DJ Marcelle is de belichaming van punk binnen een voorspelbare dance-scene

DJ Marcelle begon haar Boiler Room-set op het Oegandese festival Nyege Nyege met een plaat waar alleen maar heel hard “help!” op geschreeuwd wordt. De dappere en goudeerlijke sets van de Amsterdamse artiest waren daarvoor al te horen op Dekmantel Selectors en Strange Sounds From Beyond, en dan hebben we het alleen maar over afgelopen zomer. Ze wordt al jarenlang uitgenodigd in bekende Berlijnse clubs en de rest van de wereld: van Dubai tot Minsk, Bratislava en New York.

Marcelle van Hoof, die oorspronkelijk uit Limburg komt, benadert haar dj-carrière op haar eigen voorwaarden: tot voor kort zonder agentschap draait ze enkel met vinyl, op niet minder dan drie draaitafels en zonder zich blind te staren op plaatjes die gelijk lopen. Haar fee bepaalt ze door middel van het budget dat een organisatie ter beschikking heeft en op haar draaitafels kun je altijd zelfgemaakte decoraties vinden. Ik wilde weten hoe het is om er een punkwerkwijze op na te houden binnen de dance, maar toen ik haar vroeg of ze met mij mee wilde naar een ADE-panel genaamd ‘Why has electronic music never had a punk moment?’, weigerde ze. “Nee, ik heb geen zin om naar panels te gaan, dat staat heel ver van mij af, net als heel veel van ADE. Maar je mag me wel interviewen.”

Dat Marcelle punk is werd daarmee weer bevestigd. Niet alleen omdat ze zelf een tiener was tijdens de begin- en hoogtijdagen van het genre, maar ook omdat ze de filosofie volledig belichaamt. Natuurlijk gaat ze niet mee naar een panel in het De La Mar Theater, zelfs niet wanneer het evenement een titel heeft die vraagt om haar reactie. Ik ga toch in op het aanbod om haar te interviewen.

Noisey: Je noemde jezelf eerder ‘de eerste punker uit Maastricht’, maar wat is punk nu eigenlijk?
DJ Marcelle: Je zou het muzikaal kunnen definiëren, maar dat is niet echt nodig. Helemaal in het begin was het een stijl of sociale beweging die al die gitaarsolo’s en bombast van rock te lijf ging. Dat was in het begin spannend, maar uiteindelijk is dat ook maar een middel.

Een middel voor wat?
Een middel om dicht bij jezelf te blijven in het leven. Een manier om je niet te laten opslokken door de massa. Om niet mee te gaan in de middelmatigheid en conformiteit. En om iets te zeggen over wat er speelt in de samenleving. Punk ging over openheid, zelfbeschikking, feminisme en ontwikkeling. Om te verrassen en confronteren en niet alleen om plezieren. Het werkt dus niet zo dat je dan tien jaar lang die drie akkoorden moet spelen en dat dit dan punk is. Ik heb die teleurstelling zo vaak meegemaakt. In ooit vernieuwende stromingen als drum-‘n-bass, techno en dubstep bijvoorbeeld. Al die stromingen waren op het begin heel spannend omdat niemand wist waar die mee bezig was. Maar na twee jaar wordt het een formule en doet iedereen hetzelfde.

Gaat dat inmiddels ook op voor elektronische muziek?
Niet voor alle natuurlijk, er zal altijd nieuwe spannende muziek gemaakt worden. Maar naar buiten toe lijkt het alsof het op bijvoorbeeld ADE alleen maar om netwerken en commercieel succes gaat. Ik las onlangs de Volkskrant en daar stond weer een interview in met de manager van die, hoe heet hij ook alweer? Gerrix?

Martin Garrix?
Ja! Die fascinatie van de zogenaamde linkse media voor mensen die artistiek niks te melden hebben, overbetaald worden, kapitalistisch en oppervlakkig zijn – ik vraag me dan af wat Garrix over wil brengen. Dat we allemaal maar rijk moeten worden?

Misschien weerspiegelt die boodschap onze samenleving juist perfect.
Maar het is allemaal zo leeg, muzikaal, maatschappelijk, alles. Goede muziek moet voor mij iets zijn dat je prikkelt, irriteert, blij stemt, ontroert. In mijn ogen is dat voor een heel groot deel afwezig in de dj-wereld. Dat gaat niet verder dan escapisme en hedonisme. Geld verdienen.

Is dat hedonisme niet ook een manier om te reageren op alledaags ellende?
Ik snap best als je een kutleven hebt dat je dan in het weekend alles even lekker wil vergeten. Dat je op saaie muziek wil dansen die het je niet te lastig maakt, maar ik wil weerspiegelen hoe het leven is. Je moet ingaan op allerlei emoties die er in het dagelijks leven ook zijn, want de maatschappij is niet alleen maar leuk.

Kan plaatjes draaien een methode zijn om dat te doen?
Alle kunst kan dat in mijn ogen.

Je draait alleen met vinyl. Wil je daar ook iets mee zeggen?
Ik vind dat je iets in je handen moet hebben. Iedereen met een USB neem ik eigenlijk niet serieus. Haha, nee. Ik weet wel dat dat onzin is, maar er valt niets te zien en er wordt regelmatig een act van gemaakt. Ook omdat ze niks anders te doen hebben, denk ik.

In een ander interview vertelde je dat je het treurig vond om Laurent Garnier een nummer van Donna Summers te zien draaien met een USB-stick.
Ik snap gewoon niet waarom je van die overbekende nummers jarenlang blijft draaien. Deze zomer draaide ik in Helsinki en Kopenhagen en twee keer zag ik een Canadese dj van die slappe disco uit de jaren zeventig en tachtig draaien, terwijl hij zich bewoog alsof de muzikale revolutie was uitgebroken. Dan denk ik: wat wil je hier nou in godsnaam mee zeggen? Je gaat toch ook niet de krant lezen van tien jaar terug?

Denk je dat mensen het leuker vinden om jou met vinyl te zien draaien?
Ik denk het wel. Ik heb het idee dat veel mensen niet weten hoe verveeld ze eigenlijk zijn tijdens de gemiddelde dj-sets. De legendarische BBC-dj John Peel vertelde me ooit dat zoiets ook gold voor de periode voor de punk, dat men zich niet realiseerde hoe saai en nietszeggend veel muziek eigenlijk was. Ik probeer dapper te zijn met mijn sets. Dus ik draai ook platen die ik een paar uur eerder gekocht heb en dus niet goed ken. Dan moet ik zelf ook goed opletten. Ik heb altijd platen mee met gekke geluidseffecten, en creëer door het gelijktijdig draaien van platen iets nieuws. Ik probeer dingen over te laten aan het toeval.

Je hangt de draaitafels altijd vol met doeken. Krijg je daar weleens complimenten over?
Jawel, maar ik kan me soms ook heel ongelukkig voelen als iedereen het leuk vindt. Dat had ik laatst bijvoorbeeld in Zürich. Toen kwam een hele groep verkleed naar mijn gig. Het waren allemaal DJ Marcelle-fans maar ze zagen eruit alsof ze voor een vrijgezellenfeest kwamen. Dat vind ik vreselijk, écht vreselijk. Ze gingen allemaal gekke dingetjes doen, gekke hoedjes, een machoman die een bh aan doet en dat soort dingen. Dat gebeurt niet vaak maar toen voelde ik me echt een beetje ongelukkig op het podium. Toen heb ik de muziek stilgelegd en een plaat waar je alleen maar “help!” op hoort opgezet. Maar dat begrepen ze dus niet, dat ik eigenlijk letterlijk om hulp riep.

Het klinkt alsof je aardig wat zelfvertrouwen hebt. Is dat altijd al zo geweest?
Nee totaal niet, maar ik ben nu wel een stoere vrouw denk ik. Of dapper. Ja, ik denk dat ik dapper ben. Maar privé leef ik met mijn lief teruggetrokken en rustig. Creatief zijn met muziek op een podium maakt me gelukkig. Mijn eigen muziek maken maakt me gelukkig. Maar dat kan ik alleen als ik voor honderd procent bij mezelf blijf, ongeacht de verwachtingen van het publiek. Weet je, ik hoor zo vaak woorden om me heen zoals ‘vakmanschap’ of ‘professionaliteit’ en dan denk ik: ging het maar wat minder om vakmanschap en professionaliteit, dan was de muziek misschien wat spannender geweest. DJ Marcelle draait op 27 oktober heel de nacht lang in Garage Noord.

Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter.