Perfume Genius vindt het nog altijd moeilijk om over zijn gevoelens te praten

Mike Hadreas leek mij iemand die gemakkelijk over zichzelf praat. Op zijn debuut Learning uit 2010 graaft de singer-songwriter diep in de krochten van zijn ziel, met teksten die lezen als dagboekfragmenten. Pijnlijke details over misbruik, verlies, en acceptatie gaat hij niet uit de weg. Sinds het succes van die plaat breidt hij zijn geluidspalet met elke release uit. Op Put Your back N 2 It gebruikt hij veel klassieke instrumentatie, terwijl hij op Too Bright een dreigende sfeer creëert met elektronica. Zijn songteksten veranderden ook gaandeweg, en gaan steeds minder over Hadreas zelf.

Op zijn nieuwste, alweer vierde album zet hij die ontwikkeling voort. No Shape, geproduceerd door studiogenie Blake Mills (Fiona Apple, Alabama Shakes), is zijn meest experimentele album tot nu toe, met invloeden afkomstig uit rock, triphop, synthpop, en… Enya.

"Ik wilde een groots album maken met grootse liedjes, maar dan wel mijn versie van wat groots is," vertelt Hadreas wanneer we praten over de muzikale breedte van zijn plaat. De locatie is een hotelbar in Manhattan, waar Perfume Genius een colaatje drinkt met een limoentje erin. "Toen op een gegeven moment alles steeds gladder begon te klinken, ben ik me wel eventjes zorgen gaan maken. Toch is het nog steeds wel relatief vreemde muziek. De onderwerpen zijn niet alledaags en sommige instrumenten die we gebruiken zijn ook vrij ongebruikelijk."

No Shape behandelt thema's als zelfacceptatie, seksualiteit en rebellie. Op de plaat zijn woorden spaarzaam – helemaal op het overweldigende Die 4 You, een van de drie liedjes die Mills en Hardeas samen hebben geschreven. De meeste nummers zijn doordrenkt met een poëtische betekenis die soms lastig te begrijpen is.

Dat is precies de bedoeling volgens Hadreas. Hij wil zich eventjes terugtrekken, na zo open te zijn geweest over zijn leven op zijn vorige werk en in interviews. "Het is moeilijk. Als ik niet wil dat mensen het steeds over mij als persoon hebben, dan zou ik niet over mijn acne moeten tweeten. Ik wil niet dat het alleen maar gaat over mijn verleden en wie ik ben, maar als het gebeurt kan ik daar niet heel boos over zijn. Al voelt het soms wat uit balans."

Hadreas begon meer "poëtische teksten" te schrijven, maar nooit in de hoop daarmee mysterieuzer te worden. "Dat heb ik al verneukt door hoe ik ooit met muziek ben begonnen. Lang heb ik over dingen verteld die zich in mijn leven afspeelden , ik praatte er niet omheen. Een tijdje dacht ik dat mensen alleen dát wilden horen, en ik vond ook dat ik daar goed in was."

Maar Hadreas blijkt toch net iets anders in elkaar te zitten. Als hij zich artistiek wil ontwikkelen, moet hij zich op onbekend terrein begeven. "Het gaat niet meer alleen over dingen die in mijn leven zijn gebeurd. Het gaat ook over dingen waar ik nog mee bezig ben," vertelt hij. "Dat soort onderwerpen moet ik op een andere manier beschrijven in mijn werk."

Noisey: Was dit album moeilijker te schrijven dan je eerdere werk?
Mike Hadreas: Een beetje, maar de laatste tijd maak ik me iets minder zorgen tijdens het schrijven. Ik weet dat als ik een paar maanden heel hard werk, er altijd wel iets uitkomt. Ik voelde wel een druk, want ik wilde dat het nieuwe album een natuurlijke volgende stap na Too Bright zou zijn.

Je podiumpresentatie is de afgelopen jaren ook veranderd: van een simpele show naar iets dat een stuk uitbundiger is. Hoe kijk jij daar naar?
Ik dacht eerst dat optreden voor altijd ongemakkelijk zou blijven. Soms gingen mijn shows prima, maar er waren momenten waarop het echt gênant was hoe angstig ik me kon voelen. Ik denk niet dat ik me ooit gemakkelijk zal voelen op het podium, maar ik hoop het natuurlijk wel.

Je vorige album 'Too Bright' gaat heel erg over je strijd tegen je lichaam. Voel je je inmiddels comfortabeler in je lijf?
Mijn lichaam is de plek waarin ik al mijn angst kan wegstoppen, maar ik vind het nog steeds moeilijk om erover te praten, daarom schrijf ik erover. Vaak voel ik me begrensd door mijn lichaam. Ik wil heel veel dingen doen, maar mijn lijf heeft daar niet echt behoefte aan.

Maar je lijkt wel meer vrede te hebben met liefde en seks.
Ik ben op zoek naar een manier om aansluiting te vinden, om het gevoel te krijgen dat ik in het hier en nu leef met mijn vriend, in het huis waar we wonen, in de dingen die we samen doen. Ik voel me vaak zo kut, gedreven door een domme leugen die ik mezelf ooit heb verteld over hoe ik eruit zie en wie ik als persoon ben. En ik kom er maar niet vanaf, ik blijf erin geloven. Met dit album probeer ik een manier te vinden om toch van die kutgedachtes af te komen.

Vijftien jaar lang kon ik niet heel diep nadenken, of alleen zijn. Ik voel me de laatste tijd zowel geestelijk als lichamelijk een stuk gezonder, en heb een paar grote beslissingen kunnen nemen. Ik kan nu beter alleen zijn. Negatieve gevoelens ga ik minder snel uit de weg.

Je brengt al zeven jaar muziek uit. Hoe ben je in die tijd als persoon gegroeid?
Ik voel me nu compleet anders. Het boeit me minder of mensen me wel of niet mogen. Ik ben ook trotser op de dingen die ik heb gedaan. Eerder had ik niets om mee aan te tonen dat ik genoeg in mijn mars heb. Nu heb ik het bewijs.

Zijn er ondertussen wel dingen gebeurd waar je spijt van hebt?
Dat weet ik niet en dat vind ik prima zo. Ik vind wel dat ik me een jaar lang als een klootzak heb gedragen, dat besefte ik toen niet. Het afgelopen jaar ben ik aardiger voor mezelf geweest, maar ook naar de wereld, dus dat voelt goed. Maar misschien ben ik over twee jaar wel weer een lul, ik weet het niet.

Ben je weleens onzeker over hoe anderen je kunst interpreteren?
Ja, maar zodra ik aan een nieuw project begin, verdwijnt dat gevoel meteen. Ik ben me zeer bewust van hoe anderen over mij denken, maar om een of andere reden weet dat mijn gedrag niet te veranderen. Grimes is een fucking rare badass, en ik voel me aan haar verwant. Ze is een buitenbeentje en een gekkie, en tegelijkertijd kan ze wegkomen met alle grootse dingen die ze doet. Ik probeer ook op die manier mijn kunst te maken.

Sinds de release van 'Too Bright' heeft queer-cultuur zich flink ontwikkeld – zowel negatief als positief.
Mensen zijn tegenwoordig veel bozer. Toen mijn album uitkwam vroegen veel mensen mij waarom ik toch over het onderwerp bleef schrijven, omdat dingen nu beter gaan voor de queer-community. Het is inmiddels minder cool om er op politiek vlak mee bezig te zijn.

Nadat Trump was verkozen, was men bang dat alle progressie die het land de afgelopen acht jaar had geboekt zou verdwijnen.
Ik heb altijd al het gevoel gehad dat grote groepen mensen me haatten voor wie ik ben. Dat Trump werd verkozen, kwam voor mij niet als een hele grote verrassing. Het is lastig uit te leggen, want de uitslag maakte me razend, maar ja, domme mensen doen domme dingen.

Het liedje Alan gaat over je vriend waar je nu zeven jaar mee bent. Wat heb je geleerd van zo'n lange relatie?
Ik realiseer me hoe snel ik mensen voor lief kan nemen, en aan ze gewend kan raken, en hoe ik van ze verwacht dat ze met mij kunnen dealen. We zijn verschillende types en uiten onze gevoelens voor elkaar op andere manieren. Hij is een stuk romantischer, ik veel praktischer. Ik repareer zijn kleren en koop nieuwe dingen als hij iets nodig heeft. Hij stuurt me kaartjes.

Ik zag mezelf altijd als een heel emotioneel persoon, maar op een manier ben ik dat ook totaal niet. Ik ben gevoelig – ik huil bij elke film en reclame – maar eigenlijk ben ik alleen met mijn gevoelens bezig als ik muziek maak. Op andere momenten ben ik aan het dagdromen of aan het lachen. Ik heb nog altijd moeite met over mijn gevoelens praten.