Echte Mexicaanse dealers worden nostalgisch van “Narcos: Mexico”

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Het vierde seizoen van Narcos op Netflix voert de kijker naar het Mexico van de jaren tachtig, en volgt de ontwikkelingen rond het Guadalajara-kartel en de andere gebeurtenissen die leidden tot de Mexicaanse drugsoorlog die tot de dag van vandaag voortduurt. Terwijl de verhaallijnen van Miguel Ángel Félix Gallardo (Diego Luna), beter bekend als El Padrino (“The Godfather”) en DEA-agent Kiki Camarena (Michael Peña) op het scherm in elkaar verstrengeld raakten, vroeg ik me af hoe echte Mexicaanse drugssmokkelaars zouden reageren op de de serie – als ze die überhaupt zouden zien. Uit nieuwsgierigheid nam ik contact met ze op en stelde het volgende voor: Ik bestel hun product, zij bezorgen het bij mij thuis, ik bied ze een biertje aan en we kletsen erop los. Zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen praatten we over hun illegale handel en zochten we naar afleveringen uit de serie waar ze het meeste over te zeggen hadden, of dat nou nostalgische gevoelens of persoonlijke verhalen waren. Dit is wat ze te zeggen hadden.

De namen van de geïnterviewden zijn gefingeerd om hun identiteit te beschermen.

Ik ben opgegroeid in het tijdperk waarin Amado Carrillo Fuentes (ook wel bekend als El Señor de Los Cielos) de grootste drugshandelaar in Mexico was. Ik was toen tien. De familie van mijn moeders kant komt uit Mazatlán, in de provincie Sinaloa, en ik hoorde vaak verhalen over een bepaalde narco – de afkorting voor narcotraficante, wat “hij die drugs smokkelt” betekent. Het woord komt oorspronkelijk van het Griekse narcotikos, dat betekent “iets stijf maken of verdoven.” Dat ging toentertijd niet zo bloederig als nu. Een vriend van mijn oom werd gecastreerd na een mislukte drugsdeal, maar dat was het enige gewelddadige verhaal dat ik uit die tijd ken. Vanaf toen is de drugshandel een onderwerp geworden dat me altijd is bijgebleven. Wat betreft de serie vind ik de filmografie, het verhaal en het accent van Rafael Caro Quientero heel herkenbaar. Dat accent is echt chinola, dat doet me denken aan mijn oma.

Een paar jaar geleden stopte ik op de universiteit, waar ik communicatiewetenschappen studeerde. In plaats daarvan ging ik boeken en cd’s verkopen. De vriendin van een vriend van mij werkte als beveiliger op een onderduikadres. Zij bood me opeens een kilo marihuana voor een hele goede prijs en BAM, ik verkocht het voor honderd peso’s per zakje en maakte driedubbele winst. Nu verkoop ik in twintig dagen ongeveer twee kilo wiet en ongeveer 280 gram morada de Tectate, dat is paarse cannabis uit Baja California, een provincie van Mexico.

De Colombiaanse versie van Narcos is bruut, maar niet zo erg als de Mexicaanse die we net gezien hebben. Als je drugs dealt heb je heel veel vrije tijd om tv te kijken. Ik zou wel vrienden willen zijn met Del Cochiloco. Hij is echt een klootzak in de serie, maar Mijn ooms vertelden vroeger altijd hoe ze los gingen op de feesten in Mazatlán. Ik weet nog dat ik bij mijn opa thuis was en dat mijn oom binnenkwam, om te vertellen dat Cochiloco was doodgeschoten.

Ik deal in coke, maar probeer er slim mee om te gaan. Ik ben geboren in Culiacán in Sinaloa. Ik woonde tot mijn tienerjaren in Los Angeles, maar ben daar weggegaan omdat ik wat problemen had met een partij methamfetamine, die de politie onderschepte doordat ik een fout had gemaakt. Voordat ik nog meer problemen zou krijgen met mijn bazen, verhuisde ik naar de Mexicaanse grens. Ik deal nu al tien jaar. Ik kijk Netflix omdat mijn vrouw het leuk vindt, en deze serie trok me wel. We zijn heel hip, de laatste jaren.

In Narcos: Mexico, is er een aflevering waarin de politie enorme akkers van Caro Quintero verbrandt. Dat is wel herkenbaar, want de politie heeft mij ook genaaid, maar meer met geld. Ik reed een keer met mijn vrouw naar huis, toen we aangehouden werden voor zogenaamd te hard rijden, maar iedereen weet dat ze alleen maar op zoek zijn naar drugssmokkelaars. Ze dwongen me uit mijn auto te komen, duwde me naar de kofferbak en lieten mijn vrouw in de politieauto stappen. Ze vroegen waar ik werkte, ik zei “in de velden, als landarbeider.” Ze controleerden mijn handen en de agent zei: “je hebt geen eelt of sneeën in je handen, ze zijn superzacht. Je bent een fucking dealer.” Ze wisten al wat ik was toen ze me van de weg haalden. Ze deden alleen alsof ze me ergens anders voor pakten.

De agent pakte mijn telefoon af en onderzocht hem. Maar opeens ging-ie af. Hij nam op en deed alsof hij mij was. De klant zei iets als: “Ik wil driehonderd blanco vellen papier.” Dat bevestigde hun wantrouwen en ze begonnen mijn auto te doorzoeken. Ze vonden mijn geheime voorraad zelfs: een doos vol met zakjes cocaïne, die ik altijd aan de motor vast knoopte. Toen ik doorhad dat ze me echt zouden gaan naaien, zei ik dat ik thuis vijftienduizend peso’s had liggen en ze zou betalen als ze me zouden laten gaan.

Ze doorzochten alles. Ze vonden zestigduizend peso’s die ik niet van plan was aan hen te geven. Uiteindelijk namen ze 75.000 peso’s [ongeveer 3500 euro] mee. “Hou je handelswaar maar, zodat je je kan bezighouden met de verkoop,” zei de agent waarvan ik denk dat hij de baas was. “Maar als je hier bezig blijft, moet je ons elke maand 15.000 peso’s betalen en houden we je iedere keer aan als we je zien.” Ik verhuisde die week naar een nieuw appartement en verfde mijn auto een andere kleur. Ik vind dat ik net zo hard genaaid ben als Caro Quintero, ik voelde me in ieder geval net zoals hij. Dat weet ik zeker. Sindsdien laat ik mijn vrouw het spul bezorgen of gaan we samen met onze zoon van één. Een baby houdt de politie op afstand.

Bekijk ook: 10 dingen die je altijd al wilde vragen aan een beul

Ik werd enthousiast van de reclames voor de serie. Ik verkoop de paddo’s die mijn vriend kweekt en medicinale wiet die hij in het weekend meeneemt uit San Diego. Ik verkoop alleen aan vrienden en ik ga bijna nooit mijn huis uit. Ik keek het eerste seizoen van Narcos met Pablo Escobar, maar het was nogal morbide. Ik vond het niet zo leuk, maar heb het toch afgekeken omdat ik vooral nieuwsgierig was hoe die organisatie te werk ging in Colombia en hoe ze die terroristische aanslagen konden plegen. Ik heb Narcoland van Anabel Hernández gelezen en het leek me leuk om de serie te kijken en mezelf te identificeren met een karakter als El Mexicano.

De serie was voor mij best nostalgisch, ik verlangde er best een beetje door terug naar de tijd dat de gebroeders Arellano Félix Baja California onder hun controle hadden. Het karakter Güero Palma was tof en Cochiloco was een eikel. Zij waren degenen die in de krant stonden. Ik hoorde zelfs een ballad over drugssmokkel van Tucanes de Tijuana op de achtergrond. En ik vond het acteerwerk van Diego Luna ook goed.

In eerste instantie dacht ik dat het de zoveelste saaie drugssoap zou zijn, maar het is beter. Het is natuurlijk geen Sopranos, maar ik vind het leuk. Ik kon mezelf ook wel vinden in de karakters, maar vooral in Isabella. Zij ziet zichzelf als de koningin van de Pacific. Zij is ook geboren in Mexicali, net als ik.

Ik verhuisde naar de grens vanuit Cosalá, in Sinaloa toen ik studeerde. Mijn ooms kweekten daar wiet. Ik verkoop coke. Er was een tijd waarin ik als kassamedewerker in een supermarkt werkte, om niet verdacht te zijn tegenover mijn buren. Ze zagen me naar mijn werk gaan en zo creëerde ik een schijnbeeld. Het is verdacht om een familie te onderhouden zonder baan, en dan toch geld te hebben. Ik heb dat ongeveer een jaar gedaan, daarna was ik het zat en peerde ik hem. Nu verkoop ik alleen coke. Toen ik overdag werkte en ‘s avonds dealde, sliep ik nooit.

Er is één scène in de serie waarin er een groot feest is in het huis van een Cubaan. Mensen gebruiken coke en anderen hebben mega-orgies in jacuzzi's. Die scène sprong er voor mij wel uit, omdat ik vorige week ook zoiets heb meegemaakt.

Wie dichtbij de grens woont, kent de smokkelverhalen maar al te goed. De kans is groot dat je iemand kent die weleens drugs naar de VS heeft gesmokkeld, of dat je een familielid hebt die dealt. Ook al lijkt het soms allemaal een grote grap, drugssmokkel is hier eigenlijk altijd wel aan de hand.

Ik ben geen fan van Narcos. Sommige afleveringen uit de Mexicaanse versie vond ik dan wel weer goed. Daar heb ik eigenlijk niets kritisch over te zeggen. Het was gewoon entertainment. Ik kende de verhalen wel uit het nieuws, of ik herkende personages van liedjes die ik had gehoord. En misschien ook wel omdat mijn familie dit onderwerp graag bespreekt tijdens het eten.

Ik ging naar school in Calexio, dat op de grens van Mexico en Californië ligt. Ik moest elke ochtend de grens over, en maakte mijn huiswerk elke middag in de Camarena bibliotheek. Nu ik Narcos heb gezien, snap ik Kiki Camarena wel. Hij was geboren in Mexico, maar woonde ook in Calexico. Ik verkoop cocaïne en wiet. Vergeleken met de drugssmokkelaars in de serie ben ik een extreme amateur, maar er is wel een soort van gelijkenis. Of beter: ik herken mezelf erin. Ik heb een keer vier maanden in de gevangenis gezeten omdat ze 50 dozen Rivotril (Clonazepam) vonden, dat ik uit de achterbak van mijn auto verkocht. Ik verkoop drugs, want dan hoef ik geen rotbaantje te nemen. Dat aspect uit Narcos inspireert me.

Ik verkoop cocaïne, marihuana en lsd. Ik zag mensen een keer wiet roken in een film. Daarna was ik op een feestje en wilde ik het ook proberen, en proberen te verkopen. Dat was best een onschuldig gevoel. Mijn interesse voor harddrugs groeide toen ik meer ging luisteren naar elektronische muziek. Ik ging psychedelische drugs en lsd doen. Daarna wilde ik het ook verkopen.

De serie Narcos: Mexico vind ik wel interessant omdat het de personages, die we eigenlijk al ons hele leven kennen uit verhalen, letterlijk een gezicht geeft. Mijn broer had een paar cds van EI TRI, een Mexicaanse rockband. Een nummer ervan, ‘Sara’, vond ik te gek. Ik heb het zo vaak geluisterd, en pas sinds kort besef ik dat ze zingen over Caro Quintero. Door muziek weet ik nu ook wie Don Neto en Miguel Ángel Félix Gallardo zijn. Ik weet dat het drugslied ‘El Jefe de Jefes’ van Los Tigres del Norte ook over Félix Gallardo gaat.

Er was een periode in mijn leven dat ik ongeveer 1000 pesos (43 euro) per week aan lsd nam. Ik verloor bijna m’n verstand, een beetje zoals Caro Quintero in de aflevering dat hij stopt met cocaïne. Mijn hersens waren naar de klote, ik kreeg flashbacks en waanbeelden, zag monsters en demonen, zelfs toen ik niet aan de lsd zat.