NYFW: Een glitterkater met the Blonds

Ik heb een geheim: Van alle shows waar ik naartoe mocht, keek ik het meest uit naar ‘the Blonds,’ en dat kwam niet door de kleding. Hoewel het anders best lame is om een verslag te schrijven over Fashion Week, is deze show zeker een uitzondering. Ik was zo enthousiast wegens de plaats die zij innemen binnen de popcultuur. The Blonds geven antwoord op de grote vraag naar met steneningelegde bodysuits en mini jurkjes. Celebrities als Beyoncé, Katy Perry en Rihanna geven zich over aan deze wonderlijke ontwerpen. Het is net als de ontwerpen van Bob Mackie, alleen dan niet voor verouderde sterren als Cher, Tina Turner en Liza Minelli. En eerlijk gezegd, ik zou alles overhebben voor zo’n outfit.

Ik heb heel weinig kritiek voor The Blonds. Hun show was grappig, backstage was hilarisch en ik maakte oogcontact met Johnny Weir.

Het enige nadeel was dat wegens het extreem hoge gehalte aan celebrities, ik te maken kreeg met de meest agressieve fotografen van heel Fashion Week. Ik kreeg een stomp voor m’n kop van iemands verlichtingsapparatuur, een duw van een gast van Playboy en er werd naar me geschreeuwd door een dikke, zeer agressieve pro tussen de fotografenmassa.

De modellen backstage kregen een Barbarella look, passend bij het vintage Playboy-thema. De meesten van hen leken op kinderen van na het USSR tijdperk (het communisme viel in 1991, ik gok dat deze meisjes zeker niet voor 1993 geboren waren), hoewel er een kleine diversiteit zichtbaar was tussen de benige menigte.

De fotografen waren meer gefocust op de opgetogen Phillipe Blond dan dat ze oog hadden voor al het andere vrouwelijk schoon backstage. Hij was druk bezig met poseren en optutten terwijl zijn andere helft, David, wat meer op de achtergrond bleef. Terwijl de fotograven om hen heen krioelden, bekeek ik rustig de menigte.

Zoals deze man, die bezig was bij de haarafdeling.

En deze dame met haar ontzagwekkende retro gospelkerkoutfit.

En dit prachtige vintage exemplaar in vol ornaat. Ik denk dat ik haar de leukste vind.

Beneden bij de eerste rij waren alle vereiste verouderende hipsters aanwezig. Het gespuis dat waarschijnlijk als enige de kleren echt gaat dragen.

Hier een goede foto van de kont van Susanne Bartsch. Bam Margera was er ook, wat ik raar vond tot ik me weer realiseerde dat de show werd gesponsord door Playboy. Iedereen in het publiek zag er uit als een maniak. Dat werkte erg verfrissend, aangezien ik een uur daarvoor in de aanwezigheid was van het sufste publiek ooit bij de Wayne presentatie.

Raja van Rupaul’s Drag Race, ben jij dat echt?

De presentatie begon fashionably late, grotendeels omdat het publiek heel laat was. Dat was erg onaangenaam, aangezien ik vast zat tussen een groep hatelijke fotografen. Uiteindelijk sloot ik me er maar bij aan. Ik vermande mezelf om de benen van de eerste rij weg te duwen zodat er geen glitter Louboutins mijn foto’s zouden verpesten.

Toen verscheen de kleding. Het was allemaal best onnozel. Phillipe opende de show en sloot deze ook weer af. Alles was glimmend en heel erg Playboy.

Er was een lelijke interpretatie van de garderobe van Jessica Rabbit. Ik vraag me af of Amanda Lepore, die op de eerste rij zat, zoiets had van ‘been there done that.’ Daarnaast was er een buitengewoon letterlijke versie van Raquel Welch’s bontpakje uit One Million Years B.C. Een stuk of zes Playboy bunnies sloten de show af.

Phillipe en David deelden een met glitters versierde zoen en toen was de hele parade voorbij.

Tenminste, zo leek het. Het publiek en het backstage personeel zorgden voor nog meer plezier voor het oog. Deze jongen in zijn fluwelen drakencatsuit, bijvoorbeeld.

Ik ben erg content met het feit dat ik de ontmoeting tussen een Sovjet-spion die zijn broek is vergeten en een blanke André Leon Talley heb kunnen vastleggen.

En hoe kunnen we Fashion Week voorbij laten gaan zonder deze moedige krijgers de eer te geven die ze verdienen?

De volgende dag voelde het alsof ik een zirkonia-, of toch een Swarovski-kater had, maar toen herinnerde ik me weer dat iemand zijn verlichtingsapparatuur tegen mijn kop had geknald. En dat voor een foto die ik niet eens heb gebruikt; de nasleep van zoete overdaad.