Deze mensen werden gedumpt tijdens de pandemie

Een vriendin van me werd een paar weken geleden gedumpt. Haar vriendin had door de coronamaatregelen tijd gehad om na te denken en ingezien dat ze alleen wilde zijn. Ze belde me huilend op. Normaal gesproken was ze zich die avond gaan bezatten, vertelde ze snikkend, of had ze met iemand in de kroeg getongd om haar ex te vergeten. Nu zat ze in haar kamer voor zich uit te staren. Door de anderhalvemeterregel was er niemand die haar troostend kon knuffelen. “Het is een ramp,” zei ze.

Haar relatie is niet de enige die nu stukloopt. De coronacrisis zorgt voor een piek in echtscheidingen, mogelijk tienduizend meer dan normaal, voorspelde de vereniging van familierechtadvocaten. Hoe ga je om met een gebroken hart zonder je in de armen van je vrienden te laten vallen of je te bezatten in de kroeg? Ik vroeg het aan vijf mensen die tijdens de pandemie werden gedumpt.

Ik heb voor de eerste keer in mijn leven liefdesverdriet en ik vind het verschrikkelijk. Mijn ex-vriend en ik waren drie jaar samen. Hij had al langer twijfels en een paar weken geleden maakte hij het uit.

De eerste week na mijn break-up was de coronacrisis al gaande, maar toen kon ik nog naar school en met vrienden zijn – dat gaf veel steun en afleiding. Toen dat na een week niet meer kon door coronamaatregelen hakte dat er vreselijk in. Het liefste wilde ik naar een vriendin toe en veel wijn drinken, ijs eten en huilen. In plaats daarvan zit ik nu al een paar weken alleen op mijn kamer. Dat is heel confronterend – hier brachten we samen de meeste tijd door. Mijn kamer is ineens een donkere plek, omdat alles me aan hem herinnert. Als ik naar mijn bed kijk, denk ik: daar lag hij altijd, en nu niet meer.

Toen ik nog even met hem belde, zei hij dat-ie het moeilijk vindt dat het in deze tijd is uitgegaan. Tuurlijk vond ik het fijn om te horen dat hij het ook zwaar heeft. Gelukkig kan hij nu niet uit om met andere meisjes te zoenen. Tegelijkertijd loop ik tegen hetzelfde ‘probleem’ aan.

Als ik over straat loop word ik verdrietig. Ik zie mensen alleen of met hun lover rondlopen. Dat is confronterend: ik had graag deze quarantaine samen met hem doorgebracht. Dan hadden we de hele dag in bed gelegen en films gekeken. Nu ik niet met vrienden kan zijn, schrijf ik mijn gevoelens op. Maar op een gegeven moment heb ik dat ook wel gezien, en wat dan?

Zonder corona had ik mijn liefdesverdriet veel beter getrokken. Ik wil het gevoel hebben dat ik verder kan, maar de tijd staat stil. Ik ben bang dat ik het pas kan verwerken als de wereld weer normaal wordt, en dat er dan weer een proces komt waar ik doorheen moet. De pandemie zorgt voor een soort dubbel liefdesverdriet.

Eind maart ging ik bij mijn vader langs. Mijn vriendin vond dat een slecht idee, ze was erg bang voor corona. Ze werkt in het ziekenhuis en was bang dat ik haar zou aansteken, waardoor zij dan weer mensen in het ziekenhuis zou aansteken die er aan konden sterven. Nadat ik met mijn vader had afgesproken, zouden we een weekend samen zijn. Maar ze zei: “Matt, dit is geen goed idee, we moeten vijf dagen wachten om te kijken of een van ons symptomen heeft.” Dus ging ons weekend niet door.

Een paar dagen later zat ik een biertje te drinken met vrienden toen ze belde. Ze zei dat ze het niet meer kon, dat het geen goede timing voor onze relatie was en dat ze heel gestresst was over COVID-19. Mijn hart brak in duizend stukjes. Ik lag in foetushouding op bed te denken: wat als ik niet naar mijn vader was gegaan? Was het dan nog aan geweest?

Ik wilde niet alleen zijn, dus heb vrienden gebeld en zit sindsdien bij bij hen in quarantaine. Dat is heel fijn. Als het de ‘normale’ wereld zou zijn, zou ik denk ik meer bezig zijn met wat ze nu aan het doen is en constant haar Instagram checken. Dan zou ik alleen thuis zitten, terwijl ik nu met vrienden aan het skateboarden, gitaar spelen en lezen ben. Ik vind het wel vreselijk dat ik niet naar buiten kan, naar de gym of naar een bar.

Ik heb niet meer van haar gehoord sinds dat ene telefoontje. Ik ben benieuwd hoe het met haar gaat en ik maak me ook zorgen. Ik wil graag weten of zij en haar familie gezond zijn.

Toen Rutte de anderhalvemetersamenleving aankondigde dacht ik: vervelend, maar ik heb in ieder geval mijn vriend nog. Eenzaam hoef ik me niet te voelen en knuffelen hoef ik niet te missen. Toen maakte mijn vriend het uit. Op dat moment had ik schijt aan de anderhalvemeter: ik ben naar een vriendin gegaan, en die me heeft getroost en we zijn veel wijn gaan drinken.

Mijn moeder zei gelijk: “Ik denk dat-ie gestresst is door de coronacrisis. Hij werkt in de cultuursector en dat valt allemaal weg. Hij is gewoon in de war.” Ik denk dat het sowieso was uitgegaan; hij twijfelde al langer. Corona is niet de oorzaak, maar ik denk wel dat het daardoor sneller uitging, omdat hij meer tijd had om na te denken.

In het begin was ik boos. Had-ie me niet ná de pandemie kunnen dumpen? Al snel realiseerde ik me dat dat ook niet goed was geweest. Dan had hij moeten liegen tegen mij en zichzelf. Het eerste weekend heb ik alleen maar huilend in mijn hangmat dichtbundels gelezen. Het is kut om nu te worden gedumpt – ik voel me extra alleen.

Aan de andere kant is het misschien juist een goede timing: ik heb alle tijd om ermee te dealen en het verdriet echt te voelen. De meeste mensen verzachten hun verdriet door uit te gaan, om vervolgens nog verdrietiger te zijn. Ik kan geen afleiding zoeken in de kroeg, ik moet nu wel verdrietig zijn. Hopelijk is dat na corona voorbij en dan ben ik blij dat ik het goed heb verwerkt.

Mijn vriendin heeft het vrijdag uitgemaakt. Ik woon in het noorden van België, zij in het zuiden. We hadden elkaar al twee maanden niet gezien door de coronamaatregelen. Omdat het geen noodzakelijke verplaatsing was, mochten we niet naar elkaar toe reizen. Toen ik dat hoorde, was dat een klap in mijn gezicht. Maar de echte klap kwam later. We waren aan het Facetimen, toen ze het ineens uitmaakte. Het kwam als een totale verrassing. Ze zei niet letterlijk dat het kwam door corona, maar ik denk wel dat het haar keuze heeft beïnvloed. We zijn al anderhalf jaar hartstikke verliefd, en de laatste keer dat we elkaar zagen waren we nog heel blij samen. En nu ineens, pats, boem, uit. Dat kan toch niet? Ik denk dat haar gevoel door de afstand minder werd en dat ze dacht: misschien moeten we elkaar de komende maanden ook nog missen, dan maak ik het maar uit. Het doet heel veel pijn dat ik geen afscheid van haar kan nemen.

Deze tijd is al erg, en liefdesverdriet doet er nog een schepje bovenop. Ik zat al de hele dag thuis, maar nu zit ik thuis met een gebroken hart. Ik zou het liefst naar buiten gaan, met vrienden wat drinken, feesten, iets doen om mijn gedachten te verzetten, maar dat is onmogelijk nu. Ik voel me eenzaam en denk alleen maar aan haar. Het gaat eigenlijk helemaal niet goed met me.