Gefeliciteerd! Je bent hier waarschijnlijk beland omdat het drie uur 's nachts is en je Google hebt gevraagd of je daadwerkelijk dood kan gaan aan een gebroken hart. Hier het goede nieuws: nee, dat kan niet. Het slechte nieuws is dat je relatie aan diggelen is, en dat je een taaie tijd voor de boeg hebt. Je zal je stinkende best moeten doen om jezelf door zelfs de meest basale interacties heen te slepen. Als je wil dat iemand naar die verdachte moedervlek op je rug kijkt voor een second opinion, zal je een afspraak moeten maken bij de huisarts. En je zal ervan overtuigd zijn dat dit het einde is; dat was 'm dan, je gaat nooit meer iemand vinden, en zal de rest van je leven moederziel alleen moeten slijten.
Advertentie
Maar maak je niet dik: er is een vast patroon voor dit verdriet. Er staan je vijf fases te wachten: ontkenning, boosheid, strijdlustigheid, depressie, en aanvaarding. In je woedende fase ontvolg je je ex op elke denkbare vorm van social media, waar je vervolgens direct spijt van krijgt omdat je nu hun Snapchatverhaal niet meer compulsief kan refreshen. De depressie neemt de vorm aan van zes borden naast je bed met ketchupresten waar ondertussen een schimmelbaard uit groeit. Acceptatie is het eindelijk afwassen van diezelfde borden. Je hebt een lange en moeilijke weg te gaan, maar zet je zelfmedelijden opzij, want deze weg is al vaker bewandeld. Hier is wat advies dat de tand des tijds heeft doorstaan.Dit klinkt simpel, maar als je elke ochtend wakker wordt met het gevoel van 'fuck deze hele dag', verval je al snel in een gevaarlijke routine. Je besluit verder te slapen, wordt weer wakker, scrollt door de Insta van je ex hopend op tien nieuwe foto's en moet huilen als je erachter komt dat die er niet op staan, waarna je opnieuw in slaap valt, verdrietig masturbeert op de PornHub-link die je browser automatisch aanvult, een oude trui aantrekt en naar de kroeg gaat om de rest van de dag wodka te drinken uit een bierpul. Zo kun je natuurlijk niet leven. Op de lange termijn bezorgt dit je doorligplekken en levercirrose, dus dwing jezelf om de hort op te gaan. Steel een fiets, zwem in een vijver, leen een hond, praat met je moeder – doe iets waardoor je op gang komt. Als je enige interacties bestaan uit het bedanken van je Domino's-bezorgers dan ga je je nog een lange, lange tijd zo voelen.Na een week – één week, dus niet 'wanneer ik er klaar voor ben' – vraag je een vriend om je telefoon te ontdoen van beladen foto's, filmpjes en berichten. Zorg dat je deze vriend vertrouwt, want deze person zal zich een weg moeten banen door oogverblindende close-ups van je geslachtsdelen en ellenlange gesprekken die zo zoet zijn dat je er diabetes van kan krijgen. Het moet allemaal weg, alles. Dat geldt ook voor tastbare aandenkens – dit is geen Netflix-documentaire waarin het forensisch onderzoeken van de bewijsstukken ervoor zorgt dat het recht toch nog zegeviert en een onschuldige man eindelijk vrijkomt. Dit is het echte leven, en van een iCloud vol herinneringen en klungelige seksfilmpjes ga je je echt niet minder leeg voelen.
ZORG DAT JE 'S OCHTENDS ERGENS MOET ZIJN
LAAT EEN VRIEND JE TELEFOON OPSCHONEN
Advertentie
DUIK NIET MET DE EERSTE DE BESTE HET BED IN
MAAR MAAK WEL EEN BANGALIJST
NEGEER NEGENTIG PROCENT VAN HET ADVIES VAN JE VRIENDEN
Advertentie
PRAAT NIET MET JE EX
BEREID JE VOOR OP HUN BELLETJE
Advertentie