De porno die al je jeugdherinneringen verwoest

Het lichaam van Missy Martinez is roze geverfd op plekken waarvan dat onmogelijk lijkt: aan de binnenkant van haar vulva, rond haar anus, en elke plek waar haar medespeler Brenna Sparks tot nu toe met haar gezicht heeft gezeten. Ze draagt een anime-kostuum dat bestaat uit een paarse cape en een soort slurf bovenop haar hoofd.

Martinez maakte in mei 2019 een einde aan haar tien jaar lange pornocarrière. Dat was een jaar na haar debuut als Vagin Buu, de pornoversie van het Dragon Ball Z-personage Majin Buu.

“Bij normale porno ben je al snel een geile stiefmoeder of een kinderoppas, wat nogal gekunstelde rollen zijn,” zegt ze. “Het is zo serieus. Terwijl seks juist leuk hoort te zijn: als je tijdens de seks niet kunt lachen doe je iets verkeerd.”

Het lijkt op iets wat je alleen zou doen als je een weddenschap hebt verloren, maar Martinez vroeg hier zelf om. Of eigenlijk was het vooral Lee Roy Myers, de Canadese medeoprichter van pornostudio WoodRocket, die vroeg of ze een rol wilde spelen in een van zijn weirde parodieën. En ja, dat wilde ze wel. Als groot Dragon Ball Z-fan was het haar droomrol.

“Maar toen ze mijn geslachtsdeel gingen verfspuiten dacht ik: help!” zegt ze.

Martinez is niet de enige. Iedereen die ik sprak die een WoodRocket-kostuum heeft gedragen heeft zo’n moment meegemaakt, waarop je beseft dat er geen weg terug meer is.

Onder historici gaat er een (niet helemaal juiste) theorie rond dat parodieporno tot stand kwam tijdens de Franse Revolutie. Doordat in het Frankrijk van de late achttiende eeuw pornografische cartoons van de monarchie werden gemaakt – waarbij de heersers net zo beestachtig tekeer gingen als de mensen voor wie ze hun neus ophielden – werden mensen volgens literatuuronderzoeker Robert Darnton aangemoedigd om in opstand te komen.

“Seks is democratisch,” zegt sekshistoricus (en VICE-schrijver) Hallie Lieberman. “De uitdrukking ‘De kleren van de keizer’ heeft daar ook mee te maken: je zegt ermee dat hij net zoveel waard is als alle andere mensen.”

Parodie-porno is in werkelijkheid nog een paar eeuwen ouder. In de zestiende eeuw schreef een anonieme Italiaanse schrijver Ficheide, een erotische parodie van Ilias, een epos van dichter Homerus. In een andere erotische tekst uit de Italiaanse renaissance, La Cazzaria, werd de spot gedreven met politici, en doordat het relatief viral ging (voor zover iets vijf eeuwen geleden viral kon gaan) werd de maker ervan, Antonio Vignali, verbannen. De roman Fanny Hill uit 1748, die gezien wordt als eerste pornografische proza uit Engeland, is ook een politieke parodie. En The Pearl, een maandelijks pornotijdschrift dat eind negentiende eeuw in Londen werd gepubliceerd, bevatte niet alleen parodieën, maar was ook zelf een parodie van een familietijdschrift. De Britse autoriteiten doekten het tijdschrift na twee jaar op omdat het toch echt niet door de beugel kon.

In de vroege twintigste eeuw waren er kleine pornopamfletten genaamd ‘Tijuana Bibles’: wulpse parodieën van bekende figuren uit de popcultuur zoals Popeye, Superman, Lois Lane en Wonder Woman. Ze waren vooral populair tijdens de Grote Depressie. De pornowereld maakte vervolgens een grote bloei door met de komst van de VHS-band, en de mogelijkheid om ook thuis je eigen clipjes op te nemen. En er kwamen filmparodieën, zoals Forrest Hump en Everybody Does Raymond.

“In onze samenleving zijn klasse en seksualiteit nauw met elkaar verbonden, waardoor dingen die een hoog aanzien hebben wat discreter zijn op het gebied van seks,” zegt Laura Helen Marks, een porno-onderzoeker en docent Engels aan de Tulane-universiteit in New Orleans. “Daardoor vinden we het leuk wanneer het ‘platte’ genre porno de perversiteit en hypocrisie van de mainstream media blootlegt. We hebben graag dat het dan weer op hetzelfde niveau zit.

Tegenwoordig is er dus ook WoodRocket, een studio uit Las Vegas die de afgelopen acht jaar naam heeft gemaakt met parodieporno. Mocht je een keer hebben gehoord van video’s waarin Spongebob zijn Squarepants niet meer aan heeft, of er levensgrote Lego-figuren zijn die elkaar een beurt geven, dan kun je er vergif op innemen dat WoodRocket erachter zit.

Mensen gebruiken parodieën, satire en seksualiteit al honderden jaren om tegen systemen en instituten op te boksen. Wat dat betreft is er dus weinig veranderd. Het enige is dat we nu ook het verleden op de hak nemen: onze eigen nostalgie.

Eind jaren negentig werkte Myers in een videotheek. Daarna heeft hij meerdere baantjes gehad, van beheerder van camera-apparatuur tot manager van een pay-per-view-bedrijf. Maar de eerste keer dat hij geïnspireerd werd voor zijn huidige werk was toch echt al in de videotheek.

“Ik zat Edward Penishands te kijken, en die heeft van die vreselijk enge dildo-armen,” zegt Myers. “Echt belachelijk. Het is heel goor, maar ook wel weer grappig, al weet ik niet welke delen precies grappig bedoeld zijn en welke niet. Maar het bleef altijd in mijn hoofd zitten. Het leek me geweldig om ook ooit zoiets te doen.”

Myers had jaren baantjes die hij puur als werk zag, en kwam erachter dat hij een hekel had aan het negen-tot-vijf-ritme. Maar zodra hij evenementen ging organiseren, ontmoette hij veel nieuwe vrienden en kennissen in de seksindustrie. Een van hen was Scott Taylor, de oprichter van pornostudio New Sensations, die in 2008 het plan had bedacht om wat luchtigere video’s te maken. Hij gaf Myers de opdracht om een erotische parodie te maken van het negen-tot-vijf-ritme waar hij zich zo gevangen in had gevoeld. Het resultaat was The Office: An XXX Parody, de eerste van de acht tv-parodieën die hij dat jaar voor New Sensations zou bedenken.

Daarna ging het balletje rollen. Myers liep voorop in de transformatie die de seksindustrie doormaakte: nu er steeds meer gratis porno op het internet verscheen, waren mensen steeds minder bereid om er geld aan uit te geven. Om toch nog genoeg winst te maken om zijn cast en crew te kunnen betalen, moest hij dus nieuwe dingen verzinnen. Na jaren verschillende pornoparodieën te hebben gemaakt voor andere studio’s, richtte hij in 2012 WoodRocket op, met het doel om ludieke porno mainstream te maken – en gratis toegankelijk.

Myers omschrijft zijn regiestijl als “grimmige publieke televisie” en laat zich beïnvloeden door oude series als The Hilarious House of Frightenstein – voor zijn lowbudgetfilms maakt hij gebruik van sets die uit één kamer bestaan, en make-up die lijkt te zijn aangebracht door een overijverige theaterstudent. Zijn eerste film was SpongeKnob SquareNuts, die hij in januari 2013 uitbracht met een trailer die “safe for work” was, en een link naar de volledige versie op WoodRocket.com.

Er zat ook een themesong bij, die gemaakt moest worden zonder dat er auteursrechten werden geschonden. Daarvoor werd de New Yorkse sounddesigner David DeCeglie ingeschakeld, die daarna ook veel andere muzikale begeleiding voor WoodRocket op zich zou nemen.

DeCeglie weet nog goed hoe hij reageerde toen Myers hem benaderde voor de parodieversie van het iconische Spongebob-lied. “Fuck yeah, dat klinkt superbelachelijk.”

Dat was het ook. Een uur nadat de film was uitgebracht, crashte de site van WoodRocket omdat de server niet was opgewassen tegen alle mensen die het wilde zien.

Myers en zijn crew hadden destijds nog nooit iets gemaakt dat “zo fucked up was” als Squarenuts, zegt hij. Het gigantische Spongebob-pak was gemaakt door Tom Devlin, die vanaf het begin al betrokken was bij WoodRocket. Myers had hem gevraagd om het eruit te laten zien als een soort Pizza the Hutt uit de film Spaceballs. Met andere woorden: als een acteur die verzwolgen is door een weerzinwekkend zelfgemaakt kostuum. Het resultaat was een constructie van polyschuim dat op een grote vierkante doos zat geplakt.

“Het was best wel eng,” zegt Devlin. “De acteur vond het moeilijk om zich voort te bewegen, en ook om überhaupt te presteren. Maar dat maakte de parodie alleen nog maar gekker en ongemakkelijker.”

“Hij zag eruit als een monster,” voegt Myers toe. “Het was grappig – of tenminste: wij vonden het grappig – en mensen vonden het of fantastisch of verschrikkelijk. Maar ze keken in ieder geval wel.”

Devlin en Myers maken zich niet al te druk of de acteurs goed zullen presteren. Maak gewoon die kostuums, en kijk wat ze ermee doen.

“Soms gaat het er niet om of acteurs zich comfortabel voelen, maar om wat het allersulligste is wat we kunnen bedenken,” zegt Devlin. Nu ze een reputatie hebben opgebouwd, weet iedereen die zich tegenwoordig als acteur aanmeldt bij WoodRocket precies waar hij of zij voor tekent.

Ook de rol van Rizzo Ford als ‘Dickachu’ in Strokémon XXX is onvergetelijk. Ze ziet eruit als een stripfiguur dat net een auto-ongeluk heeft gehad. Haar hoofd hangt een beetje en ze buigt naar voren. Doordat er flink wat schuimlatex met dikke lagen gele en zwarte verf op haar gezicht zit – en er geen opening bij haar neus zit – moet ze door haar mond ademen en is haar blikveld beperkt.

“Dickachu! Dickachu, Dickachu,” brengt ze uit. Samen met ‘Fisty’, wier schaamstreek is geschoren en oranje is geverfd, zodat het matcht met haar oranje anime-kapsel, bevredigt ze ‘Gash’ oraal, die gespeeld wordt door Tyler Nixon. Terwijl ik de video bekijk vraag ik me af of ze wel adem kan halen.

“Ik vind dat komedie en porno hand in hand met elkaar moeten gaan,” vertelt Ford. “Door porno wat luchtiger te maken, normaliseren we dingen die we normaal gesproken wat ongemakkelijk vinden als we met een nieuw iemand naar bed gaan. Seks kan gewoon tot sullige momenten leiden: soms maken we best gekke geluiden met onze mond of lichaam.”

Ford overleefde de shoot niet alleen, maar “zou het zo weer doen” ondanks dat ze hierna meerdere keren moest douchen en in bad moest om alle make-up eraf te krijgen.

Eigenlijk is er geen enkele manier waarop je je kunt voorbereiden op een rol in een WoodRocket-film.

Will Tile weet er ook alles van, die in 2018 auditie deed voor Red Dead Erection. Een paar maanden daarvoor had hij nog nooit iets gedaan in de seksindustrie, en zocht hij gewoon een manier om geld te verdienen. Sindsdien speelde hij een agent in Dick Hard (een parodie op Die Hard) en was hij vorig jaar in Aladdick de geest die uit de fles kwam.

Toen hij op de set van Aladdick verscheen en naar de visagie ging, dacht hij dat ze hem gewoon wat zouden opfrissen. In plaats daarvan werd zijn bovenlichaam een half uur lang blauw gespoten

Tile dacht dat hij gewoon een standaard porno-acteur zou worden, die relatief anoniem zou blijven. Maar na Aladdick veranderde alles. “Alles ging totaal naar de knoppen.”

Nu kan hij nauwelijks meer een set op lopen zonder dat iemand hem als de geest herkent. Of als de agent. Of als Simba. Of een van die reptielachtige wezens uit Ten-Inch Mutant Ninja Turtles.

Ook zijn moeder heeft hem blauw en halfnaakt in de pornofilm zien acteren.

Tile is een marinier, brandweerman en ambulancebroeder geweest, dus zijn familie is het wel gewend om zich zorgen om hem te maken. Nu hij een hitsige Ninja Turtle en een agent met een plaksnorretje heeft gespeeld, kunnen ze er eindelijk gerust op zijn dat hij gezond en gelukkig is.

“Twee jaar lang maakten ze zich zorgen of ze me op een dag levenloos in een kist zouden aantreffen, als ze me überhaupt nog terug zouden zien,” zegt hij. “Toen ik brandweerman werd, zeiden ze: ‘Ga je omkomen in een vuurzee of gewoon ergens te pletter vallen?’ Nu is het: ‘Porno? Helemaal prima joh.’”

Tommy Pistol draagt een groene bodysuit van elastaan, waar zijn stijve piemel uitsteekt. Hij ligt op een operatietafel en hij kreunt van achter zijn alienmasker, terwijl hij gestreeld wordt door April O’Neil en Lauren Phillips – twee beglitterde indringers die net vanuit Burning Man naar Area 51 lijken te zijn gewandeld.

Pistol is al bevriend met Myers sinds 2010, toen ze elkaar ontmoetten tijdens de opnames van de parodie van Sex and the City voor New Sensations. Hij speelde sindsdien uiteenlopende rollen, en op de een of andere manier blijft hij personages spelen die hun pik door de minst comfortabel ogende kostuums prikt die je maar kunt bedenken.

Bij normale porno komt er al best wat uithoudingsvermogen kijken om overtuigend seks te hebben voor de camera. Kun je nagaan wanneer je ook nog een personage speelt uit je eigen kindertijd.

“Als je wilt zien hoe Super Mario de prinses neukt, ga je ook zien hoe Super Mario de prinses neukt,” zegt Pistol. “Hij is geen mindere Super Mario omdat hij ineens met zijn lul staat te slingeren.”

Lance Hart, die Mister Rogers speelt in de meest recente film Mr. Rimjob’s Neighborwood (dus eigenlijk Mister Rimjob), zegt dat dit makkelijker was dan toen hij voor eerdere films een BDSM-masker of een leren schort droeg. “Het voelt zeker wat apart als ik sta te kreunen maar nog steeds moet doen alsof ik Mister Rogers speel,” zegt hij. “Maar ik vind het wel wat hebben.”

Alsof het nog niet leuk genoeg is om met een opgeplakte snor en een geverfd kontgat tekeer te gaan, kunnen ze in de studio van WoodRocket niet filmen terwijl de airconditioning nog aanstaat – dat maakt te veel kabaal. En de combinatie van body paint, gigantische kostuums, stomende seks en een brandende hitte heeft al heel wat interessante momenten opgeleverd.

“Als ik bezig ben voel ik gewoon dat ik bijna flauw ga vallen,” zegt Tile, terwijl hij terugdenkt aan zijn rol als Simba in The Loin King, waar hij met pluizige leeuwenmanen seks had met zijn tegenspeler Kira Noir. Hij bleef gelukkig bij bewustzijn, en zegt dat hij het zo weer zou doen.

Sinds kort regisseert ook Holly Myers films voor WoodRocket. Zij vertelt dat ze haar best doet om een veilige en comfortabele situatie te creëren voor de performers – zonder in te leveren op kwaliteit. “Ik probeer de sfeer luchtig en positief te houden,” zegt ze. “We vragen ze om seks te hebben voor de camera – wat al best gedurfd is – en dan moeten ze ook nog in een misschien wel erg onprettig kostuum zitten en in hun rol blijven.”

Toen Martinez Vagin Buu speelde, moesten ze zeker vijf keer opnieuw beginnen met filmen omdat de verf en de lijm los begonnen te laten. “Ze zeiden: ‘Cut! Oké, nu even intens graag, en go!’ terwijl ik op het punt stond om klaar te komen, of dat zelfs al deed,” vertelt ze. Het is niet alleen fysiek, maar ook mentaal een grote uitdaging.

“We weten altijd dat het niet makkelijk gaat zijn, ongeacht welke voorbereidingen je treft,” zegt Myers. “Porno is niet zoals echte seks, je moet je openstellen en ervoor zorgen dat alles goed in beeld is.”

Je moet eigenlijk ook wel over speciale kwaliteiten beschikken om je door al het gegiechel, ongemak en plakkende verf heen te werken. Pistol zegt dat hij het “opmerkelijk natuurlijk” aan vindt voelen om seks te hebben terwijl hij zulke kostuums draagt. “Na al die jaren voelt het ook als afleiding,” zegt hij. “Het werkt voor mij therapeutisch dat je er ook wat bij kunt lachen. Niet dat ik mezelf nou nu thuis gierend van het lachen af zou trekken, maar dit soort porno zorgt er wel voor dat barrières doorbroken worden.”

Misschien vraag je je nu inmiddels af (of de hele tijd al) wie hier in hemelsnaam geil van wordt. Is er een publiek voor seksende Disney-figuren? Zijn er mensen die oprecht opgewonden raken van een rondborstige Pikachu of Spongebob die zijn priemende erectie tevoorschijn tovert?

Natuurlijk zijn die er – denk alleen al mensen met een Lego-fetisj die dankzij WoodRocket aan hun trekken komen. Maar humor heeft altijd al wel een rol gespeeld in porno. Seks is leuk, en vaak ook grappig.

Zoals pornohistoricus Lieberman zegt, hebben humor en porno veel met elkaar gemeen. “Het einddoel van beide is een fysieke reactie: een orgasme of een lach. We kijken komedie en porno omdat we plezier willen hebben.”

Voor de performers zelf heeft dit soort porno ook een voordeel ten opzichte van de gebruikelijke variant. “Dit kun je onmogelijk als lopendebandwerk doen,” zegt Tile. “Daar wordt het alleen maar veel leuker van.”

Er is één film van WoodRocket die ik eigenlijk nog steeds niet af durf te kijken. Mr. Rimjob’s Neighborwood begint met een beeld van Mister Rogers, die zogenaamd vertelt: “Welcome to my neighborhood, where we’ll ruin your childhood.” Ik was bang dat dat ook gewoon waar was. Als kind was ik dol op Mister Rogers.

Myers vertelt dat hij op een bepaald punt ook heeft getwijfeld of hij Mr. Rimjob wel echt moest maken, aangezien hij er waarschijnlijk heel wat jeugdherinneringen mee zou verpesten. “Het was de eerste waar ik een beetje spijt van begon te krijgen toen we het maakten,” zegt hij. “Ik ben zelf ook met dat programma opgegroeid. Maar ik dacht: we moeten gewoon duidelijk maken dat het echt niet om hem ging. Ik denk niet dat het echt niet kon tegenover hem, als je bedenkt wat voor persoon hij was.”

Eigenlijk zijn er maar drie dingen waar Myers écht nooit een film over zal maken: alles waarmee je iemand doelbewust omlaag haalt, alles waarbij de personages duidelijk minderjarig zijn en alles wat met Donald Trump te maken heeft – daar is hij “nogal klaar mee”. Voor de rest is alles prima.

“Het gaat erom dat je een balans vindt,” zegt Myers. “Eigenlijk weet ik niet of die balans wel bestaat. Maar we moeten het toch zien te vinden. Wij hebben onze eigen balans gecreëerd, het is ook voor iedereen wat anders.”

“Sommige mensen houden ervan, anderen haten het. Sommigen zullen ervan walgen. Maar wat in ieder geval zeker is, is dat we al jullie jeugdherinneringen hebben verpest.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE US.