De wondere wereld van Single Serving Sites

​Motherboard heeft al meerdere keren de krochten van het internet opgezocht om te kijken wat voor werelden daar huizen. Darknet, Silk Road en andere merkwaardige digitale plekken zijn onderwerp geweest van menig artikel. Vandaag neem ik jullie mee op een tour door een ander stukje internet; minder duister, minder illegaal, bijna net zo bizar.

Ik heb het over de Single Serving Sites (SSS). Ze bestaan al sinds de eerste dagen van het internet, toch zijn ze alleen bekend bij een klein groepje mensen. In 2008 is er zelfs een paper over geschreven door Ryan Greenberg als scriptie voor zijn studie Information Management and Systems op het UC Berkeley. Op isthisyourpaperonsingleservingsites heeft hij zijn complete onderzoek gezet, in de vorm van een SSS.

Volgens Greenberg zijn er verschillende soorten sites ontstaan de laatste jaren. Voornamelijk de sites die de top 20 van populairste sites domineren. Daar staan  grotendeels sites met meerdere functionaliteiten. Sites die meerdere behoeftes vervullen, en precies dat is wat ze willen. Ze willen je op hun site hebben, dat je daar blijft hangen.

Des te langer zij daar in slagen, des te meer advertentie-inkomsten er bij hen binnen stromen. Dat zorgt er dus voor dat ze hun sites zo mooi, bezoekersvriendelijk, overzichtelijk, en multifunctioneel willen houden.

Dan heb je ook nog een ander soort sites. Een tegenbeweging. Een beweging die het geen ene bal boeit of je blijft of niet, ze doen geen moer aan behoeftevervulling: Single Serving Sites. De naam spreekt best wel voor zich, maar een definitie is altijd handig. Jason Kottke – een invloedrijke Amerikaanse blogger en webdesigner – definieerde SSS in 2008 aan de hand van drie karakteristieken: een specifieke domeinnaam, één specifiek doel dat niet perse nuttig hoeft te zijn en dat alles op één enkele pagina staat.

Greenberg heeft voor zijn paper ook een grafiek gemaakt met alle SSS sinds 1998. In de grafiek is een merkwaardige stijging te zien. Binnen één maand – februari 2008 om precies te zijn - explodeerde het aantal SSS. En dat heeft alles te maken met de post van Kottke.

Kottke zette de post over SSS in die betreffende februari online, waarna enkele andere bloggers het ook oppikten. Toen mensen via Kottke hoorden dat je blijkbaar heel makkelijk zelf sites kon bouwen en ze iets hadden om sites over te bouwen, gingen ze dat massaal doen is gebleken.

Greenberg zet in zijn onderzoek vijf categorieën uiteen voor de SSS. De bekendere SSS nemen populaire cultuur als onderwerp. Memes, films, muziek, en alles wat je nog meer tot populaire cultuur zou kunnen rekenen.Yourethemannowdog.com is een voorbeeld van zo'n site. Statussites zijn een andere populaire vorm van SSS. Ze geven antwoord op een ja/nee vraag. Bijvoorbeeld istwitterdown.com. Vraagsites lijken erg op statussites, alleen hebben ze een ander doel. Bij vraagsites verwacht niemand een verandering, neem isbarackobamamuslin.com. Sites over informatie of instructie bieden simpele data, zoals het IP-adres van de bezoeker IP-adres of landencodes. Commentaarsites geven een mening, advies of wat redactioneel commentaar op het internet. Fuckinggoogleit is daar een voorbeeld van.

Toch zijn er ook ongelooflijk veel sites over die totaal geen doel hebben. Behalve vermaken, je mond open laten vallen terwijl je denkt "wtf, waarom zou iemand hier in godsnaam zijn tijd aan verspillen." Een site die draait om pudding, bijvoorbeeld, of om stuiterende katten (super goed gemaakt trouwens, props!), of ja.. kijk zelf maar. Dat is het doel van een groot deel van de SSS, geen doel hebben.

Maar hoe is het zo ver gekomen? Het is en blijft een uniek verschijnsel, dat enkele mensen zo'n groot publiek kunnen bereiken. Greenberg's onderzoek vertelt ons dat het onder andere te maken heeft met de kosten van een internetdomein. In 1999 kostte het nog rond de $35, op het moment kun je ze voor alles tussen de $5 en de $35 verkrijgen. Dat maakte het mogelijk om een domein te huren om een klein grapje naar het volgend niveau te tillen, en daar hadden mensen wel wat geld voor over. De meeste websites richten zich op korte, makkelijk te onthouden domeinnamen. De meeste SSS hebben echter langere namen. Dat heeft te maken met de race om domeinnamen. Domeinnamen die bruikbaar lijken, zoals pizza.com, worden geregistreerd om later door te verkopen voor veel geld. Vandaar dat de SSS langere namen gebruiken, de kortere zijn allemaal al in gebruik, aldus het onderzoek. Daarnaast is er ook een zekere vorm van humor in te vinden. Zoals bij thispeanutlookslikeaduck, d-e-f-i-n-i-t-e-l-y, turnyournameintoaface of pointerpointer. Stuk voor stuk typische Single Serving Sites-domeinnamen.

Eén aspect dat de creatie van SSS motiveert, is de grote mate van participatie.
Greenberg vertelt hoe de meeste media hun doelgroep een soort van interactie bieden. Papieren media accepteren brieven, mensen kunnen de radio opbellen, tv-programma's vragen hun kijkers soms om te stemmen via allerlei kanalen.

Het internet is daar de volgende stap in; het biedt veel mogelijkheden voor de ontwikkelaars en de doelgroep. Mensen kunnen consumenten en producenten worden. En in tegenstelling tot vóór het internet, ben je als ontwikkelaar niet afhankelijk van hoeveel geld je hebt. Dat resulteert ook in veel spontaan opgezette SSS.

Als je een meme grappig vindt en die in jouw ogen wel een site verdient, dan maak je die voor $5 en met tien minuten werk. Als je kijkt naar de mediageschiedenis, is dit een hele speciale ontwikkeling (niet alleen SSS, maar ook blogs maken trouwens deel uit van deze ontwikkeling). Voor $5 kun je een site lanceren die in theorie miljarden mensen kan bereiken, hoewel in de praktijk de SSS meestal alleen een hele selecte groep bezoekers over de vloer krijgen. De grootste internetmemes worden namelijk alsnog enkel gebruikt door een klein publiek, waarbij internetcommunities als Reddit en 4chan het overgrote deel van het gebruik stimuleren. Die memes zijn onderwerp van een groot deel van de SSS, en dan kom je terug bij het punt dat meestal exclusief bedoeld is voor diehard internetters. Als je niet weet waar je naar op zoek bent, is het redelijk moeilijk om op een SSS terecht te komen, tenzij iemand het linkt op social media. Op die manier zullen SSS waarschijnlijk nooit echt een algemeen goed worden, maar toch meer iets voor een select groepje internet incrowd. Niettemin worden sommige SSS zo bekend dat ze uit hun voegen groeien, en dan niet in de zin van dat ze al het internetverkeer niet aan kunnen, maar dat ze een van de kenmerken van een SSS - een site van een enkele pagina - overboord gooien. Neem hamsterdance – één van de populairste SSS ooit. De SSS is zo populair geworden dat er Cd's, shirts en andere commercie van gemaakt is.

In conclusie zijn SSS een prachtig onderdeel van het medialandschap. Met hun karakter zijn ze iets totaal anders dan de rest van de spelers in de mediawereld. Niet commercieel gebonden, en vooral spontaan opgericht. Wie weet waar ze ons in de toekomst brengen, maar ik ben er zeker van dat het erg grappig wordt. Single Serving Sites zijn één van die dingen die het internet uniek maken. Misschien een idee om ze op de UNESCO-werelderfgoed lijst te gooien?