Deze fotograaf legt vast wat zijn buren uitspoken tijdens de quarantaine

Mensen hebben heel wat verschillende activiteiten bedacht om de quarantainetijd mee door te komen. De een bakt brood, de ander scheert z’n hoofd kaal, en weer anderen kijken Netflix-documentaires over controversiële tijgertemmers uit Amerika.

Chris Fernandez, een fotograaf die in Londen woont, doodt de tijd door vast te leggen wat zijn buren allemaal uitspoken.

Kort nadat de lockdown was afgekondigd, plakte hij een boodschap op zijn slaapkamerraam met de tekst: “Professionele fotograaf die graag van hieruit vastlegt hoe jij de quarantaine doorbrengt. DM me als je interesse hebt.” Binnen een uur had hij reacties van meerdere buren die het wel een leuk idee vonden om gefotografeerd te worden. Aangezien Fernandez iedereen zou vastleggen vanuit zijn eigen raam, voldeed hij natuurlijk prima aan de afstandsnormen.

Naast dat hij een intiem inkijkje biedt in Londense huishoudens, heeft het project hem naar eigen zeggen ook geholpen om zijn buren beter te leren kennen. Hij hoopt dat de mensen in het blok tegenover hem na de lockdown een feestje zullen geven. “Ze hebben daar allemaal toegang tot het dak en het uitzicht is fantastisch,” zegt hij.

Ik sprak Fernandez over hoe hij het vond om zijn buren te bespioneren, en wat hij daarvan heeft opgestoken.

VICE: Ha Chris! Waarom neem je foto’s van je buren terwijl ze in thuis-isolatie zitten?
Chris Fernandez: Ik heb altijd al documentaire-achtige dingen willen doen. Normaal gesproken schiet ik portretten – maar dat kan later altijd nog. Dus toen dit alles gebeurde, leek het me een goed idee om het op wat voor manier dan ook vast te leggen. Mijn oorspronkelijke plan was om mensen te fotograferen die in de rij staan voor de supermarkt, maar toen viel me op hoe dicht alle huizen op elkaar staan en hoe makkelijk je bij elkaar naar binnen kunt kijken. Dus toen besloot ik om het isolatieproces waar iedereen doorheen gaat vast te leggen.

Ben je voor dit project ook door andere fotografen geïnspireerd geraakt?
De fotograaf Philip-Lorca diCorcia had een keer een project genaamd Hustlers, over mannelijke straatprostituees. Hij betaalde ze van de overheidssubsidie die hij had gekregen, en fotografeerde ze in verschillende motels rondom Hollywood. Dat vond ik fantastisch – het was een van de eerste fotografen die de grens tussen geënsceneerde en documentaire fotografie liet vervagen. Dat heeft mij ook beïnvloed, tot op zekere hoogte. Mijn foto’s zijn allemaal ook min of meer in scène gezet, maar nog steeds documentair.

Dacht je dat er veel mensen zouden reageren op de oproep die je op je raam had geplakt?
Eerlijk gezegd ging ik er niet van uit dat ik het echt zou gaan doen. Ik dacht dat mensen me een weirdo zouden vinden die gewoon een beetje toekijkt en dan op een gegeven moment toeslaat. Ongeveer een uur nadat ik de boodschap had opgehangen, sprak ik iemand die zei: “Ik hang het ook wel ergens op, om te kijken of iemand mee wil doen.”

En wat deed je precies toen er wat mensen hadden gereageerd?
Ik belde ze op, en wist verder niet hoe hun kamer eruitzag of hoe ik het zou kunnen belichten. Ik wilde het er zo natuurlijk mogelijk uit laten zien. Als je iemand vraagt om gewoon op bed te liggen en te doen alsof ze iets op hun laptop doen, ziet dat er al snel best normaal uit. Het moeilijkste was vooral de belichting, want ik moest ze vragen om bepaalde lampen uit of aan te doen, en of ze het wat bij konden schijnen met hun telefoon. Ik kon van alles van ze vragen. Het scheelt natuurlijk ook wel dat ze in hun eigen ruimte zitten – ze voelen zich op hun gemak.

Was je hiervoor al met sommige buren bevriend?
Niet echt nee, want ik woon hier nog niet zo lang. Nu kruisen onze blikken elkaar weleens als ik uit het raam kijk, en zwaaien we naar elkaar. Dat is wel leuk, alsof ik ze op een bepaalde, gekke manier al heb ontmoet.

Waren er ook mensen die er een beetje ongemakkelijk van werden?
Ik moest het licht in mijn eigen kamer uitdoen om de foto’s te kunnen nemen, want anders zou je de reflectie van mijn raam kunnen zien. Ik zette er een timer op, omdat er een lange sluitertijd was. Er knipperde ook een klein rood lichtje aan de voorkant. De man die recht tegenover me woonde, die geen contact met me had opgenomen, liep vervolgens zijn kamer in en keek vol verbazing naar mijn raam. Ik denk dat hij dacht dat ik foto’s van hém aan het maken was, als ik zijn blik zo inschat.

Wat heeft dit project je geleerd?
Als ik er iets van heb geleerd, denk ik dat het is dat mensen zich in dit soort situaties kwetsbaarder en opener opstellen. Het is best een gekke situatie waarin we zitten.

Denk je dat de lockdown invloed heeft op hoe je vanaf nu gaat werken?
Ik doe best veel verschillende dingen qua fotografie, ook commercieel en mode. Maar nu heb ik zoiets van: ik kan ook gewoon foto’s maken en die vervolgens verkopen. Op zich heb ik dat altijd al gedacht, maar dat idee is voor mij nu wel wat sterker geworden.

Ik hou ervan om dit soort dingen te doen. Laten zien wat mensen aan het doen zijn, maar ook de isolatie vastleggen en de tijd waarin we nu zitten. Ik wilde dit in eerste instantie ook vooral doen omdat het zo’n rare situatie is. Mijn moeder werkt voor de NHS als wijkverpleegster, en het voelt gek dat mijn werk alleen maar bestaat uit wat lichten aanzetten en foto’s maken van andere mensen. Maar het minste wat ik kan doen is anderen vermaken. Dus het zou goed kunnen dat ik hierna doorga met dit soort werk.

Bedankt Chris!

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.