in je brein dat je goed laat voelen en ervoor zorgt dat je minder pijn hebt. Het is een onderdeel van de cocktail van chemicaliën die in je brein vrijkomt tijdens gesynchroniseerde lichamelijke activiteit als dansen.

Het onderzoek werd gedaan met de hulp van 264 jonge Brazilianen en bekeek de pijngrens door een bloeddruktest te doen voor en na het dansen. De dansers "dansten met hoge of lage inspanning en zowel gesynchroniseerd als niet," legt Tarr uit. En je raadt het al, de dansers die zich meer moesten inspannen hadden een hogere pijngrens en dus grotere hoeveelheden endorfine.

Maar dit is ook interessant: degenen die de minder inspannende, maar gesynchroniseerde bewegingen deden – denk aan kleine handbewegingen en zo – hadden ook een verhoogde pijngrens. Dat betekent dat alleen al het feit dat je op dezelfde manier als anderen beweegt een psychologische invloed heeft – zelfs als je niet loopt te zweten.

Dit kan verklaren waarom dansen als een soort paringsritueel wordt gezien, aangezien je niet alleen een verhoogde pijngrens hebt, maar er ook vriendelijker en minder gespannen van wordt. Als je meer over het onderzoek wil lezen kan dat hier.

Volg Max op Twitter: @maxpearl