De nummers die elk jaar weer terugkomen op het Eurovisie Songfestival

Het is deze week feest voor iedereen met wansmaak en te veel vrije tijd, want het is de week van het Eurovisie Songfestival. Het evenement, dat dit jaar in Kiev wordt gehouden, is vooral een feest voor mensen die houden van vastigheid, het is namelijk al jaren – zo niet decennia – precies hetzelfde. De nummers mogen maximaal drie minuten duren en zijn bijna allemaal gigantisch simpel, de presentatoren spreken lachwekkend slecht Engels en de puntenverdeling is zowel oersaai als het hoogtepunt van de avond. Ook op muzikaal vlak is het Songfestival simpelweg een herhaling van zetten; elk jaar komen precies dezelfde soort nummers terug, maar dan net in een ander jasje gestoken.

Om dat te bewijzen hebben we hieronder de verschillende categorieën Songfestivalnummers onder elkaar gezet, en daar de inzendingen van dit jaar, en die van voorgaande jaren, in ondergebracht.

In 2010 stond "onze" lieve 18-jarige Sieneke op het podium te shalalie'en met een gigantisch draaiorgel als mechanische backing vocal. Even de rest van Europa ons mooiste culturele erfgoed opdringen, zo zal de TROS gedacht hebben. Helaas zonder succes, maar dat kan ook liggen aan het feit dat het nummer geschreven werd door Vader Abraham. Toch blijkt een flinke dosis nationalisme ook weleens effectief. Toon lekker de etnische achtergrond van je land door bijvoorbeeld wat oude Russische omaatjes het podium op te sturen of pak er een traditioneel folklore-instrument bij.

Wat je ook kan doen is je een andere cultuur toe-eigenen, zoals Joan Franka deed, die in 2012 een indianentooi opzette bij het knettervals ten gehore brengen van haar liedje. Dit jaar komen de cultuurvierders uit Roemenië, die het om een onduidelijke reden halverwege hun nummer op een jodelen zetten.

Voorgangers in deze categorie:

Ruslana (Oekraïne, 2004)
Sieneke (Nederland, 2010)
Joan Franka (Nederland, 2012)
Donatan & Cleo (Polen, 2014)
Buranovskiye Babushki (Rusland, 2012)

LGBT-artiesten zijn nog steeds een dingetje tijdens het Songfestival omdat landen in Oost- en Zuidoost-Europa ook meedoen, en het daar over het algemeen met de homo-emancipatie ietsje minder goed gesteld is dan hier. Elk jaar is er wel een artiest zo super expliciet gay dat hij of zij daarmee alle vooroordelen bevestigt die er in de helft van Europa nog leven. Niet dat dat erg is, hoor. De bebaarde Conchita Wurst won immers in 2014 de competitie en openlijk transvrouw Dana International won in 1998 met het iconische Diva, en gooiden daarmee een dikke middelvinger naar homo- en transfobie.

Dit jaar stuurt Montenegro de extravagante Slavko Kalezić. Slavko heeft een haarvlecht van een halve meter die hij graag vastpakt en rondzwiert terwijl hij neukbewegingen maakt en buiten adem zijn matige nummer zingt. Hij zal wel de clown van de competitie worden, maar in de Reguliersdwarsstraat wordt het nummer straks vast enthousiast meegezongen. Maar het echte gay anthem van dit jaar – toegegeven, bijna elke inzending van het Songfestival is een potentieel gay anthem – wordt sowieso de inzending van Israël, want de zanger is lekker en het nummer klinkt alsof het uit de playlist van een gaysauna komt.

Voorgangers in deze categorie:

Dana International (Israël, 1998)
Sestre (Slovenië, 2002)
The Ark (Noorwegen, 2006)
Marija Šerifović (Servië, 2007)
DQ (Denemarken, 2007)
Tooji (Noorwegen, 2012)
Ryan Dolan (Ierland, 2013)
Conchita Wurst (Oostenrijk, 2014)

Als je bij het Songfestival niet met een extreem makkelijk en repetitief dom nummer aan komt zetten maak je geen enkele kans. Liefst bestaat je nummer uit twee kleine coupletten en verder acht keer het refrein want het moet zo extreem catchy en universeel zijn dat huisvrouwen en homo's het na één keer luisteren al leuk te vinden.

Er bestaat geen gerechtigheid bij het Songfestival – vorig jaar won een nummer dat jankerig en saai was en werd Australië, dat de concurrentie vocaal afslachtte, tweede – want die Ozzies hebben tegenwoordig wel het privilege als niet-Europees land mee te mogen doen, maar je denkt toch niet dat ze ook echt mogen winnen?

Nederland snapt het concept na 62 jaar nog niet helemaal en komt de afgelopen jaren ook met best prima nummers, maar daar gaan we dus niet mee winnen. Dit jaar zijn we trouwens gewoon weer ordinair catchy – waarschijnlijk de reden dat we de afgelopen weken bij de bookmakers van de 22e naar de 8e plaats stegen.

In 2017 is het Oostenrijk dat met een nummer komt dat niet verschrikkelijk is, een nummer dat bij Serious Request – waarvan de doelgroep een minuscuul beetje meer smaak heeft dan van het ESF – het meest aangevraagde nummer zou kunnen worden. De budget-versie van Ed Sheeran staat bij de bookmakers op een sneue dertigste plek, een bewijs dat de theorie klopt.

Voorgangers in deze categorie:

Edsilia Rombley (Nederland, 2007)
Anouk (Nederland, 2013)
The Common Linnets (Nederland, 2014)
Douwe Bob (Nederland, 2016)

Sinds ABBA in 1974 won met Waterloo zijn er al zoveel slechte imitaties van ABBA voorbijgekomen dat plagiaat tijdens het Songfestival al niet meer echt verbazingwekkend of storend is. Maar het is wel vermakelijk. Het Eurovisie Songfestival is meer een muzikale oorlog dan een liedjeswedstrijd. Soms zijn de aantijgingen een beetje vergezocht, maar luister even naar de Duitse inzending van dit jaar. Zonder een greintje gêne is de beat van Titanium van David Guetta gejat en niemand heeft de moeite genomen om dat ook maar een beetje te verbloemen.

De Belgische inzending van dit jaar is trouwens ook vrij duidelijk gejat, maar als de artiest waarvan je jat niet zo bekend is boeit dat toch niet? Voorgangers in deze categorie:

Ell/Nikki (Azerbeidjan, 2011) - (OneRepublic – Secrets)
Sofi Marinova (Bulgarije, 2012) – (Inna – Hot)
Frans (Zweden, 2016) – (Matt Simons – Catch & Release)
Laura Tesoro (België, 2016) – (Fleur East – Sax EN Queen – Another One Bites The Dust)
Cascada (Duitsland, 2013) – (Loreen -Euphoria)
Måns Zelmerlöw (Zweden, 2015) – (David Guetta – Lovers On The Sun)

Er wordt nogal wat afgeschreeuwd op het Songfestival. Wie niet beter zou weten, zou denken dat er iets verschrikkelijks aan de hand was in die hal waar het festival gehouden wordt. Sommige nummers klinken als één lange uithaal en we mogen van geluk spreken als het een beetje zuiver klinkt. Vooral (Zuid)Oost-Europa heeft hier een handje van en dit jaar is het Albanië dat lang en hard schreeuwt om relevantie. Check even vanaf 2:10 hoe deze meid bijna een halve minuut lang haar longinhoud eruit perst en daarbij meer decibellen produceert dan een groep teleurgestelde Feyenoord-supporters.

Voorgangers in deze categorie:

Marija Šerifović (Servië, 2007)
Dima Bilan (Rusland, 2008)
Jade Ewen (Engeland, 2009)
Alyosha (Oekraïne, 2010)
Sabina Babayeva (Azerbeidjan, 2012)
Polina Gagarina (Rusland, 2015)

Vorig jaar won Oekraïne met een oersaai nummer over de deportatie van de Krim-Tataren door de Sovjet-Unie in 1944. Rusland, dat zelf als derde eindigde, vond dat niet cool. Dit is niet de eerste keer dat de grootmacht bekritiseerd werd tijdens dit Europese feestje, want Rusland gedraagt zich altijd al kut en het Songfestival wordt al jarenlang gebruikt als speelveld voor politieke conflicten. Als er niks politiek interessants is te vertellen, zijn er altijd nog genoeg liedjes met goedkoop sentiment over gelijkheid en uiteraard wereldvrede.

Dit jaar zou er voor Rusland eigenlijk een vrouw in een rolstoel optreden die zingt over licht vinden in donkere tijden en die door in een rolstoel te zitten al een sympathieke underdog-troef in handen heeft. Oekraïne wil na de overwinning nog steeds wraak op 1944 en heeft, petty als ze zijn, de arme vrouw toegang tot het land geweigerd, omdat ze in 2014 de illegaal de Krim bezocht. Terecht of niet, waarschijnlijk is niemand er echt rouwig om dat we dit nummer moeten missen.

Voorgangers in deze categorie:

Stephane & 3G (Georgië, 2009)
Paradise Oskar (Finland, 2011)
Dina Garipova (Rusland, 2013)
Genealogy (Armenië, 2015)
Boggie (Hongarije, 2015)

Een rock-act naar een festival sturen dat verder alleen nummers bevat die in een laboratorium zijn gemaakt en langs honderd focusgroepen zijn gegaan om zo universeel aantrekkelijk mogelijk te maken, is niet per se een logische stap. Toch moeten we elk jaar weer een of twee rocknummers doorstaan. Dit jaar is het Oekraïne dat de scheurende gitaar heeft opgepakt. Eerlijk gezegd hebben we hebben het nummer niet eens geluisterd, maar voelden we ons toch geroepen dit probleem hier even te bespreken.

Voorgangers in deze categorie:

Zdob Si Zdub (Moldavië, 2005)
Kabát (Tsjechië, 2007)
Teräsbetoni (Finland, 2008)
Sinplus (Zwitserland, 2012)
Max Jason Mai (Slowakije, 2012)
Adrian Lulgjuraj & Bledar Sejko (Albanië, 2013)

Eens in de zoveel tijd raakt een land zo gefrustreerd vanwege het feit dat de competitie deels om vriendjespolitiek draait – Oost-Europese landen stemmen áltijd op elkaar, maar eerlijk, België en Nederland doen dat ook – dat ze denken 'fuck deze shit, ik stuur gewoon een heel belachelijk nummer naar het Songfestival, het maakt niet uit wat we doen we verliezen toch wel' om vervolgens de nationale clown op het vliegtuig te zetten. Daar rollen de meest bizarre acts uit, die meestal sneuvelen in de halve finale omdat niemand zin in die onzin heeft. Behalve in 2006 toen de, als soort glamrock-monsters verklede, heavy metal-band Lordi in 2006 voor Finland de winst mee naar huis nam.

Dit jaar is het Italië dat voor veel vraagtekens zorgt omdat de zanger in een dojo met verschillende boeddhistische outfits en een dansende aap arbitraire, voornamelijk Oosterse, termen roept. Het lijkt op eerste gezicht een extreem politiek incorrect nummer, maar als je wat langer en dieper nadenkt – wat ik niet denk dat de gemiddelde Songfestivalkijker doet, maar oke – is het vooral een aanklacht aan Westerse mensen die zich oriëntalisme toe-eigenen. En het blijft zo verschrikkelijk in je hoofd steken dat Italië op nummer één staat bij de bookmakers en dat we het nummer waarschijnlijk dus nog heel fucking vaak gaan horen in 2017, fun!

Voorgangers in deze categorie:

LT United (Litouwen, 2006)
Dschinghis Khan (West-Duitsland, 1979)
Lordi (Finland, 2006)
Verka Serduchka (Oekraïne, 2007)
Dustin The Turkey (Ierland, 2008)
Cezar (Roemenië, 2013)