Theo Parrish voor dummies

Als je al wel eens van Theo Parrish hebt gehoord is de kans groot dat je ook zijn legendarische Ugly Edits kent, het brede palet aan solomateriaal en zijn beroemde verschillende dj-sets. Hij staat ook bekend om het hebben van de grootste bek in de hele dancescene. Met zijn nieuwe album American Intelligence dat vorige week uitkwam op zijn eigen label Sound Signature, leek het ons een mooi moment om de mensen die hem al kennen hieraan te herinneren, en om de mensen die hem nog niet kennen te leren wie hij is.

Hij is geboren in Washington, opgegroeid in Chicago en woont momenteel in Detroit. Parish is een artiest en dj die altijd weer zijn best doet om je verwachtingen te overtreffen. Zijn houseplaten zijn geen 'gewone' voetenstampers en zijn hardere materiaal is geen hersenloze ogen-dicht-en-gaan-hedonisme; zijn lange sets zijn masterclasses in het manipuleren van zwarte dance. Parish vindt dat de muziek die hij maakt en draait een soort muziek is waar je niet passief naar moet luisteren in darkrooms, 's nachts of vroeg in de ochtend – dit werk moet je serieus benaderen en waarderen.

Hieronder bespreken we de discografie van Theo Parrish: van zijn geluidssculpturen tot zijn dissonante disco-edits tot de dromerige remixen.

DJ TIMIDE
Nu tegenwoordig iedereen dj is – of zich er in ieder geval eentje waant na eenmalig iemands spotifyaccount te hebben gebruikt op een smerig huisfeestje – is het moeilijk om op te vallen. Een ding dat helpt is een hebberige houding tegenover het ontdekken van nieuwe muziek, het verlangen om dieper te graven dan iedereen, het lef te hebben om een effectbal te slaan; eigenlijk gewoon het zijn van een echt dj.

Theo Parrish weet hoe je moet dj'en en wil dat jij dat ook weet. Kijk zijn Boiler Room-set hier beneden om een beeld te krijgen van een dj die, gek genoeg op de meest on-egoïstische manier, voor zichzelf draait. Het zijn 45 minuten aan omwegen en afleidingsmanoeuvres, die trouwens soms best frustrerend zijn – het is slim in elkaar verstrengeld en emotioneel aan elkaar verbonden, het is nerderig platengedoe dat uit het hart komt. Als we het hebben over producers en dj's die als hoofdact worden geboekt op grote feesten nadat ze pas een paar maanden draaien, wil Parrish een paar dingen weten: "Kun je mixen? Kun je langer draaien dan een uur? Draai je platen? Kun je platen draaien op de manier waarop het bedoeld is? Kun je dj'en?"

Dit is Parrish die van zijn bluf keiharde werkelijkheid maakte:

Nu zijn legendarische residency bij Plastic People is gestopt, moeten mensen het hebben van waar hij maar verschijnt. In de tussentijd stop je je vol met zijn NTS-shows, en geniet je van een briljante, eclectische liveset in Philadelphia. Complimenten voor het gebruiken van de verhelderende, sappige, ondergewaardeerde Let's Lovedance Tonight van Gary's Gang.

DE LELIJKE EDITOR
De disco re-edit-scene is gevoelig voor onnodige verlengingen van nummers. Een goede edit – laten we zeggen, Tom Moultons opgloeiende edit van You'll Never Find Another Love Like Mine van Lou Rawls, of de edit van Black Cock van het nummer You Got The Stuff (oorspronkelijk van Bill Withers), zijn magische, elastische, toegankelijke platen die doen denken aan een nachtclub van weleer. Er zijn ook veel slechte edits van gemaakt, overdreven nummers die dansers wegjagen en alleen aantrekkelijk zijn voor Carthartt-liefhebbers en designervaders met stoppelbaardjes.

Gelukkig stapt Theo Parrish over de makkelijk in te trappen valkuilen heen. In plaats van saaie, uitgestelde breakdowns, eindeloze coda's en toegevoegde bongo's heeft Parrish liever iets wat meer acid is, iets wat rauwer is en doordrenkt van funk en pit.

Neem bijvoorbeeld deze versie van

Lies

, van GQ.

Het origineel is kort en lief, een beknopt verhaal van een verloren liefde aangezet door een krachtige basslijn. Parrish neemt het gebeente van het origineel en maakt het zwaarder en grover, en verandert het in een smeekbede voor epistemologische hulp. Parrish snapt het plezier dat ontstaat door herhaling; eindeloos de zin "I've got to know why" herhalen totdat het verstand terugkomt en het onderspit delft om te ontsnappen naar de dansvloer.

Je zou kunnen zeggen dat het bij edits gaat om het uitrekken van climaxen, door de beste stukken van een plaat telkens opnieuw te laten horen, met het tempo en – als het nodig is – de plek van de cut. De edit die Parrish maakte van The Love I Lost van Harold and the Bluenote (hoewel die duidelijk niet zo explosief is als Tom Moultons edit, wat misschien wel de beste plaat ooit gemaakt is) is een verleidelijke, continue klim naar de climax.

REMIXEN EN DE KUNST VAN HET VERBOUWEN
Voor de meeste producers is een remix-opdracht een excuus om het voorschot te besteden aan bier, wiet of coke, voordat ze de volgende ochtend in bed een pak cornflakes opentrekken en een kick_drum_01.wav onder het origineel zetten, een onnodig lange naam bedenken en het halfgare product terugmailen naar het label. Sommige mensen zijn hier open over: DJ Harvey heeft aan me opgebiecht dat hij een remix produceert die past bij het bedrag wat hij ervoor krijgt. Anderen nemen het wat serieuzer: ze behandelen het project met liefdevolle aandacht, maken iets dat samenwerkt met de originele materie, een track die iets naar buiten brengt wat in het origineel verborgen zat, wat de kwaliteit vergroot, wat resulteert in een remix die op zichzelf staat. En laat dat nou precies zijn wat Parrish doet. Laten we kijken naar twee voorbeelden van zijn remixen.

Hoe maak je een track die waarschijnlijk nooit gaat vervelen nog beter? Als je Theo Parrish bent haal je het meest herkenbare element eruit en vervang je dat met iets dat klinkt als een oude Casio. En opeens het klinkt beter dan ooit. De remix is hier als een nieuwe compositie, iets dat de luisteraar oproept om zijn relatie met het origineel te overwegen – iets dat alle goede remixen zouden moeten doen.
Verder verwijderd van een Shapeshifters-refix krijg je het niet.

Hier is Parrish op zijn best; hij haalt een track uit elkaar en bouwt deze vervolgens  vanuit zijn eigen visie op. Speel dit nummer back to back met het origineel – LCD Soundsystems meest kosmische funky moment ooit – en je hebt moeite om de gelijkenissen te vinden. Dit is zowel een remix als een intentieverklaring. En het werkt.

SOLITARY FLIGHT: PARRISH ALS PRODUCER
We hebben vastgesteld dat hij kan editten, remixen, samenstellen en spelen. Maar kan hij zelf platen maken? Natuurlijk kan hij dat. Laten we dit overzicht afsluiten met een blik op zijn individuele output.

Dit is een voor de hand liggende keuze, maar daar is niks mis mee toch? Fish 'n chips liggen voor de hand. Zonnige vakanties liggen voor de hand. Is It All Over My Face van Loose Joints ligt voor de hand. Solitary Flight is een tijdloze parel, een plaat die bijna in elke situatie tevoorschijn getoverd kan worden en nog steeds even lekker klinkt. Als ze eindelijk een housesectie in het Smithsonian openen, zal Solitary Flight schouder aan schouder staan met Can You Feel It, Show Me Love en Move Your Body.

Footwork, de teasertrack van American Intelligence, die oorspronkelijk op de  onbetaalbaar dure 12" stond die hij uitbracht in samenwerking met skaterakkers van Palace en de hippe jongens van Trilogy Tapes, is net zo inventief en doet ons smachten naar het album.

Wat we hierboven gepresenteerd hebben is slechts een beetje van al het geweldige materiaal van de meester. In een scene die altijd op de rand staat om afgesloten, homogeen en arrogant te worden, is er grote behoefte aan meer mensen als Theo Parrish – meer mensen die niet bang zijn om risico's te nemen voor artistieke beloning. Als remixer is hij instinctief, als dj informatief en hij is onbevreesd intelligent als het aankomt op zijn redenaties waarom we weekend na weekend bedevaarten richting clubs maken.