Mijn eicellen doneren is het beste wat ik ooit heb gedaan

Ik ben 33 jaar oud en vrijgezel. Ik heb altijd in mijn hoofd gehad dat ik later kinderen zou krijgen, maar echt verliefd worden en een relatie onderhouden kan ik me nog steeds niet voorstellen. Dus in 2018, toen mijn vrienden om de haverklap foto’s van hun pasgeboren kleintjes op Instagram plaatsten, ondertekende ik in het Women’s Hospital in Birmingham een overeenkomst om mijn eicellen te doneren.

Ik weet niet of altruïsme echt bestaat, maar het inspireerde me wel om dit te doen. De meeste dingen die we doen, doen we immers voor onszelf. Een paar jaar geleden besloot ik om mijn baan als muziekredacteur bij i-D in Londen op te zeggen en verpleegkundige te worden. Mijn nieuwe werk vind ik heel leuk: ik voel me nuttig en ik heb veel respect voor het vak. Toch is het eigenlijk niet echt altruïsme, want ik doe het alsnog vooral om mezelf beter te voelen. Bovendien krijg ik ervoor betaald.

In zowel het Verenigd Koninkrijk als in Nederland is het verboden om betaald te krijgen voor eiceldonatie – terwijl je er in Spanje duizend euro per cyclus voor kunt krijgen. Je krijgt wel een vergoeding voor de onkosten die je maakt, maar het is verder vooral de bedoeling dat je het als gift ziet, en niet als iets waar je winst op kunt maken.

Toen ik in november 2018 mijn eerste afspraak had met een specialist, kreeg ik vooral informatie over de juridische details. Zodra mijn kind geboren zou zijn, zou ik geen enkele rechten hebben. Ik kon maximaal tien eicellen laten invriezen – en als die eenmaal uitgekozen waren, werden ze het eigendom van de nieuwe ouders. Mijn weefsel zou hun weefsel worden; onze baby zou in hun buik groeien en grootgebracht worden zonder van mijn bestaan af te weten. Mijn donatie was volledig anoniem. We zouden altijd vreemden voor elkaar blijven.

In de daaropvolgende negen maanden kwam ik langs voor scans, tests, echo’s en andere soorten afspraken. De screening was streng: donoren kunnen worden afgewezen vanwege chronische of genetische ziektes. Toen ik geaccepteerd werd, voelde ik mijn zelfrespect toenemen. Mijn lichaam, dat ik het grootste gedeelte van mijn leven had verwaarloosd, was gezond. Ik heb altijd het idee gehad dat ik veel dingen niet kon, maar ineens wist ik dat ik wel in staat was om een nieuw leven op de wereld te zetten.

Voor de vruchtbaarheidsbehandeling kreeg ik het hormoon buserelin geïnjecteerd. Het gebeurde vlak voordat ik ongesteld zou worden. De pijn was ondraaglijk en toen ik daarvan eens midden in de nacht wakker werd, deed ik ademhalingstechnieken alsof ik weeën had. Om vier uur ‘s nachts belde ik in paniek de huisartsenpost, maar de stem aan de andere kant van de lijn zei dat het vrij normaal was. De pijn was na 24 uur weg. Toen kreeg ik Bemfola toegediend, een follikelstimulerend medicijn om mijn eicelproductie op te voeren. Ik voelde me niet heel anders, al kwam ik er dankzij Google achter dat de kans groot was dat ik op elk moment in huilen, schreeuwen of lachen zou kunnen uitbarsten.

Na een tweede injectieronde ging ik elke ochtend om acht uur ‘s ochtends naar de kliniek om mijn baarmoeder te laten scannen. De artsen hielden in de gaten hoe mijn eicellen groeiden en hoe dik het baarmoederslijmvlies werd. Mijn eicellen leken op een honingraat en mijn baarmoeder zag er dik uit op het korrelige grijs-witte beeldscherm. Het einde was in zicht. 48 uur voordat mijn eicellen zouden worden geoogst, injecteerde ik mezelf met Ovitrelle, het hormoon dat ervoor moest zorgen dat mijn volledig gerijpte eicellen vrij zouden komen.

Ik stond om vijf uur ‘s ochtends op en ging met de trein naar het ziekenhuis. Ik dacht erover na hoe het moest voelen om te bevallen en je eigen baby uit je buik te zien komen – in plaats van slechts eicellen te hebben die anoniem in je baarmoeder zitten te dobberen. Ik wreef over mijn buik en vroeg me af of andere vrouwen dit gevoel ook zouden hebben.

In de operatiekamer werd er een witte vloeistof bij me geïnjecteerd. Ik werd slaperig en sloot mijn ogen. Maar voordat dat gebeurde, probeerde ik het moment zo helder mogelijk te ervaren. Dit was mijn grootste prestatie ooit, en ik was er zo trots op. In die ene seconde voordat ik wegviel, besefte ik dat ik iets zinnigs had bereikt.

Toen ik wakker werd, voelde ik een stekende pijn in mijn baarmoeder en was ik wat duizelig. Ik at toast, ging naar de wc en werd naar een kamer begeleid waarin nog meer vrouwen van mijn leeftijd zaten, met hun partners of ouders. Ik vroeg me af waarom ze daar waren. Ik deed alsof ik in een tijdschrift zat te lezen en probeerde mijn tranen te bedwingen – maar dat lukte niet.

Ik stond snel op en liep in mijn eentje naar de gang, waar ik in tranen uitbarstte – geen idee waarom. Toen was de specialist van mijn eerste afspraak er ineens. Ze hield me vast en straalde warmte uit. Toen mijn vriendin Margaret aan was gekomen, nam ze me mee naar haar auto, waar het warm en veilig was. Ik voelde me tot rust komen.

Mijn eicellen werden in oktober 2019 geoogst, en de donatie zal altijd de grootste prestatie van mijn leven blijven. Iedereen die er zowel fysiek als emotioneel toe in staat is, zou het wat mij betreft ook moeten doen. Ik ben compleet veranderd door deze prachtige ervaring.

Dankzij altruïsten zoals mijn verpleegkundige en Margaret zijn zowel ik als de kersverse ouders gelukkiger geworden. Jaren geleden raakte ik mijn eigen familie kwijt, maar nu heb ik een nieuwe vorm van liefde ontdekt, door iets aan een andere familie te geven. Daarin werd ik gesteund door iedereen die me hielp.

Ik heb altijd naar veiligheid gezocht. Ik wil me waardig voelen en het gevoel hebben dat ik ergens thuishoor. Maar eigenlijk is dat nooit het geval geweest. Ik had een moeilijke jeugd en de relatie met mijn moeder is niet al te best. Ik word doodsbang van het idee om een gelukkig, gezond kind op te voeden, omdat er van alles mis kan gaan. Maar dit? Dit kan ik prima.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK