Deze kunstenaar viert met haar prachtige naaktportretten de vrouwelijke seksualiteit

Amber Rose begint volgende maand aan haar derde jaarlijkse Slutwalk in Los Angeles in Amerika, met als doel om te demonstreren tegen 'victim-blaming', hokjesdenken, ongelijkheid in gender, en verkrachtingscultuur. Dit jaar zal er een hoge installatie van glas-in-lood te zien zijn met portretten van veertig naakte vrouwen, gemaakt door kunstenaar Maggie West.

West koos de titel 98 naar aanleiding van cijfers van het Ministerie van Justitie waaruit blijkt dat er elke 98 seconden iemand wordt misbruikt. De installatie ligt in lijn met het eerdere werk van West - zo maakte ze vorig jaar een serie om Planned Parenthood te steunen en bracht ze eerder dit jaar een boek uit dat zich richtte op de inclusiviteit van gender. We spraken West over haar inspiraties en thema's voor 98, een serie die foto's bevat van sekswerkers, transvrouwen en vrouwen van kleur. Broadly: Hoi Maggie, hoe kwam je op het idee voor je installatie?
Ik vond het een leuk idee om een soort gezamenlijke show met andere artiesten te doen. Het voelde als een geheel waardoor het er vanzelf uit kwam te zien als een installatie, omdat de kleuren en de strakke composities terugkwamen in veel van mijn foto's. Ik speelde met het idee van een glas-in-lood-muur of plafond - alleen dan niet met heiligen, maar met vrouwen die hun seksualiteit vierden.

Om even verder in te gaan op het idee van glas-in-lood. Hoe heb je het idee van de heilige maagd laten terugkomen in je installatie?
Meestal worden vrouwen alleen in kathedralen geportretteerd in glas-in-lood. Ik ging op zoek naar wie dat precies zijn, en kwam erachter dat het voornamelijk heilige vrouwen zijn. Toen ik meer onderzoek ging doen, kwam ik erachter dat 99 procent van de heilige vrouwen, maagd zijn. Een paar daarvan zijn getrouwd, maar de meeste niet. Ik las verschillende verhalen over vrouwen die nog liever vreselijk zouden willen, dan dat ze hun maagdelijkheid op zouden geven. Ze werden geëerd vanwege hun toewijding aan hun eigen reinheid.

Ik begon na te denken over hoe de Slutwalk een viering is van de vrouwelijke seksualiteit en de mogelijkheid die wij nu hebben om onszelf seksueel te uiten zonder gewelddadige gevolgen. Dus ik wilde het idee van vroeger - dat maagd zijn het meest waardevolle bezit is - plaatsen naast het hedendaagse idee dat vrouwen het recht hebben om zichzelf seksueel uit te drukken en dat hun seksualiteit en vrijheid juist gevierd moet worden. Ik gebruikte hetzelfde visuele medium, maar dan met een andere boodschap erachter.

Was er een bepaalde kwaliteit die je zocht toen je de foto's van de modellen selecteerde?
Ik heb de foto's niet zelf geselecteerd eigenlijk: ik liet elk model het zelf doen. Het is voor mij belangrijk dat de modellen hun foto's mooi vinden en dat ze er comfortabel mee zijn (al kan ik dat niet altijd doen, zoals in mijn kunstboeken.) Ik maakte een top 20 en liet vervolgens de modellen hun eigen top 3 kiezen. Ik wilde zeker weten dat ze het ermee eens hoe ze werden gepresenteerd, vooral omdat veel van hen nog nooit eerder naakt hadden geposeerd. Dat sluit goed aan bij het idee van Slutwalk, als je het hebt over thema's als wederzijdse instemming.
Ja, en het verschilt per foto hoeveel naakt er is te zien. Sommige mensen maakten het niets uit om helemaal naakt te zijn, terwijl andere mensen onderdeel van het project wilden zijn om hun stem en boodschap te laten horen, maar ze voelden zich niet comfortabel genoeg om helemaal naakt te zijn, en dat is prima. We sneden dan de foto af tot hun schouders, of ze legden een hand op hun borst. Ik heb uiteindelijk ook een zelfportret gemaakt, uit solidariteit.

Wat denk je dat de reactie op je serie gaat zijn, of wat hoop je te bereiken? Ik hoop dat mensen inzien dat het oké is om naakt te zijn. Ik wil mensen laten realiseren dat bloot zijn in het openbaar iets is waar alle vrouwen in de wereld last van hebben. Zo is bijvoorbeeld Alaska Thunderfuck een van de geportretteerden - en als Alaska niet in drag is, dan identificeert Alaska zich als een homoseksuele man, terwijl het personage van Alaska zich vrouwelijk presenteert. Voor mij maakt het niet uit of je een dragqueen, trans- of cisvrouw bent - als je naar buiten gaat in een kort rokje, lopen we allemaal tegen hetzelfde aan.