Toen Jordy Dijkshoorn van De Likt zijn nek brak, haalde hij eerst nog een loempia

Nadat hij op een zomeravond met vrienden uitging wordt Jordy Dijkshoorn in juni 2017 door twee mannen in elkaar geslagen voor zijn studio in Rotterdam. Tijdens de mishandeling breken de belagers zijn nek. De frontman van De Likt brengt de eerste negen dagen na het incident met een nekbrace door in het ziekenhuis, spelend met de gedachte dat hij elk moment tot zijn nek verlamd zal raken. Inmiddels is hij er bovenop, maar nog altijd heeft de muzikant nachtmerries over wat hem die dag is overkomen. Jordy vertelt ons op zijn boot in Delfshaven, Rotterdam hoe hij stukje bij beetje van dit trauma weet te herstellen.

Noisey: Wat een prachtig plek om met je boot te liggen.
Jordy: Ja jongen, ik zit hier nu vier maanden. Daarvoor vertoefde ik vijf jaar op een bootje op de Kop van Zuid. Als je een plekje wil moet je op auditie komen in het clubhuis hierachter om te kijken of het klikt. Sommige mensen liggen hier al vijftig jaar dus het is een hechte groep. In de winter sluiten ze het water af dus iedereen doucht nu ook op het clubhuis. Best knus. Klinkt gezellig allemaal. Een jaar geleden was je veel verder van huis. Wat is er die avond gebeurd?
Onderweg naar de studio kreeg ik een woordenwisseling met twee jongens. Toen ik aankwam bij de studio bleek dat die jongens me hadden opgewacht. Ik kreeg een klap op mijn achterhoofd, ik ben duizelig weer overeind gekomen en daarna ging het allemaal heel snel. Er is een getuige die alles heeft zien gebeuren. Op het moment dat die jongens weg waren is die getuige naar me toegekomen. Ik was nog een minuut of twee buiten bewustzijn, daarna zijn we samen naar een loempiakraam gelopen. Daar heb ik nog een loempia besteld en mijn manager Immanuel gebeld. Hij heeft vervolgens de ambulance gebeld en toen ben ik naar het Erasmusziekenhuis gebracht.

Een loempia bestellen?
Ik was duizelig en behoorlijk in de war, maar dat veranderde snel in het ziekenhuis. De zusters vertelden me dat de kans zeer aanzienlijk was dat ik door mijn gebroken nek straks niet meer zou kunnen lopen. Ik lag helemaal plat gespoten op dat bed met overal spiegels om me heen zodat ik de kamer een beetje kon zien. Ik mocht niet bewegen want die breuk zat tegen mijn zenuw aan. Dit heeft zo’n negen dagen geduurd.

Dat is doodeng.
Ja, zeker. Ik zat te denken: als ik mijn armen nog kan bewegen dan kan ik niet meer spelen, maar dan zie ik het leven nog wel zitten. Dan ga ik niet thuis zitten, maar koop ik zo’n driewielerfiets en dan ga ik gewoon veel sporten. Maar ik zou misschien tot mijn nek toe niks meer kunnen bewegen. Toen heb ik wel tegen Immanuel en mijn vrienden gezegd dat het dan niet meer hoefde voor mij. Mijn moeder begon ook al te praten: “Ja maar Jordy, je gaat wel andere dingen doen.” Toen heb ik tegen m’n ma gezegd dat ik niet gevangen wil zitten in m’n lichaam. Dat was heel hard voor haar om te horen. Mijn vader snapte het wel: ik heb hem gezegd dat als ik verlamd zou raken, dat hij wat moest regelen.

Wanneer wist je dat het allemaal goed zou komen?
In eerste instantie wilden ze dat alles met een nekbrace weer vast zou groeien. In dat geval had ik drie maanden lang stil moeten liggen, in de hoop dat het goed zou komen. Na acht dagen besloten ze toch te opereren. Ik was heel blij met die beslissing, want ze plaatsen een stuk titaan in mijn nek dat alles muurvast op z’n plaats houdt. Na de operatie vertelden de artsen me dat het goed was gegaan. In combinatie met die verdovende middelen die je krijgt raak je in een euforische staat. Ik was zo blij en opgelucht. En je familie en vrienden ook denk ik.
Ja. Een uur na de operatie kwam Immanuel als eerste naar me toe. Ik begon spontaan te huilen, ik was zo blij. Hij zei: “We gaan weer spelen jongen, maar het gaat nog even duren.” Ik was zo blij dat dat me niet was afgenomen. Na dat nieuws had ik wel weer een berg nieuwe energie om weer beter te worden.

Hoe is de revalidatie verlopen?
Na tien dagen ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik moest drie maanden met m’n nekbrace rust houden. De eerste twee weken heb ik bij m’n moeder gezeten, en ik heb vervolgens een weekje bij Immanuel gelogeerd. Drie maanden duren dan ineens teringlang. Je mag niks. Maar je wil niet de hele tijd thuis zitten, want dan ga ik alleen maar veel eten en series kijken. Ik ging koffietjes doen bij cafeetjes en maakte steevast een wandelingetje langs de Erasmusbrug en de Willemsbrug. Zo hield ik het een beetje uit.

Wat was het moment waarop je je oude leven weer kon oppakken?
In het begin konden we bijna niks met de band, dat is zwaar kut. Ook voor die jongens. We konden niet spelen en het is ook hun voornaamste inkomstenbron. De jongens zijn wel blijven produceren en ik zat zelfs met m’n nekbrace om in de studio, want de plaat moest af. Alle vocalen op De Derde heb ik met die brace om ingezongen. Ik kon natuurlijk niet echt bewegen, maar we hebben toch drie nummers per dag opgenomen. Een van de nummers heet Breek Je Nek, een nummer dat we met De Staat hebben opgenomen. Tijdens ons eerste optreden sinds het incident had ik echt het gevoel dat ik er eindelijk weer was. Ik dacht: nu gaan we gewoon weer gek doen, fuck it. We stonden in het voorprogramma van De Staat in Nijmegen. Iedereen raadde het me af, maar tijdens die show ben ik van het balkon afgesprongen. Het had allemaal zo lang geduurd.

Los van het fysieke is het natuurlijk ook een traumatische ervaring. Hoe heb je alles verwerkt?
De eerste twee maanden na de brace voelden wel heel raar, ik zat gewoon niet goed in m’n vel. Ik ben ook een keer bijna out gegaan in een broodjeszaak, ik was helemaal in de war. Het was denk ik een soort paniekaanval. Zoiets heb ik nog wel een paar keer meegemaakt. M’n moeder zei dat ik een keer met iemand moest praten. Daar zat ik niet echt op te wachten. Ik wilde niet met een psychiater of een of andere ouwe lul praten. Mijn tante kent Ferry Zandvliet, een jongen uit Rotterdam die de schietpartij in Bataclan overleefde. Ze heeft me met hem in contact gebracht. Ferry is online een gemeenschap gestart zodat mensen met traumatische ervaringen makkelijk met elkaar in contact kunnen komen. Ik ben een paar keer koffie met hem gaan drinken en dat klikte eigenlijk heel goed. We zijn echt vrienden geworden. Hij vertelde me hoe hij alles probeert te verwerken. Ik ben één keer met hem meegegaan naar zijn psychiater, die zei: “Jongen, de wereld ligt aan je voeten en je kunt binnenkort alles weer doen. Ga dat lekker doen.” Dat was eigenlijk wel fijn, om dat zo van iemand te horen.

Denk je nu nog vaak aan de mishandeling en de daders?
Er zit een titanium plaat in m’n nek en daardoor voelt het wat stijf aan als ik opsta. Het idee van zo’n ding in je nek alles op z’n plaats moet houden vind ik best eng. Het vervelendste zijn de nachtmerries, ik ben gewoon heel erg bang geweest. Ik moet inderdaad ook nog wel eens aan die gasten denken. Zij zullen waarschijnlijk ook nog aan mij denken. Ik weet verder niks over de daders en misschien is dat ook maar beter. Wel kan ik nu zeggen dat ik me weer een stuk lekkerder voel. Ik ben niet meer zo schuchter en ik kan weer doen wat ik het leukste vind en dat is optreden en muziek maken. Mensen in een rolstoel die slechts een vinger kunnen bewegen zie ik nu veel bewuster voorbijkomen. Ik heb enorm veel respect voor die mensen, ik had het niet gekund denk ik. Vooral ben ik blij dat ik al mijn doelen nog kan verwezenlijken. Ik kijk liever vooruit. Luister hieronder naar het dit jaar verschenen album van De Likt, 'De Derde':