Wazig wiebelen we naar Winslow, Arizona

Alle foto’s door Misha Vladimirskiy/FilterlessCo De Amerikaanse spoorwegen zijn niet aangelegd door Levi’s, maar door Chinezen en Ieren. Deze arbeiders droegen wel Levi’s toen ze dagenlang ploeterden bij het aanleggen van kilometers spoor. Het klassieke 501-model werd net geïntroduceerd voordat de Atlantic/Pacific-route (een route die van oost naar west door ongeveer heel Noord-Amerika loopt) af was. Dit is ook de route waarover onze trein rijdt. Zonder die klassieke 501 zou er ook heus wel een puik spoorwegennet zijn geweest, alleen zagen je grootouders er waarschijnlijk stukken minder stoer uit op de familiefoto’s.

Vandaag gingen we niet bepaald snel van start. Er was een verstekeling aan boord. Een moedig jong meisje was naar binnen geglipt en vervolgens weigerde ze de Frank Sinatra-wagon te verlaten. Je kan het haar ook moeilijk kwalijk nemen, die wagon is net zo luxueus uitgerust als een gemiddeld huishouden. Toen ze eindelijk wegging duurde het weer even voordat de trein op zijn gemiddelde snelheid van 140 kilometer per uur op weg was van Santa Fe naar Winslow, Arizona. Je realiseert je eigenlijk pas hoe hard je gaat als je van de ene wagon naar de andere loopt, en je oogleden over je voorhoofd worden geblazen en de tanden in je mond rammelen als dobbelsteentjes in de hand van een gretige gokker.

Vandaag kregen we gezelschap van de meiden van THEESatisfaction, Giorgio Moroder en Cat Power. De gesprekken aan boord gingen vooral over de vele nadelen die contant tourende mensen dagelijks voorgeschoteld krijgen. Kapotte auto’s, enge lifters en de stank van plakkerige lichamen die dagenlang achter elkaar wegsmelten in een kleine blikken doos op smeulend asfalt. Ik had het met Cat Power nog over auto-onderdelen als carburateurs en transformatoren, en hoe vaak ze die krengen al vervangen had zien worden. Zij dacht weemoedig terug aan een oude Volkswagen die ze ooit bezat en ik vertelde een verhaal over mijn stokoude Volvo die ik voor het laatst zag in Queens, ergens achter een sleepwagen.

Natuurlijk hadden we dit soort verhalen niet met elkaar gedeeld als we al onze tours altijd met de trein deden. Aan boord van de Silver Quail beperkten alle technische problemen zich slechts tot problemen van lichamelijke aard: je hapte misschien af en toe als een goudvis naar het rietje van je bloody mary of balanceerde soms als een afgekeurde acrobaat tussen wagons wanneer je buiten even een sigaretje ging roken, maar dat was het dan ook.

Op die manier was er genoeg tijd over voor andere dingen. Iedereen was druk in de weer met een eigen instrument, onder toeziend oog van Giorgio Moroder, die de jonge garde vanachter zijn keyboards geduldig van uitleg voorzag, en daarmee verdacht veel weghad van een muziekleraar die zijn vrije zaterdagmiddag graag opofferde om zijn vlijtige leerlingen iets extra’s bij te brengen.

Dankzij Cat Power waren we allemaal aardig dronken toen we in Arizona aankwamen. Op de valreep deelde ze nog even mokken vol tequila uit aan iedereen. Juist, mokken. Treinen zijn eigenlijk net als boten, want het bewegende vloeroppervlak sluit perfect aan bij een staat van dronkenschap. Pas als je vaste grond onder je voeten voelt (je weet wel, die grond die doorgaans niet beweegt), merk je ook dat je aan boord net iets te enthousiast bent geweest met de alcohol.   Zo arriveerden we in Winslow, oftewel het gedeelte van de wereld waar je overdag naar hartenlust kunt verbranden, en waar het ’s nachts kouder is dan de gemiddelde pinguïntepel. Wat moet het een hel geweest zijn voor die arbeiders om al die eindeloze kilometers spoor aan te leggen in deze hitte. Hoe het met de Chinezen zit weet ik niet zeker, maar ik weet zeker dat mijn Ierse voorvaderen vast geen enkele moeite hadden met het vinden van een rietje aan het eind van een lange, zware werkdag.

And that's how we arrive in Winslow. This part of the world is roasting during the day and cold as a penguin's nipples at night. It must have been hell laying that track. I don't know how the Chinese got by but I'm pretty sure my Irish forefathers wouldn't have been worried about putting straws in their drinks at the end of the day or could ever have had too much.

Alle andere samenwerkingen vind je op http://levi.com/makeourmark